นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 154

โจวกุ้ยหลานแอบประหลาดใจ นางรับตะกร้าอาหารมาและถามโจวต้าซานว่า “แล้วทำไมท่านถึงไม่ไปหาเราหรือเอาไปบอกป้าใหญ่ล่ะ”

“บอกให้นางรู้นางไม่วุ่นวายไปทั่วหรอกหรือ พวกเจ้ามีชีวิตที่ดีลุงก็ดีใจด้วย พ่อของเจ้าที่ลับโลกไปแล้วก็คงดีใจเหมือนกัน”

โจวต้าซานว่าแล้วจึงหันไปปิดหม้อ เตรียมจะไปจุดไฟ

เกิดความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปอยู่ในใจของโจวกุ้ยหลาน ลุงผู้นี้เป็นคนที่อบอุ่นและมีเหตุผลมากๆ

ทันใดนั้นนางจึงคว้าเสื้อของโจวต้าซานไว้อีกครั้งและกระซิบว่า “ท่านลุง ที่เขาลือกันนั้นเป็นความจริง ครอบครัวของข้ากำลังเผาถ่าน แต่เพิ่งจะขายไปแค่ครั้งเดียว และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะขายต่อไปได้หรือเปล่า ที่ข้าไม่บอกท่านก็เพราะคิดจะรอให้การหาเงินมีความมั่นคงเสียก่อน จากนั้นค่อยชวนให้พี่เอ้อร์เฉียงกับพี่ซานเฉียงไปเผาถ่านขายหาเงินด้วยกัน”

นางหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “ข้ากลัวว่าถ้าพาพวกเขาไปตอนนี้ แล้วถ่านที่เผาไว้ขายไม่ได้ พวกเขาจะเสียเวลาเปล่า และสุดท้ายก็คงจะถูกตำหนิ”

แต่นางไม่ได้บอกว่าใครคือคนที่จะตำหนิ

“ไม่เป็นไร พวกเจ้าทำชีวิตตนเองให้ดีก่อนเถิด” โจวต้าซานตอบรับสั้นๆ และโบกมือไล่โจวกุ้ยหลาน “รีบเอาข้าวไปส่งได้แล้ว”

โจวกุ้ยหลานเองก็ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ นางขานรับและหิ้วตะกร้าออกไปทันที

เมื่อเดินไปตามถนนในหมู่บ้าน นางจึงพบว่าคนในหมู่บ้านล้วนชี้ไม้ชี้มือมาทางนาง บางครั้งก็ได้ยินคนพูดว่านางร่ำรวยขึ้น

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้วและก้าวขึ้นไปบนภูเขาเร็วขึ้นกว่าเดิม

ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือเรื่องนี้กันแน่ พวกนางขายถ่านไปแค่ครั้งเดียว ยังไม่ทันได้เงินอะไรมากมาย คนเหล่านี้ก็เอาแต่พูดเรื่องที่นางทำงานหาเงินมาได้ แม้ว่าบางคนจะคาดเดาได้ แต่ทั้งหมู่บ้านก็ไม่มีทางพูดกันหมดแบบนี้ ทั้งยังพูดกันเป็นตุเป็นตะอีกด้วย

โจวกุ้ยหลานนำอาหารมาส่งให้ตรงหน้าสวีฉางหลินกับโจวต้าไห่ หลังจากนั่งลงแล้วนางจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้พวกเขาฟัง สุดท้ายจึงบอกสิ่งที่ตัวเองคาดเดาไปว่า “ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้จะต้องนำปัญหามาให้พวกเราแน่ๆ”

“พวกเราหาเงินกันเอง แล้วไปเกี่ยวอะไรกับพวกนั้นด้วย” ต้าไห่เอ่ยกับนาง

การเผาถ่านไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ในวันที่อากาศหนาวขนาดนี้ พวกเขาสวมเพียงเสื้อผ้าบางๆ เนื้อตัวก็มีเหงื่อออกมิใช่น้อยทั้งยังเหน็ดเหนื่อยมาก หลังจากใช้เวลาทั้งวันแล้วกลับบ้าน พอหัวถึงหมอนพวกเขาก็ผล็อยหลับทันที

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว “มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น เรื่องนี้จะต้องมีคนผลักดันอยู่เบื้องหลังแน่ๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าใครกันที่มีความสามารถขนาดนั้นแล้วแอบกระจายข่าวลือนี้อย่างลับๆ ที่สำคัญที่สุดก็คือคนคนนั้นทำให้คนอื่นเชื่อได้ด้วย”

หมู่บ้านต้าสือไม่ใช่หมู่บ้านเล็กๆ แม้ว่าเมื่อก่อนจะมีข่าวลือที่รับรู้กันทั้งหมู่บ้าน แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อข่าวลือเหล่านั้น

“เป็นคนที่ไม่โดดเด่นแต่สามารถเข้าถึงผู้คนได้มากมาย” สวีฉางหลินตอบพลางตักโจ๊กถั่วรวมในชามต่อไป

“ขอบเขตกว้างเกินไป คนในหมู่บ้านติดต่อเข้าถึงกันได้ทั้งนั้น แต่ข้าสงสัยว่าเพราะเหตุใดคนคนนั้นจึงรู้ว่าที่ครอบครัวของเรากินอะไร เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นหลิวเซียง เมื่อวานนางเพิ่งมานี่”

โจวกุ้ยหลานเอ่ยแล้วก็รู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ “บางทีคนที่ปล่อยข่าวลืออาจจะไม่รู้ว่าเรากินอะไร แต่แค่เดาไปเอง”

แบบนี้ยังมีทางเป็นไปได้มากกว่า ถึงอย่างไรบ้านของพวกนางก็อยู่ค่อนข้างไกลจากตัวหมู่บ้าน รอบๆ ข้างไม่มีบ้านของใครเลย ต่อให้ทำอะไรกินคนอื่นก็ไม่มีทางรู้ และพวกนางก็ไม่มีทางหลุดปากพูดออกมา บางทีพวกนั้นอาจจะแค่คิดว่าพวกนางรวย ดังนั้นก็น่าจะใช้ชีวิตแบบนั้น

“ช่างเถอะ ถ้าไม่มีใครสร้างปัญหาเราก็ไม่ต้องไปสน” โจวกุ้ยหลานว่าพลางทิ้งก้นลงนั่งบนพื้น

ต้าไห่พยักหน้า เรื่องนี้เขาได้ยินจากกุ้ยหลานมาแล้ว

เพียงแต่...