นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 10

รอจนทุกคนต่างทานอิ่มหมีพีมัน โจวกุ้ยหลานเอาเงินที่ได้มาในวันนี้ออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อนับดูแล้ว ก็ถามทั้งสองพ่อลูกอย่างตื่นเต้นว่า “รู้ไหมว่าวันนี้เราได้เงินมาเท่าไหร่?”

เจ้าก้อนน้อยส่ายหัวอย่างอัตโนมัติ ส่วนสวีฉางหลินที่อยู่ด้านข้าง ยังคงเงียบไม่พูดอะไร

โจวกุ้ยหลานเม้นริมฝีปาก เจ้าคนพูดน้อย เวลาแบบนี้ช่างไม่ได้เรื่องเลย

แต่เมื่อคิดถึงเงินในมือของตน นางก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า “วันนี้เราได้มาทั้งหมดสิบสี่ตำลึง ซื้อของเยอะแยะพวกนั้น ใช้ไปสิบเอ็ดตำลึง ยังคงเหลือสามตำลึง”

สวีฉางหลินแทบอยากปาดเหงื่อ เขาเห็นภรรยาของตนได้เงินมาสิบสี่ตำลึงต่อหน้าต่อตา และเห็นนางใช้จ่ายสิบเอ็ดตำลึงต่อหน้าต่อตา

แต่ว่าเรื่องนี้ เขาไม่มีความเห็นอะไร เมื่อก่อนเขาล่าสัตว์ไปขายในตำบลบ่อยๆ ก็เพียงแค่สามารถเลี้ยงดูเขากับลูกไม่ให้อดตาย วันนี้เชื่อฟังโจวกุ้ยหลานแบ่งกวางไปขายตามสัดส่วน กลับสามารถขายได้เงินเยอะขนาดนี้ สิ่งที่ซื้อก็เป็นสิ่งที่จำเป็น ดังนั้นภรรยาของเขามีความสามารถมากกว่า

“เงินนี้ให้เจ้าเก็บไว้”โจวกุ้ยหลานเอาเงินให้สวีฉางหลินอย่างตื่นเต้นดีใจ

สวีฉางหลินก็เอาคืนกลับให้นาง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ ดังขึ้นภายในกระท่อมไม้ว่า “ต่อไปเงินในบ้านของเรา ยกให้เจ้าเป็นคนดูแล”

ยกให้นางเป็นคนดูแล?

โจวกุ้ยหลานพูดขึ้นอย่างลังเลว่า “นี่เป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรงของเจ้า”

“เจ้าเป็นภรรยาของข้า ต่อไปเจ้าเป็นใหญ่”

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ โจวกุ้ยหลานก็ไม่บอกปัด ยังไงนางก็อยากที่จะถามฟาร์มเพาะเลี้ยง ต้องมีเงินลงทุน

“อีกไม่กี่เดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว อาหารของเราจะหมดในตอนนั้น และเราต้องเตรียมเสื้อผ้าและกางเกงผ้าฝ้ายไว้ล่วงหน้า ข้าเห็นเจ้าก้อนน้อยมีเสื้อผ้าชุดเดียว เสื้อผ้าเปลี่ยนก็ไม่มี ถึงฤดูหนาวแล้วจะไม่หนาวแย่หรือ?”

พูดพร้อมกับหันไปมองดูเสื้อผ้าบนตัวเจ้าก้อนน้อย นั่นคือเสื้อของสวีฉางหลิน

สวีฉางหลินเงียบ วันเวลาผ่านไปไวจริงๆ ฤดูหนาวบนเขาไม่มีสัตว์ให้ล่า

โจวกุ้ยหลานพูดไปอีกว่า “วันนี้เราซื้อของมาเยอะขนาดนี้ ข้าจะสร้างฟาร์มเพาะเลี้ยงขึ้นมา รอรับฤดูหนาวพอดี แต่เรื่องนี้ต้องรวดเร็ว บ้านหลังนี้ก็ต้องซ่อม บ้านไม้ในฤดูหนาวนั้นจะหนาวมาก เราสร้างบ้านใหม่ สร้างเตาผิง ล้วนต้องใช้เงินทั้งนั้น”

“ต้องการให้ข้าทำอะไร?” สวีฉางหลินถามขึ้นมา

โจวกุ้ยหลานยิ้มกริ่ม โบกมือพร้อมพูดขึ้นว่า “สิ่งที่เจ้าต้องทำมีเยอะมาก แพะต้องมีคอก ไก่ต้องมีรัง ล้วนยกให้เจ้าทำ”