นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 123

โจวกุ้ยหลานรู้สึกอบอุ่นในใจ จมูกเริ่มฟุดฟิด คอก็ยิ่งเจ็บแล้ว

“ทำไมไม่ได้เรื่องเยี่ยงนี้นะ แค่กินยาก็ร้องไห้แล้วหรือ?” เหล่าไท่ไท่เหล่เห็นดวงตาโจวกุ้ยหลานแดงเรื่อ จมูกก็เริ่มฟุดฟิดเช่นกัน

“ยามันขมนี่นา!” โจวกุ้ยหลานฝืนแย้งออกมาหนึ่งคำ อย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้

เพียงแต่น้ำเสียงนั้นเริ่มสั่นเครือ

โดนโจวกุ้ยหลานย้อนเข้าให้แบบนี้ บรรยากาศตึงเครียดภายในห้องก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว

ที่เข้ามาแทนที่คือการร่วมประสานเสียงหัวเราะกันยกใหญ่

โจวกุ้ยหลานยังไม่หายดี พูดกับพวกเขาแค่สองคำก็ง่วงอีกแล้ว สวีฉางหลินวางนางลงบนเตียงเตา เหล่าไท่ไท่ห่มผ้าให้นาง ทุกคนถึงวางใจ

พอนอนลงไป ถึงเที่ยงวันต่อมาถึงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ยามโจวกุ้ยหลานลืมตาขึ้น ก็รู้สึกมีสติมากขึ้นไม่น้อย

เหล่าไท่ไท่เห็นนางดีขึ้นไม่น้อย นางใช้ข้าวสารมาต้มข้าวต้มหม้อใหญ่ และหยิบชามกับช้อนน้ำแกงมาป้อนนาง

“ข้ากินเองได้” โจวกุ้ยหลานบอก ยื่นมือจะไปรับชามในมือเหล่าไท่ไท่มา

นางรู้สึกไม่เป็นอะไรแล้ว กินข้าวเองได้ นางไม่ชินกับการให้คนมาป้อนนางกินเลย

เหล่าไท่ไท่มองค้อนนาง พลางหยิบผ้ามาเช็ดมุมปากให้นาง “อีกครู่เดี๋ยวเจ้าทำหกบนเตียงเตา ยังต้องให้ข้ามาเช็ดล้างอีก ว่าง่ายนะ กินข้าวต้มชามนี้ให้หมด”

นางไม่ใช่เด็กสักหน่อย กินข้าวต้มแค่นี้ยังทำหกบนเตียงเตาอีก?

โจวกุ้ยหลานแอบคิดในใจ แต่เข้าใจดีว่าเหล่าไท่ไท่เป็นห่วงนาง เลยยอมให้เหล่าไท่ไท่ป้อนไป

รอนางกินเสร็จแล้ว เหล่าไท่ไท่เก็บชามไป และมานั่งข้างๆเป็นเพื่อนนาง

“เจ้าพักผ่อนให้มากๆ รอจนร่างกายหายดีแล้ว ข้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอีก” เหล่าไท่ไท่บอก พอคิดถึงเหตุการณ์คืนนั้นแล้ว ใจสะท้านเยือกอีกผ่านมาหลายวันแล้ว ตอนนี้คิดย้อนไป นางยังกลัวอยู่เลย!

“ท่านแม่ บ้านของข้าเป็นอย่างไรบ้างแล้วล่ะ?” โจวกุ้ยหลานคิดถึงบ้านน้อยของตนหลังนั้น ทนไม่ไหวถามขึ้น

จากความทรงจำของนาง บ้านต้องมอดไหม้หมดแล้วแน่ แต่อย่างอื่นล่ะ อย่างเช่นไก่ที่นางเลี้ยงมาอย่างยากลำบาก และยังบ้านไม้อีก

“คิดอะไรเล่า รอดมาได้ก็ดีมากพอแล้ว!” เหล่าไท่ไท่มองค้อนนาง ไม่อยากให้นางมาคิดมากอะไรตอนนี้

โจวกุ้ยหลานก็เข้าใจความคิดของเหล่าไท่ไท่ แต่ตอนนี้นางว่างอยู่นี่นา อยากรู้ว่านางเสียหายอะไรไปมากมายแค่ไหน

“ข้าไม่เป็นไรแล้วนี่นา ท่านแม่บอกข้าหน่อยนะ ไก่และแพะของข้ายังอยู่หรือไม่?” โจวกุ้ยหลานพูดเสียงอ่อน อ้อนวอนให้เหล่าไท่ไท่บอกนาง

เหล่าไท่ไท่ทำเป็นไม่ได้ยิน และหยิบเข็มกับด้ายมาเย็บตะกร้า ไม่มองโจวกุ้ยหลานเลยสักนิด

“ท่านแม่ ถ้าท่านแม่ไม่บอกข้า เช่นนั้นข้าจะไปดูเองแล้วนะ!”

โจวกุ้ยหลานแหกปากร้อง

“เจ้าเป็นอย่างนี้จะไปยังไง? เอาล่ะ ข้าจะบอกเจ้าให้ บ้านที่เจ้าทำน่ะพังแล้ว คอกไก่และคอกแพะที่ใช้ไม้ล้อมไว้ข้างๆก็ไหม้หมดแล้ว ไก่เอยนกกระทาเอยพวกนั้น และก็แพะน่ะไม่เหลือแล้ว!”

เหล่าไท่ไท่ใจแข็ง บอกกับโจวกุ้ยหลานหมดเปลือก

เรื่องนี้ยังไงก็ปิดไม่อยู่ ในเมื่อตอนนี้นางอยากรู้เพียงนี้ ก็ไม่ปิดบังนางละ บอกกับโจวกุ้ยหลานไปหมดเลย

ไม่เหลือเลย!

โจวกุ้ยหลานรู้สึกปวดใจนัก

ไก่พวกนี้นางฟูมฟักเลี้ยงมา แพะนั่นอีก นางใช้เงินซื้อมา ทุกวันก็จะจูงออกไปกินหญ้า โดนเผาตายหมดแล้ว นี่มันเสียหายหลายแสนเลยนะ!

โจวกุ้ยหลานรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา