นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 153

“ป้าใหญ่ไปฟังใครมา ข้าจะได้ไปคุยกับนางให้จบๆ ปากนี่ก็ดีแต่พูดเรื่องไร้สาระ ถ้าข้าต้องอธิบายให้ชัดเจนคงจะเปลืองน้ำลายมิใช่น้อย”

โจวกุ้ยหลานกัดฟันแน่นและเอ่ยกับหลี่ซิ่วยิงอย่างมีน้ำโห

ไม่มีเงินก็คือไม่มีเงิน

คำพูดประโยคนี้ปิดกั้นคำพูดของหลี่ซิ่วยิงได้อย่างสมบูรณ์

หลี่ซิ่วยิงจ้องมองอย่างโมโห แต่นางก็ทำอะไรโจวกุ้ยหลานไม่ได้

นางตัวแสบคนนี้ช่างรับมือยากจริงๆ!

แล้วก็ยังมีสวีเหมยฮวาที่อย่าคิดจะปล่อยให้คำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของนาง!

ยิ่งคิดหลี่ซิ่วยิงก็ยิ่งโมโห นางชี้ไปที่ตะกร้าของโจวกุ้ยหลานและเอ่ยเสียงเย็นว่า “นี่คือข้าวที่จะเอาไปให้พวกต้าไห่ใช่หรือไม่ เอามาให้ข้าดูหน่อยว่าเจ้าทำอะไรให้กิน”

“ท่านป้า ของพวกนี้แม่ของข้าเป็นคนทำ ไม่ใช่ข้า” โจวกุ้ยหลานกะพริบตาปริบๆ และเอ่ยกับหลี่ซิ่วยิงด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ

มันสำคัญที่ไหนว่าใครเป็นคนทำ!

หลี่ซิ่วยิงนึกเดือดดาลอยู่ในใจ แต่นางยังคงพูดกับโจวกุ้ยหลานว่า “ข้าแค่อยากดูอาหารที่แม่เจ้าทำก็เท่านั้น”

โจวกุ้ยหลานทำท่าลำบากใจ “อย่าดูเลยเจ้าค่ะ มันไม่ใช่ของดีอะไรหรอก”

พอได้ยินนางบอกแบบนี้ หลี่ซิ่วยิงก็ยิ่งอยากจะเห็น

“ทำไม เจ้ากลัวว่าป้าจะแย่งอาหารดีๆ ของเจ้ากินหรือไง ป้านอนแบ็บอยู่อย่างนี้ ถ้าเจ้าจะไป แค่ก้าวขาก็ไปได้แล้วมิใช่หรือ” หลี่ซิ่วยิงว่าพลางชี้ไปที่เอวของตนเอง

โจวกุ้ยหลานมองออกไปนอกประตูอย่างลำบากใจ จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ก็แค่โจ๊กถั่วรวมนิดๆ หน่อยๆ มีอะไรน่าดูตรงไหนเจ้าคะ ท่านป้านอนพักเถิด ข้าขอตัวก่อนล่ะ”

ว่าแล้วจึงคิดจะลุกขึ้น หลี่ซิ่วยิงเห็นดังนั้นจึงกรีดร้องเสียงแหลมทันที “ทำไมเจ้าถึงดื้อด้านนัก”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” เสียงของโจวต้าซานดังมาจากด้านนอก หลังจากนั้นเขาก็โผล่เข้ามาในห้องพร้อมถือตะหลิวไว้ในมือ

เมื่อเห็นเขาเข้ามา หลี่ซิ่วยิงก็ระงับอารมณ์ของตนเองทันที นางเอ่ยอย่างน้อยใจว่า “หลานสาวคนดีของเจ้าน่ะสิ ข้าพูดประโยคเดียว นางตอบกลับมาเป็นสิบ กลัวว่าข้าจะเอาอาหารของนางไปกิน”

“ทำไมเจ้าต้องอยากดูอาหารของนางด้วยล่ะ” โจวต้าซานถาม

หลี่ซิ่วยิงเป็นคนอย่างไรเขาเองก็รู้ดี ตอนนี้เขาจึงถามไปตรงๆ

“ข้าเองก็เป็นห่วงและคิดถึงครอบครัวของพี่น้องเหมือนกัน” หลี่ซิ่วยิงระงับความโกรธและเอ่ยกับโจวต้าซาน

ไม่ว่าก่อนหน้านี้นางจะมีอำนาจแค่ไหน แต่ตอนนี้นางทำได้แค่นอนอยู่บนเตียงและขยับไปไหนไม่ได้ ต้องให้โจวต้าซานมาทำอาหารที่บ้าน ดังนั้นนางจึงกลัวว่าจะทำให้โจวต้าซานขุ่นเคือง

“เจ้ารีบเอาอาหารไปให้สองคนนั้นเถิด ตอนบ่ายพวกเขายังต้องทำงานต่อ” โจวต้าซานพูดกับโจวกุ้ยหลานและหันหลังเตรียมจะเข้าไปในครัว

ส่วนโจวกุ้ยหลานตอบรับและเตรียมจะออกไป

วันนี้หลี่ซิ่วยิงนอนขบคิดอยู่บนเตียงตลอดทั้งเช้า นางจะปล่อยให้โจวกุ้ยหลานจากไปทั้งแบบนี้ได้อย่างไร

ทันใดนั้นนางจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “ไปไหนไม่ได้! เจ้าต้องเอามาให้ข้าดูว่าแม่เจ้าทำกับข้าวอะไร!”

ถ้าครอบครัวของพวกนางได้กินข้าว เช่นนั้นก็ต้องให้ครอบครัวของพวกนางส่งข้าวสารร้อยจินมาให้คนป่วยอย่างนางกิน!

“มีอะไรดีๆ ให้ดูเสียที่ไหนเจ้าคะ อีกเดี๋ยวท่านก็จะได้กินแล้วเหมือนกัน”

โจวต้าซานขมวดคิ้วมองหลี่ซิ่วยิง “อย่าสร้างเรื่องน่า!”

“ข้าสร้างเรื่องอะไรตรงไหน คนอื่นเขาพูดกันทั้งนั้นว่าครอบครัวของนางหาเงินได้มากมาย! มีอาหารกินอิ่มหนำสำราญตลอดทั้งวัน ว่ากันว่ามีทั้งข้าวทั้งเนื้อให้กิน! แล้วเราล่ะ วันทั้งวันได้กินแต่โจ๊กถั่วรวม พวกนั้นคิดถึงเราบ้างไหม ถ้าเมื่อสองสามปีก่อนครอบครัวของเราไม่ประหยัดมัธยัสถ์ พวกนั้นคงจะจบเห่ไปนานแล้ว!”