มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 327

“กรี๊ด!”

ผู้หญิงสวมแว่นดำกรีดร้องออกมา ตอนนี้เธอกำลังดูพระอาทิตย์ขึ้น สมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่กล้องถ่ายรูปในมือ พิงตัวอยู่กับราว เธอไม่คิดไม่ฝันว่าในเวลาแบบนี้จะมีคนมาผลักเธอ

เธอถือกล้องไว้ในมือ พลิกตัวออกจากราว ตอนหันกลับมามองก็เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างได้ใจ แล้ววิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว

จู่ๆ สมองของผู้หญิงสวมแว่นดำขาวโพลนไปหมด

ทำไม

ทำไมทุกคนต้องเล่นงานฉัน อยู่ในตระกูลฉันก็โดนคนกลั่นแกล้งตลอด ฉันอดทนทุกอย่าง ผลปรากฏว่าพวกเขาไม่เพียงแต่จะไม่ออมมือ หนำซ้ำยังไล่ฉันออกจากตระกูลด้วย ทำร้ายคนสนิทที่สุดของฉันจนตาย ตอนนี้ฉันออกมาดูพระอาทิตย์ขึ้นบนเรือสำราญเพื่อผ่อนคลาย เพราะฉันกินคุกกี้หมด นายก็มาผลักฉันตกเรือเนี่ยนะ จะเอาฉันตายเลยหรือไง

อย่าบอกนะว่าฉันจะโดนกลั่นแกล้งไปทั้งชีวิต คนเลวสมควรมีชีวิตอยู่นานเหรอ

ในหัวของผู้หญิงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ จากนั้นหล่นจากดาดฟ้าเรือลงไปในน้ำ น้ำทะเลที่เย็นถึงกระดูกทำให้สติของเธอจมหายไปทันที

ตอนนี้ทุกคนเห็นเหตุการณ์แล้ว พากันตะโกนขึ้นทันที

“มีคนตกน้ำ รีบไปช่วยเร็ว!”

“รีบช่วยคนเร็ว!”

“ตอนนี้น้ำทะเลซัดแรงมาก ถ้าไม่มีชูชีพลงไปก็ตาย รีบเรียกไลฟ์การ์ดมาเถอะ” ทุกคนพูดเสียงดัง

สถานการณ์เร่งด่วนมาก แต่คนในนี้ไม่มีใครกล้าลงไปในน้ำสักคน ถึงขนาดที่ว่ามีคนจำนวนไม่น้อยเอากล้องถ่ายไปที่ทะเล ทำให้จิตใจที่หวาดกลัวของผู้หญิงสวมแว่นดำสิ้นหวังสุดขีด

อย่าบอกนะว่าฉันจะตายที่นี่จริงๆ

ขณะที่เธอกำลังจะหลับตาอย่างสิ้นหวัง จู่ๆ มีเงาดำกระโดดลงมาจากเรือ ความเร็วเหมือนฝนดาวตกพุ่งอยู่ในทะเล

“ตู้ม!”

เงาคนร่วงลงมาใกล้ๆ ผู้หญิงสวมแว่นดำ จนทำให้คลื่นแตกกระเซ็น

หลังจากนั้นเขาโผล่ขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว ยื่นมือออกมาจับแขนผู้หญิง หลังจากนั้นผู้หญิงสวมแว่นดำรู้สึกถึงแรงมหาศาล เธอโดนมู่เซิ่งกอดไว้ในอก

“รอดแล้วเหรอ”

นี่เป็นความคิดแรกในใจของผู้หญิงคนนี้

เธอยังไม่ทันสัมผัสความอบอุ่นจากอกของมู่เซิ่ง มู่เซิ่งเด้งตัวในทะเลอย่างรวดเร็ว อุ้มผู้หญิงขึ้นจากทะเล เขาจับบันไดข้างเรือสำราญ หลังจากนั้นตัวเขาว่องไวเหมือนลิง ปีนกลับมาบนดาดฟ้าเรืออย่างรวดเร็ว

มองผู้หญิงบนพื้นที่สีหน้าซีดเผือด มู่เซิ่งอดรู้สึกโชคดีไม่ได้ โชคดีที่ตอนเด็กผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวออกมา เขาสังเกตทางผู้หญิงสวมแว่นดำตลอดเวลา ไม่งั้นถ้าเขาไม่อยู่ ตอนผู้หญิงคนนั้นโดนผลักตกน้ำ เธอต้องโดนคลื่นซัดออกไปอย่างรวดเร็วแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้นมู่เซิ่งอยากช่วยก็คงยาก

เสียงคนตะโกนให้ช่วยบนดาดฟ้าเรือยังไม่ทันจบก็หยุดลงทันที พวกเขามองมู่เซิ่งอย่างตกตะลึง ใบหน้าเหลือเชื่อ เหมือนกำลังถามว่าเขาช่วยผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาได้ยังไง

“เอาผ้าขนหนูมา” มู่เซิ่งพูดกับเหยาเผิง

“ได้ครับลูกพี่” เหยาเผิงรีบไปเอาผ้าขนหนูสะอาดมาจากในห้อง แล้วคลุมลงบนตัวผู้หญิง

“ลูกพี่ นี่ผ้าขนหนูของพี่” เหยาเผิงยื่นผ้าขนหนูผืนหนึ่งให้