มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 339

“ปรมาจารย์ก่วน ปรมาจารย์เตียว พวกท่านกำจัดอสูรตัวนี้แล้วเหรอ?”

เหมียวหงอวี่ตะโกนไปด้วย มองเข้าไปในหมอกหนาทึบไปด้วย การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนต่อสู้กับอสูรตัวนี้มากเกินไป หมอกหนาทึบที่เป็นลูกคลื่นปะทุขึ้น มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย มองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในหูของทุกคน มีเพียงเสียงการปะทะกันของเงากระบี่ จากนั้นมีเสียงคร่ำครวญอย่างหาที่เปรียบมิได้ของอสูร เสียงนั้นดังทะลุโลก และดังก้องอยู่ในหูของทุกคน ทุกคนที่ฟังก็ตื่นตระหนก

“ปรมาจารย์ก่วนคงจะไม่ใช่ว่าต่อสู้กับอสูรไม่ไหวหรอกนะ?”

“ไม่รู้ว่า หมอกหนาเกินไป จนมองอะไรข้างในไม่ชัดด้วยซ้ำ”

“ไม่งั้น พวกเราหนีไปก่อนมั้ย?”คำพูดของทหารรับจ้าง กระตุ้นท่าทีของคนอื่นๆ

เงินเป็นคนอื่น แต่ชีวิตเป็นของตัวเอง อสูรรูปร่างแรดตัวนี้ทรงพลังขนาดนั้น ถ้าเกิดปรมาจารย์ก่วนพวกเขาสู้ไม่ไหวจะทำยังไงดี? ถึงเวลานั้น พวกเขาจะตายอยู่ที่นี่เป็นคนแรก

“กลัวอะไร? ทักษะของปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียว หรือว่าพวกแกยังไม่รับรู้เหรอ? แค่อสูรตัวเดียว ปรมาจารย์ก่วนบอกแล้วว่า อสูรก็เปรียบได้กับปรมาจารย์บู๊เท่านั้นเอง และทางพวกเรา อย่างน้อยก็ใช่”ในเวลานี้เหมียวหงอวี่ พูดด้วยเสียงเย็นชา

“นั่นนะสิ ถึงเวลานั้นถ้าปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวพบว่า พวกแกหนีไปหมดแล้ว ฉันดูสิว่าพวกแกจะอธิบายยังไง!” หลิวต้าเลี่ยงทำท่าทำทางอยู่ข้างๆ

เมื่อได้ยินเสียงของทั้งสองคน คนเหล่านั้นที่ต้องการหนีก็หยุดพูดในทันที กลัวว่าหลังจากที่ปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวจัดการอสูรได้ เดี๋ยวจะคิดบัญชีกับพวกเขา

และในขณะที่ทุกคนกำลังรออย่างเงียบๆ

ตูมมมมม

เสียงดังใหญ่โต ทะลุออกจากหมอกหนาโดยตรง

ด้วยเสียงคำรามของอสูร หมอกหนาก็สลายไป และปรมาจารย์ก่วนกับปรมาจารย์เตียวทั้งสองคนก็โดนสั่นสะเทือนออกไปในเวลาเดียว กระแทกอยู่บนพื้นอย่างรุนแรง สภาพของพวกเขาสองคนดูน่าสงสารมาก ล้มลงกับพื้นอย่างแรง ปากก็กระอักเลือดออกมาในทันที

และรูปลักษณ์ของอสูรรูปร่างแรด ก็ดีไม่ถึงไหน

มีเขาที่แหลมคมเป็นอย่างยิ่งบนหัวของมัน ได้แตกออกจากตรงกลางแล้ว เผยให้เห็นตอหักแหลมคมในนั้น เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากดวงตาของอสูรรูปร่างแรด และทั้งตัว ก็อาบไปด้วยเลือด

แต่ทุกคนไม่ได้สนใจสภาพอสูรรูปร่างคล้ายแรดจะเป็นอย่างไร แม้ว่าเขาจะเหลืออึดใจเดียว พวกเขาก็ไม่สามารถทำลายหนังสัตว์ของอสูรตัวนี้ได้ เห็นสภาพนี้ ทุกคนก็ตกใจกลัวในทันที

“รีบหนี แม้แต่ปรมาจารย์ก่วนและปรมาจารย์เตียวก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไอ้เดรัจฉานตัวนี้!”

“พระเจ้า จบเห่แล้ว การป้องกันของไอ้ตัวนี้แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ!”

“แม้แต่ปรมาจารย์ยังล้มลงเลย พวกเราจะต้านทานได้ยังไง รีบหนีเร็วเข้า หนีได้คนหนึ่งก็รอดคนหนึ่ง”

ทหารรับจ้างเหล่านั้นไม่สามารถยับยั้งความกลัวในใจได้อีกต่อไป และกระจัดกระจายออกไปเหมือนสัตว์

ในมือของเหมียวหงอวี่ ยังคงมีกระสุนสไนเปอร์ไม่กี่นัด เขาเล็งไปที่อสูรรูปร่างคล้ายแรด เหนี่ยวไกปืนไม่กี่นัดติดต่อกัน ผลปรากฏว่ากระสุนตกลงบนหัวของอสูรรูปร่างแรด ปังปังสองนัดก็ตกลงไปอยู่บนพื้น เหลือแต่รอยบุบขนาดเท่าหัวชอล์ก

“จุดไฟสิ เผาป่า เร็วเข้า หัวปืนไฟอยู่ที่ใคร? เชี่ย กูเลี้ยงพวกมึงไว้ทำไมวะ!”ทหารรับจ้างหนีไปแล้ว ลูกน้องเหล่านั้นของเหมียวหงอวี่ก็หนีตามไปด้วย เหมียวหงอวี่ด่าทอไปด้วย เมื่อกี้นี้มองดูเรื่องสนุก เขายืนอยู่ในตำแหน่งด้านหน้าสุด

ตอนนี้แรดกำลังพุ่งเข้ามา เขาก็เป็นคนแรกที่โดนกระทืบตาย!

“ลูกพี่ ผมมาช่วยพี่แล้ว!” หลิวต้าเลี่ยงตะโกน หยิบปืนจุดไฟออกมา และกดสวิตช์อย่างกะทันหัน

ต้นไม้ใหญ่ถูกไฟไหม้จนล้มลง ผลปรากฏว่าบนหัวของอสูรรูปร่างแรด ถูกทุบให้แหลก เปลวไฟก็ตกลงมาที่บนตัวอสูร และดับลงในชั่วพริบตา