นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 124

“หลายวันนี้มีคนมากมายเดินวนเวียนตรงนั้น ข้ายังไม่ทันได้ไป” สวีฉางหลินบอก

มาเดินวนเวียนรอบบ้านนาง? มาทำไม?

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้วถาม “ใครบ้างล่ะ? เวลานี้ยังคิดจะหาผลประโยชน์อีก?”

“คนในหมู่บ้าน” สวีฉางหลินบอก

สำหรับคนพวกนั้น เขาเองก็ไม่ชอบ บ้านตนไหม้ขนาดนั้นแล้ว คนพวกนี้ยังคิดหาผลประโยชน์อีก

“ข้าไม่สน คืนนี้เจ้าไปเอาเงินมาตอนค่ำมืด ถ้าโดนคนเอาไป ข้าจะหย่ากับเจ้า!

โจวกุ้ยหลานข่มขู่สวีฉางหลินอย่างหนักแน่น

ตอนนี้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพวกเขาคือเงินสี่ร้อยตำลึงนั่น ยังไงก็ห้ามหายอีกเด็ดขาด

ต่อไปนางยังต้องอาศัยเงินนั่นมาฟื้นคืนชีพอีกนะ!

“ตกลง” สวีฉางหลินรับคำอย่างว่าง่าย ครุ่นคิดว่าคืนนี้จะหลบเหล่าไท่ไท่กับโจวต้าไห่ออกไปยังไง

พอได้ยินเขารับคำ โจวกุ้ยหลานก็สบายใจมากขึ้น

“จริงสิ เจ้ากับพี่ใหญ่เผาถ่านกันเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?” โจวกุ้ยหลานถามเขา

“พอได้ เพียงแต่ช่วงนี้คนขึ้นเขามากนัก บางคนก็แอบดู” สวีฉางหลินรับคำออกมา

ตอนนี้ภรรยาตนพักฟื้นอยู่ จะโกรธไม่ได้ จะไม่สบายใจไม่ได้

ภรรยาพูดอะไรเขาก็ฟัง ภรรยาอยากให้เขาทำอะไรเขาก็ทำ ภรรยาต้องการพระจันทร์บนท้องฟ้า เขาก็ต้องหาทางเด็ดลงมาจากฟ้าเอามาให้นาง

“หากไม่ได้จริงๆ พวกเจ้าก็ไปไกลหน่อย หลบไปเผา รอจนขายชุดแรกได้เงินมาแล้ว พวกเราก็ไม่กลัวละ” โจวกุ้ยหลานคิดๆ และพูดมันออกมา

วิธีหาเงินมีมากมายนัก เพียงแต่ตอนนี้นางขยับตัวไม่ได้ บางอย่างก็ทำไม่ได้

เผาถ่านเป็นงานที่ดี ต่อให้มีคนอื่นมาแอบดูก็ลักขโมยความรู้อะไรไม่ได้อยู่ดี เวลา อุณหภูมิ ชนิดของไม้ ความแรงของไฟก็มีสูตรตายตัวทั้งนั้น ตัวนางเองเคยลองทำแล้วหลายครั้ง ก็ยังทำไม่เป็นเลย

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกครู่หนึ่ง ตอนบ่ายสวีฉางหลินก็เข้าป่ากับโจวต้าไห่ เจ้าก้อนน้อยนั่งเล่นเองอยู่บนเตียงเตาเงียบๆ เหล่าไท่ไท่พูดคุยเล่นกับโจวกุ้ยหลานไปเรื่อยเปื่อย

ตกกลางคืน สวีฉางหลินหาเหตุออกไป แต่ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เขาก็นำเงินสี่ร้อยห้าสิบตำลึงกลับมา

โจวกุ้ยหลานรับถุงนั่นมาด้วยใบหน้าดีใจเบิกบาน

โชคดี เงินยังไม่หาย แบบนี้พวกเขาจะฟื้นตัวก็ง่ายละ

โจวกุ้ยหลานถอนหายใจแผ่วเบา กลางดึกนี่ ให้สวีฉางหลินถือจอบขุดดินในห้องนี้เอง ตามหลักวิธีเก่าที่เอาเงินฝังดินแล้ว ถึงได้สบายใจ

หลายวันต่อมา สวีฉางหลินกับโจวต้าไห่เข้าป่าแต่เช้าและกลับค่ำมืด วันๆยุ่งอยู่กับการเผาถ่าน โจวกุ้ยหลานพักรักษาตัวในห้อง อยากกินอะไร เหล่าไท่ไท่ก็ทำให้หมด

ถึงจะบอกว่าไม่อร่อย แต่เหล่าไท่ไท่ก็พยายามทำอย่างสุดความสามารถ

ตกกลางคืน สวีฉางหลินกับโจวต้าไห่ใช้ตะกร้าและคานหามแบกถ่านพวกนั้นกลับมา วางไว้ในห้องเก็บฟืน

แค่หลังห้าวันนี้ จากนั้นฟ้าก็เริ่มมีฝนตก ฝนตกลงมาห่าใหญ่ สวีฉางหลินและโจวต้าไห่ก็ไม่อาจไปเผาถ่านได้แล้ว เลยได้แต่หมกตัวอยู่ในบ้าน

สวีฉางหลินอาศัยโอกาสทำม้านั่งยาวตัวใหม่สี่ตัวให้เหล่าไท่ไท่ โจวต้าไห่เป็นลูกมือให้เขา

เหล่าไท่ไท่เรียกพวกเขาอย่างเร่งร้อน มองดูม้านั่งใหม่ที่ทำเสร็จอย่างยิ้มไม่หุบ

“ไอ้โหย ม้านั่งพวกนี้เป็นม้านั่งที่ปู่ของพวกเขาหาช่างไม้มาทำน่ะ นั่งมาห้าสิบกว่าปีแล้ว วันนี้ได้เปลี่ยนของใหม่สักที!” เหล่าไท่ไท่ยิ้มปริ่ม ยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าสวีฉางหลินดียิ่ง

ลูกเขยคนนี้ล่าสัตว์ได้ ทำงานไม้ได้ และยังเผาถ่านได้อีก เก่งจริงๆ!

สวีฉางหลินปาดเหงื่อ “ท่านแม่มีสิ่งใดอยากทำอีกหรือไม่?”

พอเหล่าไท่ไท่ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ สองตาเป็นประกายทันที

ฝนตกคราวนี้เต็มๆสามวัน ในเวลาสามวันนี้ สวีฉางหลินช่วยเหล่าไท่ไท่ทำโต๊ะใหญ่ใหม่ และโต๊ะเล็กใหม่

จนถึงวันที่ห้า ฝนหยุดลงเสียที เพียงแต่อุณหภูมิลดลงไปไม่น้อย ผู้คนมากมายล้วนหยิบเสื้อคลุมผ้าฝ้ายออกมาสวมใส่แล้ว

ผ่านการพักฟื้นห้าวัน ร่างกายโจวกุ้ยหลานดีขึ้นมากแล้ว

พอกลางคืน พระจันทร์ก็ออกมา โจวกุ้ยหลานพลิกตัว สะลึมสะลือเห็นสวีฉางหลินกำลังใส่เสื้อผ้า