มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 349

“ปังปังปังงงงง! ”

เหมียวหงอวี่ยิงปืนใส่สี่นัดอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากที่ยิงปืนสี่นัดไปแล้ว ภายในบริเวณป่าทึบทั้งหมด ก็พลันเงียบกริบลงอย่างสิ้นเชิง

“ตาย ตายแล้วเหรอ? ”

พวกชาวประมงต่างก็หยุดชะงักลงอย่างสงบนิ่งในระยะไกล ราวกับว่าสูญสิ้นความสามารถในการนึกคิดอะไรขึ้นอย่างเฉียบพลัน ในหัวสมองว่างเปล่าไปหมด หลังจากนี้ควรจะพูดอะไรต่อ ควรจะทำอะไรต่อไปก็ไม่รู้แล้ว

“พวกแม่งสิ แต่ละคนต่างก็คิดว่าฉันน่ารังแกนักใช่หรือไม่? มาสิ เข้ามาแย่งชิงสิ ฉันจะบอกนายว่า ผลชนิดนี้ มีมูลค่านับล้านนับสิบล้าน! ” เหมียวหงอวี่แกว่งปืนซุ่มยิงไปมาพร้อมกับพูดดุด่าขึ้น

มูลค่านับสิบล้าน?

มีคนที่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ผลลูกหนึ่งนี้ มีมูลค่ามากมายขนาดนี้จริงเหรอเนี่ย?

แม้ว่าล่ายซิ่วฉินกับจงหนิงจะตายไปแล้ว แต่พวกเขาต่างก็มาที่เพราะเงินทอง สิ่งนี้มีมูลค่านับสิบล้าน แค่เอาไปหนึ่งลูก มิต้องพูดถึงว่าชั่วชีวิตนี้ ต่อให้กี่ชั่วชีวิตก็อยู่อย่างสุขสบายไร้กังวลแล้ว

จะแย่งหรือไม่แย่งดี?

ลูกน้องกี่คนที่อยู่ด้านหลังเห็นว่าเรื่องราวกำลังดำเนินไปในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ จึงรีบขึ้นมาด้านหน้าและลากแขนของเหมียวหงอวี่ และพูดว่า: “คุณชายเหมียว พอได้แล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ”

“คุณชายเหมียว อย่าได้ยิงปืนอีกเลย หากว่าดึงดูดให้อสูรร้ายมากันอีกจะทำอย่างไร? ” หลิวต้าเลี่ยงเองก็หวั่นวิตกอย่างมาก

“กลัวอะไร มีปืนอยู่ มาตัวหนึ่งฉันก็จะยิงตัวหนึ่ง! ” ชัดเจนว่าเหมียวหงอวี่ได้ทำการสังหารอย่างเลือดขึ้นหน้าแล้ว โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว พร้อมกับยิงปืนซุ่มยิงขึ้นบนฟ้าอย่างหนำใจ

กี่คนนี้ได้รีบแย่งปืนซุ่มยิงมาจากมือของเหมียวหงอวี่ จากนั้นก็วิ่งออกไปด้านนอกของป่าทึบ หลังจากที่ผลักเรือคายัคลงไปในทะเลแล้ว กี่คนนั้นก็กระโดดลงไปบนเรือคายัค อย่างเบียดเสียดกัน

ต้องจำยอม เพราะพวกเขาได้ให้เรือคายัคลำหนึ่งกับมู่เซิ่งแล้ว ลำที่เหลือนี้ก็มีขนาดที่ไม่ใหญ่มากนัก โชคดีที่ขึ้นมาบนเรือเพียงไม่กี่คน พวกเขาจึงสามารถพอที่จะนั่งเบียดเสียดกันไปได้

“คุณชายเหมียว ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไรดี? หลังจากที่กลับไปถึงแล้ว จะต้องนำอาวุธเสวียนมอบให้กับมู่เซิ่งอย่างนั้นเหรอ? ” หลิวต้าเลี่ยงที่นั่งอยู่บนเรือคายัค สอบถามขึ้นอย่างตื่นตระหนก

เหมียวหงอวี่ยิงปืนสองนัดติดต่อกัน ระเบิดศีรษะของแม่ลูกคู่นั้น จนจิตใจหุนหันพลังเลือดปั่นป่วน และได้ตะโกนดุด่าขึ้นว่า: “ปรมาจารย์บ้าบออะไรกัน แม้มู่เซิ่งเขาจะเก่งกาจแล้วอย่างไรล่ะ? มันคุ้มเหรอที่ฉันจะยอมนำอาวุธเสวียนไปผูกมิตรกับเขา? ยิ่งไปกว่านั้น ฉันมีคุณสมบัติพอที่จะไปเอาอาวุธเสวียนมาได้งั้นเหรอ? ”

