นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 125

ในเมื่อภรรยาเห็นด้วย สวีฉางหลินก็หยิบมีดสั้นออกมาจากในอกเสื้อ และเดินเข้าใกล้ประตูใหญ่ ค่อยๆขยับดาลประตู

โจวกุ้ยหลานรออยู่เงียบๆแทบกลั้นหายใจ แต่ไม่นานดาลประตูก็เปิดออก

หลังจากสวีฉางหลินผลักประตูออกแผ่วเบา พาโจวกุ้ยหลานเข้าไปยังตระกูลเฉิน

พอเข้าไปแล้ว เขาก็เดินไปทางห้องด้านหลัง โจวกุ้ยหลานแปลกใจ ทำไมเขารู้ว่าเฉินโหยวซวนอยู่ห้องไหน?

ระหว่างที่กำลังคิด สวีฉางหลินผลักประตูออกอย่างเบามือและปิดประตูอย่างแผ่วเบา ผลันร่างเข้าไปอย่างรวดเร็ว ยื่นมือไปถีบไหล่คนๆนั้นอย่างแรง

เกิดเสียงแค่นหนักขึ้น สวีฉางหลินยื่นมือไปจับไหล่เฉินโหยวซวนไว้ และเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

โจวกุ้ยหลานตื่นเต้นมาก รีบเดินตามหลังสวีฉางหลินออกไป และปิดประตูห้องโถงใหญ่ของตระกูลเฉินไปด้วย

ระหว่างทาง นางก้มหน้ารีบเดินอย่างเร็ว ตามสวีฉางหลินไปติดๆ และเห็นสวีฉางหลินพาเฉินโหยวซวนเดินไปทางหุบเขา

ขึ้นเขาตอนกลางคืนมันไม่ง่ายนัก นางเดินไปก็รู้สึกไม่สะดวกเท่าไหร่ ได้แต่ก้มหน้าเดินอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองคนเดินไปจนถึงพื้นที่โล่ง นอกจากบ้านไม้ไผ่แล้ว อย่างอื่นโดนเผาจนเป็นเถ้าถ่านหมดแล้ว

พอเห็นสภาพเบื้องหน้า โจวกุ้ยหลานก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เกิดตนตายไปในวันนั้น ไฟโกรธที่กว่าจะข่มลงไปไม่ง่ายนั้นก็ปะทุขึ้นมาอีก

และยังบ้านที่สร้างใหม่ คอกเหล่านี้เล้าไก่เอย กลายเป็นเถ้าถ่านอย่างนี้เสียแล้ว

นี่เป็นน้ำพักน้ำแรงของนางกับสวีฉางหลินทั้งนั้น!

สวีฉางหลินโยนเฉินโหยวซวนลงพื้น เกิดเสียงดังปึ้กอย่างแรง ฝุ่งคลุ้งกระจายไม่น้อย โจวกุ้ยหลานสำลักฝุ่นจนไอค่อกแค่ก

“เขายังสลบอยู่ ทำยังไงดี?” โจวกุ้ยหลานเข้าใกล้สวีฉางหลินพลางถามเขา

“ก็ทำให้เขาตื่นซะ” สวีฉางหลินพูด พลางย่อตัวลง ยื่นมือไปกดที่ร่องจมูกของเฉินโหยวซวนอย่างแรง เฉินโหยวซวนนั่นค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นสวีฉางหลินอยู่ข้างหน้า ก็ร้องเสียงหลงพลางจะถอยหลังหนี

ชายผู้นี้ คือคนที่ก่อนหน้านี้เหยียบกล่องดวงใจเขาจนแหลกในขาเดียว

“อ้าว ตื่นง่ายขนาดนี้เลย!”

โจวกุ้ยหลานแปลกใจ

พอได้ยินเสียงนาง เฉินโหยวซวนก็หันไปมอง และเห็นโจวกุ้ยหลานยืนต่อหน้าเขา หว่างขาก็พลันปวดหนึบขึ้นมา

สตรีผู้นี้ ยกหมอนไม้ฟาดเขา ไม่งั้นเขาไม่มีทางสูญเสียกล่องดวงใจไป!

“สวีฉางหลิน คนคนนี้โดนเจ้าฟาดจนโง่ไปแล้วกระมัง? ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว หันมองสวีฉางหลิน

ถ้าโง่จริงจะถามได้ความยังไงล่ะ? ต่อให้ถามได้ ล้างแค้นก็ไม่มีความหมายแล้ว

“ไม่โง่” สวีฉางหลินพูดออกมา เขาเห็นกับตาว่า ในดวงตาเฉินโหยวซวนมีความหวาดกลัวพรั่นพรึงรวมถึงความบ้าคลั่ง

แค่แวบเดียว เขาก็เข้าใจทันทีว่า คนผู้นี้นี่แหละที่วางเพลิง

“งั้นมีอะไรทำให้เขาเปิดปากได้ล่ะ?” โจวกุ้ยหลานลูบคางตนอีกครั้ง

นางไม่มีประสบการณ์กับเรื่องแบบนี้ จัดการยากแฮะ...

“ดึงเล็บเขาออกมาแล้วกัน? สิบนิ้วเชื่อมต่อหัวใจ ได้ยินว่าเจ็บมาก ข้าว่าเขาคงรับไม่ไหว” โจวกุ้ยหลานคิดถึงวิธีการทรมานคนในละครที่เคยดูมาก่อนหน้านี้ เลือกมาสักอันที่รู้สึกว่าเหมาะสม เลยเสนอขึ้นมา

“นังแพศยา!” เฉินโหยวซวนตะคอกดังออกมา สายตาที่มองโจวกุ้ยหลานเต็มไปด้วยความแค้น อยากจะปีนขึ้นมาจากพื้นโผเข้าหาโจวกุ้ยหลาน

นังแพศยาโหดร้ายนี่กล้าทำแบบนี้กับตน!

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆยกเท้าขึ้นมา และวางลง มันเหยียบลงตำแหน่งหัวใจของเขาแล้ว และกดทับจนเขาขยับไม่ได้

เฉินโหยวซวนดิ้นทุรนทุรายอย่างรุนแรง อยากจะลุกขึ้น พลางยกมือไปขยับขาข้างนั้น แต่ไม่ขยับเลย