มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 88

มู่เซิ่งขับรถอย่างสุขุม เขามาที่นี่ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว คุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี

แต่สีหน้าของเจียงหว่านกับจ้าวหลินที่นั่งอยู่เบาะหลัง เรียกได้ว่าบรรยายด้วยคำว่าเต็มไปด้วยสีสันได้เลย

เมื่อมู่เซิ่งขับรถมาถึงเขตคฤหาสน์ซีไห่ เจียงหว่านตกใจจนใกล้บ้า นี่มันที่ไหนกัน สถานที่ที่ตระกูลอันดับต้นๆ ถึงจะพักได้ คิดไม่ถึงว่าจะพาเธอมาที่นี่ นี่มันรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง

เจียงหว่านยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ในใจเธอมีความคิดไร้สาระผุดขึ้นมาทันที

เขตคฤหาสน์ซีไห่ที่มู่เซิ่งเอาแต่ชี้มา บอกว่าเป็นบ้านใหม่ที่ซื้อให้เธอ อย่าบอกนะว่าเรื่องจริง

แต่......เขาเอาเงินมาจากไหน

ขณะที่ทั้งสองคนจิตใจสับสนวุ่นวาย รปภ.เดินลงมาจากป้อมยาม เปิดประตูรั้วอย่างนอบน้อม ครั้งนี้สองแม่ลูกเจียงหว่านกับจ้าวหลินอึ้งไปแล้ว

จ้าวหลินโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างรถ ถามพวกเขาอย่างตกใจกลัวว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า

ทว่าหลังจากได้รับคำตอบยืนยัน เธอตกใจมากอย่างที่ตกใจไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

รถจอดลงหน้าประตูคฤหาสน์ มู่เซิ่งกับเจียงหว่านเพิ่งลงจากรถ ก็โดนพวกเหอโก๋ชินล้อมไว้ตรงกลาง

“มู่เซิ่ง นายหมายความว่ายังไง พาเรามาที่นี่ทำไม นายรู้ไหมว่าผลของการบุกเข้ามาในเขตคฤหาสน์เป็นยังไง” เหอโก๋ชินชี้มู่เซิ่งด้วยสีหน้าดุดัน

เขตคฤหาสน์ซีไห่ เป็นถิ่นที่ตระกูลโบราณดูแลควบคุม คนทั่วไปแอบเข้ามา โทษเบาก็กระทืบสักยก ส่วนโทษหนักคือหักแขนหักขาแล้วโยนออกไป!

“นายไม่ได้จงใจทำร้ายพวกเราใช่ไหม”

เหอซวี่กัดฟันกรอด

“ถ้าพวกคุณตกใจกลัว ก็รีบกลับไปเถอะ ผมเข้าใจว่าที่คุณอวดดีเมื่อวาน นึกว่าจะเก่งแค่ไหนซะอีก” มู่เซิ่งลงจากรถอย่างสบายๆ แล้วพูดอย่างราบเรียบ

เหอซวี่โมโหไม่ไหวแล้ว ชี้หน้ามู่เซิ่งแล้วก่นด่าว่า “ให้ตายเถอะ นายรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน”

“มู่เซิ่ง นายทำอะไรกันแน่”

“ใช่จ้าวหลิน ไม่ดูแลลูกเขยหน่อยเหรอ เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว จะให้พวกเราตายไปด้วยงั้นเหรอ”

“จ้าวหลิน ฉันอุตส่าห์เห็นเธอเป็นเพื่อนมาตลอด! เธอทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ รอให้รปภ.มาก่อน ฉันต้องแยกความสัมพันธ์กับเธอให้ชัดเจน!”

เพื่อนคนอื่นตกใจไม่น้อย พากันเอ่ยปากตำหนิ คำพูดไม่ดีต่างๆ นานาโถมใส่เธอ ไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนเลยสักนิด

จ้าวหลินไม่กล้าพูดอะไร ถึงปกติจะไร้เหตุผลจนเคยตัว แต่อยู่ในที่แบบนี้ เธอก็มือเท้าเย็นไปหมด

นี่คือสถานที่ของประธานมู่

เธอยังจำคำตอบที่รปภ.ตอบเธอได้แบบรางๆ

น้ำหนักในคำพูด มากจนจ้าวหลินไม่กล้าจินตนาการ!

“พวกคุณอยากเห็นบ้านใหม่ผมไม่ใช่เหรอ ผมกลับมาบ้านจะลำบากอะไรล่ะ”

มู่เซิ่งพูดอย่างหงุดหงิด

“บ้านใหม่เหรอ นายบ้าหรือเปล่า กล้าพูดแบบนี้ออกมาได้ นายรู้ไหมว่าค่าบ้านที่นี่สูงขนาดไหน ถึงนายไม่กินอะไรเก็บเงินเป็นสิบชาติ ก็ซื้อบ้านที่นี่ไม่ได้!” เหอซวี่พูดอย่างดูหมิ่น

ในสายตาเขา มู่เซิ่งไม่มีทางผูกสัมพันธ์กับเขตคฤหาสน์ซีไห่ได้

มู่เซิ่งมองภาพนี้อย่างสบายๆ ตรงมุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อวานคนพวกนี้ยังพูดอวดดีว่าจะมาบ้านใหม่ ประชดเหยียดหยามตัวเองอย่างไร ตอนนี้มาถึงหน้าประตูแล้ว กลับขี้ขลาดจนเละเทะไปหมด ขนาดประตูยังไม่กล้าเข้าไปเลย

“โง่” มู่เซิ่งปรายตามองเหอซวี่ ขี้เกียจสนใจ ถือกุญแจหันหลังเดินไปทางเขตคฤหาสน์

“นาย......”

เหอซวี่หน้าแดงเถือก กำลังจะพูดเถียง แต่เห็นท่าทางเขาดูมั่นใจ จึงอดอึ้งไม่ได้

ก้นบึ้งในใจเขามีความคิดอันบ้าคลั่งผุดขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

คฤหาสน์นี้......อย่าบอกนะว่าเป็นของเขาจริงๆ