มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 347

มู่เซิ่งมองไปยังเหมียวหงอวี่ที่สลบไม่ได้สติไปนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น

เหยาเผิงเห็นสถานการณ์ดังกล่าวแล้ว ก็รับรู้ได้ทันที จึงเหยียบย่ำไปที่ท้องของเหมียวหงอวี่อย่างรุนแรง

“แม่งสิ ลูกพี่ของฉันกำลังพูดคุยกับแกอยู่? แกยังจะแกล้งทำเป็นสลบอีก แกล้งสลบอะไรกันวะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย! ”

เหยียบย่ำลงไปไม่กี่ครั้ง เหมียวหงอวี่ก็เจ็บปวดจนร่างกายชักกระตุก โอบไปที่หน้าท้องและอาเจียนเล็กน้อย แล้วก็ค่อย ๆ คลานลุกขึ้นจากพื้น

เหยาเผิงกระชากไปที่คอเสื้อของเหมียวหงอวี่ ชี้ไปที่เขาและดุด่าว่า: “แม่ง ฉันอยากที่จะลงมือชกนายมานานแล้ว ที่กล้าทำแบบนี้กับลูกพี่ของฉัน อย่าคิดว่าแกล้งสลบไปแล้วจะจบเรื่องกัน พูดออกมาสิว่า นายอยากจะโดนมือหรือว่าโดนเท้ากันแน่? ”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เหมียวหงอวี่ก็ทำเป็นตาเหลือก ทำว่าจะสลบไปอีกครั้งหนึ่ง

“เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! ”

เหยาเผิงใช้ฝ่ามือตบไปสองที จนแก้มของเขาแดงก่ำ มีเลือดไหลออกมา ครั้งนี้เหมียวหงอวี่ไม่กล้าที่จะสลบลงไปอีกแล้ว เพราะเขากลัวว่าจะถูกเหยาเผิงลงมือทุบตีจนตาย

มู่เซิ่งมองดูเหตุการณ์นี้อย่างเย็นชา

ตั้งแต่ตอนแรก บนเรือสำราญ ที่เหมียวหงอวี่ข่มขู่เขาให้เข้าร่วมกลุ่มกับพวกเขาแล้วนั้น จนกระทั่งตอนหลังที่ใช้ปืนบังคับให้พวกเขากระโดดลงทะเล เรื่องเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่หากว่าเป็นคนธรรมดาทั่วไป เรื่องใดเรื่องหนึ่งนี้ ก็สามารถที่จะจบชีวิตของเขาได้เลย

พฤติกรรมเช่นนี้ คนอย่างมู่เซิ่งไม่มีทางปล่อยเอาไว้อยู่แล้ว

เมื่อเห็นท่าทางที่เหยาเผิงยกปืนซุ่มยิงขึ้น สีหน้าของเหมียวหงอวี่ก็ขาวซีดจนแทบไม่หลงเหลือชีวิตแล้ว เขาพูดอ้ำอึ้งว่า: “ปรมาจารย์มู่ ขอให้ท่านไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ ตลอดทางมานี้ฉันไม่เคยที่จะคิดร้ายอะไรกับท่านเลย การแสวงหาสมบัตินี้เป็นภารกิจของการสืบทอดเจ้าบ้านในตระกูลของฉัน ดังนั้นฉันจึงต้องมาด้วย”

หลิวต้าเลี่ยงที่อยู่ด้านข้างก็กัดฟันแน่น แล้วพลันใช้ศีรษะคำนับไปที่พื้นและพูดว่า: “ปรมาจารย์มู่ พี่หงอวี่เขากำเริบเสิบสานจนเคยชินแล้ว ไม่รู้จักรับฟังการอบรมสั่งสอน แต่เขาไม่ได้คิดร้ายอะไรกับท่านเลยจริง ๆ ท่านสามารถไว้ชีวิตเขาสักครั้งได้ไหม พวกเรารู้ถึงความผิดที่กระทำไปแล้ว”

เหมียวหงอวี่อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมอง ด้วยสายตาที่ตื่นเต้นดีใจ เขาคิดไม่ถึงว่าในเวลานี้หลิวต้าเลี่ยง จะเสี่ยงตายช่วยเขาพูดด้วย

เขาจึงพยักหน้าในทันทีและพูดว่า: “ใช่เลย ปรมาจารย์มู่ ต่อไปฉันจะเคารพนอบน้อมต่อท่าน เมื่อพบเจอท่านก็เหมือนกับว่าพบเจอเทพเจ้าและพระพุทธเจ้าเลย! ”

“บัตรนี้ ในบัตรนี้มีเงินอยู่หนึ่งร้อยล้าน ฉันมอบให้ท่านทั้งหมด ขอให้ท่านไว้ชีวิตฉันเถอะ”

“เปรี๊ยะ! ”

เหยาเผิงตบบ้องหูเข้าไปอีกครั้งทันที และพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า: “หนึ่งร้อยล้าน? แกหมายความว่าอย่างไร ดูถูกลูกพี่ของฉันอย่างนั้นเหรอ? เงินแค่นี้เก็บไว้ฝังร่วมกับศพของนายซะเถอะ! ”

“เปล่า ฉันหมายความว่า ฉันมีแค่หนึ่งร้อยล้าน ส่วนเงินที่เหลือ จะต้องกลับไปเอาที่ตระกูลเหมียว” เหมียวหงอวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว กลัวว่าจะไปยั่วยุให้มู่เซิ่งโกรธ จึงไม่ค่อยที่จะกล้าพูดอะไรมาก

มู่เซิ่งรู้สึกได้ถึงพลังเลือดที่พลุ่งพล่านในท่อนแขนขึ้นเป็นระยะ สายตามีลำแสงกระพริบ และพลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า: “ได้ยินมาว่าพวกนายตระกูลเหมียว มีอาวุธเสวียนที่เป็นสมบัติล้ำค่าประจำตระกูลอยู่ชิ้นหนึ่งใช่ไหม? ”

ทุกคนต่างก็ร่างกายสั่นเทาไปทั้งหมด

อาวุธเสวียน

นั่นคงจะเป็นอาวุธที่ช่างผู้มีฝีมือ ทำการหล่อหลอมขึ้นมาแน่นอน เทียบเท่าได้กับยาเข้าสู่ระดับในบรรดาพวกยาทั้งหลาย โดยตระกูลเหมียวของพวกเขานี้ ก็เป็นเพราะอาวุธเสวียนชิ้นนี้ ถึงมีชื่อเสียงโด่งดังขึ้น และดึงดูดให้ปรมาจารย์บู๊หลายคนมาเยี่ยมเยือน