นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 162

“ท่านแม่ ฟันผุๆ ของท่านคงต้องพังไปเพราะกัดเงินนี่แล้ว!”

“นี่...จะว่าไปก็จริง...” เหล่าไท่ไท่ลังเล กำลังที่มือลดลงไปมาก

เมื่อเห็นดังนั้น โจวกุ้ยหลานจึงคลายมือ

เหล่าไท่ไท่มองเงินตำลึงในมือของตน นี่เป็นเงินที่หามาได้! ตั้งแต่สามีนั่นจากไป นางก็ไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้อีก

“ไอ้หยา นี่ยอดเยี่ยมไปเลย เงินทั้งนั้น!”

เหล่าไท่ไท่เอ่ยด้วยความตื่นเต้น

ตอนนี้เอง สวีฉางหลินก็กลับมาแล้ว เปิดห่อกระดาษน้ำมันออก ในนั้นมีแต่อาหารดีๆ

เมื่อเห็นดังนั้นโจวกุ้ยหลานก็รีบตักโจ๊กถั่วรวมให้ตัวเองอีกครึ่งถ้วย แล้วใช้ตะเกียบคีบกับข้าวให้เจ้าก้อนน้อย

เหล่าไท่ไท่รีบเก็บเงินของตัวเองไว้ในกระเป๋าเสื้อนอก คิดดูแล้วรู้สึกยังไม่ปลอดภัย ดังนั้นจึงล้วงออกมาแล้วเก็บในกระเป๋าชุดตัวในของตน

แต่พอคิดดูอีกทีก็ยังไม่วางใจ

หากคนอื่นมองออกจะทำอย่างไรเล่า?

ไอ้หยา ยากจริงๆ!

โจวกุ้ยหลานหันไปก็เห็นเหล่าไท่ไท่กำลังคิดวิธีเก็บเงินอยู่ พลันเอ่ย “ท่านแม่ ท่านก็เอาเก็บไว้กับเสื้อตัวในสิ แบบนั้นยังมีใครก็ดูออกอีกล่ะว่าในกระเป๋าท่านมีเงิน?”

“เจ้าไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านพากันจ้องบ้านเราอยู่! ถ้าเกิดพวกเขามองออกว่าเสื้อข้านูนๆ จะทำอย่างไร?”

เหล่าไท่ไท่เอ่ย มือยังคลำอยู่ในตัว คิดว่าจะเอาเก็บไว้ที่ไหนดี

โจวกุ้ยหลานเบะปาก ก็แค่เงินตำลึงสองตำลึง นิดเดียวเอง เก็บในกระเป๋าใครจะมองออก?

“ท่านแม่ รีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมดแล้ว” โจวกุ้ยหลานเอ่ย ใช้ตะเกียบคีบกับข้าวเย็นวางไว้ในโจ๊กร้อนๆ ให้เจ้าก้อนน้อย อยากทำให้กับข้าวร้อนก่อน

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆ กินโจ๊กถั่วรวมสองถ้วยแล้ว ตอนนี้กำลังเตรียมจะกินถ้วยที่สาม แต่เขากลับไม่แตะกับข้าวของโรงเตี๊ยมสักนิด

หลังจากเหล่าไท่ไท่ซ่อนเงินเสร็จ ก็มองไปที่อาหารรสเลิศตรงเตาไฟ ตาค้าง “โอ้โฮ! กับข้าวดีๆ เยอะแยะ!”

“ใช่สิท่านแม่ ท่านรีบกินเถอะ เดี๋ยวมีคนมาท่านก็ไม่ได้กินแล้ว” โจวกุ้ยหลานเอ่ยพลางคีบกับข้าวจำนวนหนึ่งจุ่มเข้าไปในโจ๊กของตัวเอง

“อย่ากินเลย นี่เป็นอาหารคาว กินเย็นๆ เดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก ข้าจะอุ่นให้พวกเจ้า!”

เหล่าไท่ไท่เอ่ย จากนั้นก็ตักโจ๊กถั่วรวมทั้งหมดใส่กะละมังใหญ่ เอาน้ำล้างหม้อให้สะอาด แล้วเทอาหารเหล่าในลงไป จุดเตาไปแล้วผัดสองสามที

ทางนั้น สวีฉางหลินตักโจ๊กถั่วรวมอีกถ้วยแล้วเริ่มกิน เหล่าไท่ไท่เห็นก็รีบพูดขึ้น “ฉางหลิน เจ้ารอเดี๋ยว นี่จะอุ่นเสร็จแล้ว”

“ไม่ต้องท่านแม่ ข้ากินมาแล้ว” สวีฉางหลินตอบแล้วกินโจ๊กในมือตัวเองต่อ

กระทั่งเหล่าไท่ไท่อุ่นกับข้าวแล้ววางบนเตา สวีฉางหลินก็กินเสร็จแล้ว

“เอาอีกหน่อยไหม?”

เหล่าไท่ไท่ถามฉวีฉางหลินอย่างห่วงใย

“ข้าอิ่มแล้ว จะขึ้นเขาไปทำงานเดี๋ยวนี้แหละ พี่ใหญ่ล่ะ?”

“เขาถูกคนในหมู่บ้านลากไปกินข้าว อีกครู่สองครู่ก็คงจะยังกลับมาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเจ้าก็พักผ่อนก่อน เดี๋ยวค่อยไปทำงาน?”

เหล่าไท่ไท่ถามหยั่งเชิง เก็บกับข้าวที่ตักใส่จานแล้วส่งลงไปในเตา

โจวกุ้ยหลานเบะปากอีกครั้ง กินกับข้าวของตัวเอง แล้วคีบกับข้าวให้เจ้าก้อนน้อยที่ยังสูงไม่พอด้วย

สวีฉางหลินทางนั้นพูดกับเหล่าไท่ไท่อีกนิดหน่อย จากนั้นก็ไปห้องโถง หยิบขวานแล้วออกไป