นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 186

“ก็ซุนหงอคงอย่างไรเล่า ตีลังกาทีหนึ่งไปไกลหนึ่งแสนแปดหมื่นลี้” โจวกุ้ยหลานพูดไปเรื่อย

เจ้าก้อนน้อยจ้องโจวกุ้ยหลาน ทำหน้าประหลาดใจ

โจวกุ้ยหลานหยั่งถาม “เจ้ารู้จักซุนหงอคงหรือไม่?”

เจ้าก้อนน้อยส่ายหน้าอย่างงงัน บ่งบอกว่าตนไม่รู้เลยว่านั่นคืออะไร

ที่แท้ที่นี่ก็ไม่มี《ไซอิ๋ว》หรือ? เช่นนั้นก็พอดีเลย นางค่อยๆ เล่าเรื่องได้ กลางคืนก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว

คิดแล้วโจวกุ้ยหลานก็เดินไป อุ้มเจ้าก้อนน้อยขึ้นมาวางให้นั่งอยู่ดีๆ บนเตียงเตา ยิ้มตาหยีเอ่ยกับเขา “อย่างนั้นข้าจะเล่าเรื่องซุนหงอคงให้เจ้าฟัง!”

นางคุ้นเคยกับ《ไซอิ๋ว》ดี เรื่องในนั้นนางดูจากละครโทรทัศน์มาแล้วไม่น้อยกว่าสิบรอบ นิยายก็อ่านมาสองรอบเหมือนกัน

ในห้อง โจวกุ้ยหลานเล่าเรื่อง《ไซอิ๋ว》ให้เจ้าก้อนน้อยฟัง เจ้าก้อนน้อยอ้าปากหวอ ฟังด้วยความตั้งใจ

โจวกุ้ยหลานเห็นปฏิกิริยาเขาอย่างนี้แล้วก็ดีใจมาก เล่าเรื่องอย่างครึ้มอกครึ้มใจ

ล่วงเลยเวลาเข้านอนตามปกติไปแล้ว แต่เจ้าก้อนน้อยยังไม่ง่วงสักนิด โจวกุ้ยหลานจึงตระหนักว่าตนจะเล่าต่อไม่ได้อีก

“เอาล่ะ ที่เหลือพรุ่งนี้ค่อยเล่า พวกเรานอนกันก่อนดีไหม?”

“ท่านแม่ เสี่ยวเทียนไม่ง่วง” เจ้าก้อนน้อยกำลังฟังจนตาตื่น ไหนเลยจะอยากนอน?

โจวกุ้ยหลานอดหาวไม่ได้ “แต่ข้าง่วงแล้ว ถ้านอนไม่เต็มอิ่ม พรุ่งนี้ข้าจะทำงานไม่ได้”

ต่อให้อยากฟังแค่ไหนก็ให้มารดาอดนอนไม่ได้ ดังนั้นเจ้าก้อนน้อยจึงได้แต่หลับตานอนแต่โดยดี

โจวกุ้ยหลานห่มผ้าให้เขาและนอนอยู่ข้างๆ

นิทานก่อนนอนอะไร เจ้าเด็กนี่ยิ่งฟังยิ่งตาตื่นมิใช่หรือ?

โจวกุ้ยหลานคิดอยู่ในใจ จากนั้นจึงค่อยๆ เข้าสู่นิทรา

เช้าวันถัดมาขณะที่นางตื่น เจ้าก้อนน้อยก็รีบตื่นตามนางด้วย “ท่านแม่ จะเล่าเรื่องไหม?”

โจวกุ้ยหลานกุมหน้าผากตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

แต่ตอนนี้นางยังมีความอดทนอยู่ อธิบายกับเจ้าก้อนน้อย “ข้าต้องตื่นมาทำงาน เอาไว้ตอนกลางคืนก่อนนอนค่อยเล่านิทานให้เสี่ยวเทียนฟังดีหรือไม่?”

เจ้าก้อนน้อยได้ยินก็พยักหน้า จากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าสวมใส่ด้วยตัวเอง

โจวกุ้ยหลานช่วยเขาใส่เสื้อผ้า พาเขาออกไปหวีผมล้างหน้า ขณะเห็นเหล่าไท่ไท่อยู่ที่ห้องโถง ก็พบว่านางทำหน้าขมึงตึง

“ท่านแม่ นี่ท่านเป็นอะไรไปแต่เช้าเนี่ย?” โจวกุ้ยหลานถาม อดหาวไม่ได้

ไอ้หยา วันนี้เหมือนจะตื่นเร็วไปหน่อยนะ

“ยังไม่ใช่เพราะพี่สาวใหญ่เจ้าหรือ? ทำไมข้าถึงมีลูกสาวไม่ได้เรื่องแบบนี้นะ!” เหล่าไท่ไท่หงุดหงิด

ขณะโจวกุ้ยหลานกำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นโจวคายจือเดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นโจวกุ้ยหลาน โจวคายจือก็อีหลักอีเหลื่อนิดๆ

“กุ้ยหลานตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรือ?”

“พี่ก็เช้าเหมือนกัน” โจวกุ้ยหลานทักทาย

ชนบทยุคสมัยนี้ไม่มีความบันเทิงอะไร ดังนั้นจึงหลับแต่หัววันและตื่นเช้ามาด้วย

“นับวันกุ้ยหลานของเราจะสวยมากขึ้นแล้วนะ” โจวคายจือมองโจวกุ้ยหลานผ่านตะเกียงน้ำมัน

โจวกุ้ยหลานยิ้ม ไม่ได้ตอบคำอะไรอีก