มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 80

รถสิบสองคัน

รถหรูทั้งหมดรวมสิบสองคันจอดอยู่ตรงหน้าของเขา

หนึ่งในคันที่แพงที่สุดนั้น ทั้งก็มีราคาขายสี่ล้านเช่นเดียวกัน แพงขึ้นมาหน่อยก็คือรถราคาหลายสิบล้าน และหนึ่งในคันที่แพงสุดก็เป็นลัมโบร์กีนี เวเนโน ในที่เขาใฝ่ฝันอยากที่จะได้มาครอบครองเหมือนกัน แต่ราคากลับเหยียบหนึ่งร้อยล้าน!

อู๋คุนมีสีหน้าตกตะลึงเต็มใบหน้า ในช่วงเวลาเดียวกันภายในหัวใจก็สงสัยเป็นอย่างมาก คนที่ราวกับพ่อค้าแผงลอยตรงหน้านี้ เหตุใดจึงมีรถหรูมากมายเช่นนี้ได้?

แฟนสาวที่ยืนอยู่ข้างกายอู๋คุนเองก็ยิ่งถูกทำให้ตกตะลึงมากเข้าไปกันใหญ่

เธออาศัยใบหน้าและรูปร่างสะโอดสะองปีนขึ้นไปบนเตียงของลูกคนรวยมามากมาย ทว่ากลับไม่เคยเห็นคนมีเงินเช่นมู่เซิ่งมาก่อนเลย หากกล่าวว่าอู๋คุนนำรถสปอร์ตมาชนเป็นรถปั้มแล้วละก็ เช่นนั้นมู่เซิ่งก็ขับรถไฟเหาะคันหนึ่งมาแล้ว!

รถหรูมากมายเช่นนี้ทำให้คนตาลายเข้าเสียแล้วจริง ๆ

กระทั่งคนที่ผ่านไปผ่านมาเองก็ล้วนหยุดฝีเท้าลงเช่นเดียวกัน ก่อนจะสบตามองมาทางคฤหาสน์เขตซีไห่กันอย่างตะลึงงัน คาดเดาว่าจะต้องมีการจัดงานเลี้ยงใหญ่โตงานหนึ่งอย่างแน่นอน มิฉะนั้นแล้ว เหตุใดถึงขับรถหรูมากมายขนาดนั้นมาที่นี่ได้

“พี่มู่ครับ รถเหล่านี้ผมขับมาทั้งหมดแล้ว คุณมีอะไรจะสั่งการไหมครับ?”

รถคันสุดท้ายหยุดตัวลง ท่านหลงผลักประตูรถเปิดออก ก่อนจะโค้งคำนับกล่าวทักทาย

“อืม ถ้าอย่างนั้นก็จอดไว้ตรงนี้เถอะ” มู่เซิ่งพยักหน้าศีรษะขึ้นลง

พูดจบเขาก็หมุนตัว ก่อนจะหันไปกล่าวกับอู๋คุนที่นั่งอยู่บนพื้นว่า “ไม่ใช่ว่าอยากชนหรือไง? ฉันให้ลูกน้องนำรถขับมากันทั้งหมดแล้ว ชนสิ”

“ท่านหลง เป็นคุณหรือ?”

อู๋คุนสบตามองบุรุษที่ลงมาจากรถ สีหน้าซีดเผือดไร้ความหวังอย่างถึงที่สุด

เดิมทีเขากำลังนึกสงสัยอยู่เลยว่าชื่อจางเสวียนหลงคือใครที่สามารถมีรถหรูมากมายขนาดนี้ได้ จนกระทั่งตอนนี้เขานึกขึ้นมาได้แล้ว ว่าที่แท้ชื่อของท่านหลงนั้น ก็คือชื่อว่าจางเสวียนหลงนี่เอง!

เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่มีคนกล้าเรียกขานชื่อแซ่ของท่านหลงมานานมากแล้ว

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?