“อาวุธเสวียนหนึ่งชิ้น ราคาประมูลในท้องตลาดนั้น สูงเกินกว่าหมื่นล้านเสียอีก ยิ่งไปกว่านั้นอาวุธเสวียนชิ้นนี้ในมือของฉัน มีมูลค่าที่สูงกว่านั้นอีก ซึ่งอย่างน้อยก็แสนกว่าล้าน! ”

“สามหมื่นล้าน ก็เพียงพอที่จะเชิญนักเสวียนคนหนึ่งมาปกป้องคุ้มครองฉันแล้ว ต่อให้มู่เซิ่งจะเก่งกาจแค่ไหน เขาก็เป็นแค่นักเสวียนคนหนึ่งเท่านั้น อีกทั้ง ฉันบอกว่าจะให้อาวุธเสวียนกับเขา แล้วไหนหลักฐานลายลักษณ์อักษรล่ะ? คลิปอัดเสียงล่ะ? สัญญาล่ะ? ไม่มีอะไรสักอย่าง หากฉันพูดว่าไม่เคยพูดคำนี้ออกไปเลย แล้วเขาจะทำอะไรได้? ”

“แต่ว่า......” ดวงตาของหลิวต้าเลี่ยงแฝงไปด้วยความหวาดกลัว

เขามีคำพูดหนึ่ง ที่ติดค้างอยู่ในใจไม่ได้พูดมาโดยตลอด

แม้ว่าเหมียวหงอวี่จะไม่ได้ลงลายลักษณ์อักษรให้กับมู่เซิ่ง แต่ในสายตาของเขาแล้ว หากว่าใช้สัญญาลายลักษณ์อักษรเหล่านี้มาควบคุมนักเสวียน มันคงน่าตลกขำขันอย่างที่สุด

“แต่ว่าอะไร? เขาแข็งแกร่งแล้วยังไง ฉันไม่เคยพูดคำนี้มาก่อน เขาเองก็ไม่สามารถบังคับให้ฉันมอบอาวุธเสวียนออกมาได้ ต่อให้เขาจะมาไม้แข็ง นายเชื่อไหมว่าฉันยอมจ่ายห้าหมื่นล้าน เพื่อเชิญนักเสวียนสองคนมาคอยปกป้องคุ้มครอง แล้วไอ้หนุ่มนั่นยังจะกล้าลงมือกับฉันอีกอย่างนั้นเหรอ? ” เหมียวหงอวี่พูดขึ้นอย่างโอ้อวด

ห้าหมื่นล้าน แม้ว่าเขาจะทำให้ตระกูลเหมียวถึงกับเสียขวัญกําลังใจอย่างรุนแรง แต่ก็ยังดีกว่าถูกคนอื่นเอาอาวุธเสวียนไปไหมล่ะ หากว่าสมบัติล้ำค่าประจำตระกูลถูกมู่เซิ่งเอาไปแล้ว อย่างนั้นตระกูลเหมียวของพวกเขา ก็ถือว่าแตกแยกกันไปจริง ๆ แล้ว

“ฮึ มู่เซิ่งเขาไม่มาก็ดีไป หากว่ามาถึงแล้ว ก็อยู่ที่ตระกูลเหมียวของพวกเราอย่าได้กลับไปอีกแล้ว! เขาต้องการอาวุธเสวียนของพวกเรา ฉันเองก็ต้องการอสูรเสวียนล้ำค่าในร่างของเขาเหมือนกัน! ”

“หลิวต้าเลี่ยง เมื่อนายกลับไปถึงแล้วก็จงใจกระจายข่าวออกไปให้ทั่ว โดยป่าวประกาศว่าไอ้ขยะคนหนึ่งที่ชื่อว่ามู่เซิ่งได้รับสมบัติล้ำค่าทั้งหมดในตัวของมังกรคะนองน้ำยักษ์ ซึ่งมีมูลค่าเกินกว่าหมื่นล้าน ข่าวสารนี้ยิ่งแพร่กระจายออกไปกว้างขวางเท่าไรก็ยิ่งดี ถ้าจะดีที่สุดก็ต้องกระจายไปถึงหูของพวกกลุ่มพันธมิตรนักเสวียนด้วย”