มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 360

สีหน้าของชายในชุดดำเปลี่ยนไป และเขาก็รีบวิ่งออกไปทันที กำลังจะหนีออกจากที่เกิดเหตุ

แต่เขาจะหนีไปได้อย่างไร รอบๆท่านหลงมีผู้แข็งแกร่งมากมายเตาจั๋วเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้า และล้มชายคนนั้นลงกับพื้นโดยตรง

กู่มู่สวีนพูดอย่างเย็นชา"ใครสอนให้คุณใส่ร้ายคุณมู่ที่นี่?"

คำนี้มีสองความหมาย คุณมู่ แสดงความเคารพต่อมู่เซิ่ง แต่ตอนนี้ทุกคนอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับคำเรียกนี้และจับจ้องไปที่ชายในชุดดำ

“ผมไม่รู้ ผมไม่รู้” ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง“ผู้หญิงคนนี้จงใจใส่ร้ายมู่เซิ่ง ผมเป็นแค่คนเดินผ่านไปมาที่มาช่วย ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วย”

“ถึงตอนนี้แล้ว คุณยังอยากจะถอนตัวออกเหรอ?คุณคิดว่าเราเป็นเด็กสามขวบเหรอ!”กู่มู่สวีนโมโหจนหัวเราะออกมา

มู่เซิ่งขอให้เขาจัดงานเลี้ยงการกุศลในบ้านเอื้อเฟื้อ ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พูดตามตรง เขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมู่เซิ่งไม่ต้องการใช้ความรุนแรงเพื่อแก้ปัญหา เกรงว่าประโยคแรกที่ชายคนนั้นกล่าวหามู่เซิ่ง กู่มู่สวีนคงลงมือโดยตรงแล้ว!

“ถ้าไม่อยากพูด ก็หักแขนขาทิ้งซะ!”กู่มู่สวีนกล่าว

“อย่าๆๆ ผมพูด ผมพูด—” ชายคนนั้นตะโกน

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปสำหรับเขาที่จะพูด

เตาจั๋วยกเท้าขึ้นและเหยียบชายคนนั้นอย่างแรง

ในสายตาของเขา มู่เซิ่งคือผู้มีพระคุณที่ทำให้เขาสามารถฝังศพพ่อของเขาอย่างมีเกียรติ เขารู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่งกับการที่มู่เซิ่งถูกใส่ร้าย และเขาใช้กำลังทั้งหมดที่มีในการเหยียบครั้งนี้

"แคร่ก!"

"อ๊าก อ๊าก อ๊าก..." แขนของชายคนนั้นหัก และเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างยิ่งอยู่บนพื้น

"ผมพูด เขาเป็นซือเอินหราน เขาจ่ายเงินให้ผมทำสิ่งนี้ ปล่อยผมไปเถอะ ท่านกู่ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว"ชายคนนั้นขอร้อง ถ้าเขาพูดช้ากว่านี้ คาดว่าแขนอีกข้างและขาสองข้างอาจจะถูกเหยียบจนหักก็ได้

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ก็ถึงคราวที่ซือเอินหรานต้องเปลี่ยนสีหน้าของเขา

จากนั้น ก่อนที่เขาจะดึงสติกลับมาได้ เขาก็ถูกเตาจั๋วกดลงกับพื้น

“ท่านกู่ ท่านหลง ผมไม่เกี่ยว ผม...” สีหน้าของชือเอินหรานดูตกใจมาก ทำเรื่องแบบนี้แล้วโดนจับได้ และมันยังอยู่ในอาณาเขตของท่านหลงกับตระกูลกู่ เขานึกไม่ออกเลยว่ามีเหตุผลใดที่เขาจะได้มีชีวิตอยู่ต่อ

"กำจัดเขาซะ จอมวายร้ายที่ร้ายกาจอย่างเขา หากอยู่ที่นี่ ก็มีแต่จะทำให้สายตาเราสกปรก จัดการเสร็จก็โยนเขาออกไปซะ!"จางเสวียนหลงออกคำสั่ง

เตาจั๋วฟังคำสั่ง และหักแขนของซือเอินหรานทันที

เสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดของซือเอินหราน ดังก้องไปทั่วผู้ชม และหลังจากกลอกตาเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็สลบไปเพราะความเจ็บปวด

หลังจากนั้น เตาจั๋วก็พาซือเอินหรานออกไปจากทางประตูหลังของงาน

ทุกคนเงียบกริบ

คนเหล่านั้นดูฉากนี้อย่างเงียบๆ เดิมทีพวกเขาคิดว่ามู่เซิ่งจะเป็นคนที่ซวยคนนั้น เพราะเรื่องการทิ้งภรรยาและลูกของตน เกิดขึ้นที่หน้าประตูของงานกุศลในบ้านเอื้อเฟื้อ และเด็กๆที่อาศัยอยู่ในบ้านเอื้อเฟื้อ แต่เดิมก็เพราะมีข้อบกพร่องทางกาย ดังนั้นท่านหลงจึงไม่ปล่อยมู่เซิ่งไปแน่นอน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น ทำให้ทุกคนประหลาดใจ เด็กคนนี้ไม่ได้เป็นของมู่เซิ่งเลย แต่มีคนอื่นจงใจใส่ร้ายเขา!

พฤติกรรมแบบนี้เป็นการลงโทษและเป็นการเตือนทุกคน ชะตากรรมของ ซือเอินหรานเป็นแบบนี้ และทุกคนไม่กล้าพูดถึงมันอีกต่อไป

จากนั้น มู่เซิ่งหยิบเข็มเงินมาแทงที่หลังของเด็กสองครั้ง และพูดอย่างใจเย็น "อาการป่วยของลูกคุณหายแล้ว จากนี้ไป อย่าทำเรื่องสกปรกแบบนี้อีก"

หายแล้ว?

ทุกคนผงะไปครู่หนึ่ง คุณแทงไปไม่กี่ครั้ง หายแล้วงั้นเหรอ?