ทั่วทั้งร่างของอู๋คุนสั่นสะท้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคุกเข่าลงไปในทันที “ท่านหลง ขอโทษครับ ขอประทานโทษครับ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณ ผมรู้ความผิดแล้วครับ”

ท่านหลงไม่ได้กล่าวคำ สายตากวาดมองไปยังปากประตูเขตคฤหาสน์ รถบีเอ็มดับเบิลยูคันนั้นที่ถูกชนจนพลิกหงายอยู่บนพื้นก็คือรถที่เขามอบให้กับมู่เซิ่งคันนั้น

มองเห็นฉากทั้งหมดแล้ว หัวใจของท่านหลงมืดครึ้มต่ำลงเป็นอย่างมากทันที เดิมทีเขามอบรถให้กับมู่เซิ่งด้วยความปลื้มปีติยินดีที่สามารถปีนขยับความสัมพันธ์กับเขาได้มากขึ้นมาหน่อย ทว่าตอนนี้กลับถูกชนจนเป็นเช่นนี้เสียแล้ว เขาจึงอยากที่จะทำให้เจ้าสิ่งของที่มีตาหามีแววไม่คนนี้ให้ตายเสียจริง ๆ

“นายเป็นใคร? กล้าชนรถที่ฉันให้พี่มู่!” พูดจบท่านหลงก็ใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบเข้าที่หน้าท้องของอู๋คุนทันที

อู๋คุนส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดอยู่ที่ตำแหน่งปากประตู

พนักงานรักษาความปลอดภัยมองเห็นฉากนี้แล้วก็ยิ่งมีเหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมามากกว่าเดิม เดิมทีเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น

“นายชื่อว่าอู๋คุนสินะ? นายขอให้มีความโชคดีกับตัวเองเถือะ กล้าผิดต่อนายท่านของฉัน นายรีบต่อสายโทรศัพท์หาพ่อของนายเดี๋ยวนี้เลยนะ หากมาช้าแล้วละก็ ก็ให้พ่อนายมาเก็บศพเถอะ” ท่านหลงตบหนึ่งฝ่ายมือไปบนหน้าของอู๋คุนพลางกล่าว

อู๋คุนตกตะลึงลนลานแล้ว คนคนนี้กลับเป็นลูกพี่ของท่านหลงเชียวหรือ!

ท่านหลงคือหัวหน้าที่มีอิทธิพลแห่งเจียงหนานเชียวนะ คนที่สามารถเป็นลูกพี่ของเขาได้ สรุปแล้วมีสถานะเบื้องหลังอะไรกันแน่?

“เธอล่ะ” ท่านหลงสบตามองไปยังแฟนสาวข้างกายเขา

สตรีผมแดงมือไม้อ่อนทันที ก่อนจะกล่าวขึ้นมาว่า “ฉัน เดิมทีฉันก็ไม่รู้จักเขาเลยค่ะ ฉันก็เป็นแค่คนผ่านทางคนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ฉันจะไปแล้วค่ะ”

เธอกุลีกุจอจากเขตคฤหาสน์ไปทันที แม้แต่ศีรษะก็ไม่กล้าหันกลับมาเช่นเดียวกัน

“พี่มู่ คุณว่าแบบนี้โอเคไหมครับ?” ท่านหลงกล่าวทุกอย่างจบก็หันไปค้อมศีรษะเอ่ยถามอีกครั้ง

“อืม”

มู่เซิ่งพยักหน้าขึ้นลง จางเสวียนหลงมองเห็นสีหน้าพึงพอใจของเขาแล้ว ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะยืดเอวตั้งตรงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“พี่มู่ ผมผิดไปแล้วครับ ผมทราบความผิดแล้วจริง ๆ! ขอร้องพี่ปล่อยผมไปเถอะนะครับ” อู๋คุนลุกขึ้นมาอย่างลนลาน ก่อนจะวางไปหยุดอยู่ตรงเท้าของมู่เซิ่ง

มู่เซิ่งหัวเราะเสียงเบาพลางกล่าว “ตะกี้นี้นายยังให้ฉันเป็นเพื่อนนายเล่นอยู่เลย หรือลืมเร็วขนาดนี้เลย?”

“ขอประทานโทษครับ พี่มู่ ผมก็เป็นแค่ขยะคนหนึ่ง ขอร้องพี่ละครับ ถือเสียว่าผมเป็นคนเลอะเลือนคนหนึ่งแล้วปล่อยไปเถอะครับ” ตอนนี้อู๋คุนรับรู้ได้ถึงความหนักหนาของเรื่องราวนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว หากมู่เซิ่งไม่เปิดปาก เกรงว่าเขาในวันนี้จะกลับยากแล้วจริง ๆ

“นายอยากเล่น ฉันก็จะเล่นเป็นเพื่อนนาย” มู่เซิ่งเปิดปากกล่าวอย่างราบเรียบ ก่อนจะเตะอู๋คุนให้ผละออก

ใบหน้าของอู๋คุนเต็มไปด้วยการไร้ความหวังอย่างถึงที่สุด