นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 204

โจวชิวเซียงใบหน้าไร้สีเลือด ตอนนี้หัวใจกำลังตื่นตระหนกเป็นที่สุด

โจวกุ้ยหลานมองไปทางหลิวเซียง ฉีกยิ้มมุมปากให้นาง ชมนางว่า “ทำได้ดี ”

เมื่อถูกชมอย่างนี้ หลิวเซียงก็รู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย เข้าใจว่าที่ตนทำไปเมื่อครู่นั้นถูกต้องแล้ว ถ้าหากพวกเขาสามารถหายโกรธได้ ดีไม่ดีอาจจะสามารถอยู่ที่บ้านตระกูลโจวได้ ภายหน้ายังสามารถหาโอกาสแต่งงานกับโจวต้าไห่อีก

เมื่อคิดเช่นนี้ หลิวเซียงก็ยิ่งรู้สึกดีใจมาก จากนั้นก็ยืดคอพูดขึ้นมาว่า “โจวชิวเซียงเรียกให้ข้ามาหา บอกว่ามีของจะให้ข้า พอข้ามานางก็จะให้ข้าวางยากุ้ยหลาน พรุ่งนี้อาศัยจังหวะที่เรือนไม่มีคนอยู่หาผู้ชายมา……”

ยังไม่ทันพูดจบ โจวชิวเซียงก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า “เจ้าพูดเหลวไหล เหลวไหลทั้งเพ ข้าไม่ได้ทำ ล้วนเป็นเพราะเจ้า เจ้ากับนางผู้หญิงชั้นต่ำโจวกุ้ยหลานรวมหัวกันใส่ร้ายข้า”

“เพียะ”

เสียงดังสนั่นนั้นทำให้ทั้งเรือนเงียบลงไปหมด สายตาของทุกคนจ้องไปที่ฝ่ามือของโจวต้าซาน ส่วนตอนนี้โจวชิวเซียงได้ถูกตบจนมึนงงไปหมดแล้ว

โจวกุ้ยหลานนิ่งอึ้ง เมื่อครู่ยังเห็นว่าท่านลุงถูกหลี่ซิ่วยิงขวางเอาไว้อยู่เลย เดินเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ขณะกำลังครุ่นคิด โจวต้าซานก็ฟาดฝ่ามือลงไปอีกหลายครั้ง หลี่ซิ่วยิงเพิ่งจะได้สติ ร้องตะโกนสุดเสียงและจะโถมตัวเข้าไปหาโจวต้าซาน ซานเฉียงกับเอ้อร์เฉียงแทบจะวิ่งไปทางนั้นในเวลาเดียวกัน

โจวต้าซานผลักหลี่ซิ่วยิงที่พุ่งเข้ามาไปด้านข้างทันที จากนั้นก็ยกมือขึ้น ฟาดลงไปบนใบหน้าของโจวชิวเซียงอย่างแรง

เกิดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของโจวชิวเซียงถูกตบอย่างรุนแรงอีกหนึ่งที ใบหน้าด้านขวาแทบจะบวมแดงขึ้นมาในทันที

“ลูกสาวข้า”หลี่ซิ่วยิงตะโกนและจะพุ่งตัวเข้าไปหา เอ้อร์เฉียงกับซานเฉียงดึงแขนของนางเอาไว้

“ท่านแม่ ไม่ง่ายเลยกว่าเอวของท่านจะดีขึ้น ท่านอย่าหาเรื่องอีกเลย”เอ้อร์เฉียงขอร้องหลี่ซิ่วยิง

แต่ซานเฉียงกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะดีนักว่า “ชิวเซียงต้องได้รับการสั่งสอนดีๆซะบ้าง ที่นางเป็นอย่างนี้ก็เพราะท่านแม่ตามใจนางจนเป็นนิสัย”

อายุของซานเฉียงกับชิวเซียงนั้นห่างกันไม่มาก เติบโตมาพร้อมกับนางตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่เข้าใจชิวเซียงที่สุด และไม่ได้รู้สึกดีกับชิวเซียงสักเท่าไหร่

เอว ใช่แล้ว เอวของนาง

ขณะที่หลี่ซิ่วยิงกำลังใช้ความคิด เสียงร้องโอดโอยก็ดังขึ้นและร่างก็ทรุดลงไป เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “โอ๊ยเอวของข้า ข้ามันอาภัพ ให้กำเนิดลูกชายลูกสาวมากมายขนาดนี้ยังถูกสามีทุบตีอีก อย่าได้แต่งเข้าตระกูลโจวเลย”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป โจวต้าซานก็ยิ่งโมโหมากขึ้น รู้สึกเจ็บใจมาก

นางคือภรรยาของเขา แต่นางกำลังทำอะไร ปกป้องลูกสาวที่คิดร้ายกับคนอื่น นางรู้หรือไม่ว่าถ้าหากลูกสาวคนนี้ไปทำร้ายคนอื่นเข้า คงจะต้องถูกจับไปพบขุนนางแล้ว

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาก็ยิ่งฟาดฝ่ามือลงไปที่หน้าของโจวชิวเซียงแรงยิ่งขึ้น เสียงนั้นดังกว่าเสียงก่อนหน้านี้หลายส่วนนัก

เมื่อถูกตบด้วยฝ่ามือนี้ มุมปากของโจวชิวเซียงก็มีเลือดไหลซิบออกมา

โจวชิวเซียงเจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างตกใจ ร่างกายต้องการจะถอยหลังหลบ โจวต้าซานรู้ว่านางคิดอะไรอยู่ ยื่นมือไปคว้าแขนของนางเอาไว้ ยกมือจะตบอีก โจวชิวเซียงร้องไห้ออกมาอย่างร้อนใจ “ท่านจะตีข้าไม่ได้ ข้าตั้งครรภ์แล้ว”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็เงียบทันที แต่เถ้าแก่เฉียนที่อยู่แต่ในเรือนไม่ยอมออกมาตลอดกลับผลักประตูเดินออกมา

“เจ้าว่าอะไรนะ”เสียงตะคอกอันดุดันของโจวต้าซานทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น เงื้อมือขึ้นมาอีกครั้ง

โจวชิวเซียงเห็นเถ้าแก่เฉียนเดินออกมา รีบร้องตะโกนทันที “เถ้าแก่เฉียน รีบมาช่วยข้าเร็วเข้า รีบช่วยลูกชายของท่านด้วย”

สายตาของโจวต้าซานเองก็มองไปทางเถ้าแก่เฉียนที่ไว้เคราแพะ ดวงตาแดงก่ำไปหมดแล้ว “นางตั้งครรภ์ลูกของเจ้าจริงหรือ”

เถ้าแก่เฉียนจ้องมองใบหน้าของโจวต้าซาน รู้สึกตื่นตระหนกในใจ แต่เขาก็เป็นคนที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ขณะเดียวกันก็ประสานสายตากับโจวต้าซาน พยักหน้ายอมรับ “ถูกต้อง ตั้งครรภ์หนึ่งเดือนกว่าแล้ว ตอนนี้ชิวเซียงเป็นคนของข้าแล้ว ท่านก็อย่าตีนางอีกเลย”