นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 205

“ดูอะไรกัน เรื่องของนางไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไรเลย นางมันคนไร้ยางอาย แม้เจ้าจะอยู่ตรงนั้น นางจะรู้สึกอับอายหรืออย่างไร คนที่อับอายที่สุดคือท่านลุงของเจ้าต่างหาก เจ้าไม่เห็นหรือว่าเขาโกรธจนมีท่าทีอย่างไร”

ว่าแล้ว เหล่าไท่ไท่ก็ชะงักไป เผยความไม่พอใจออกมา “ท่านป้าของเจ้าคงจะดีใจมากที่ลูกสาวตั้งท้อง ถ้าเป็นอย่างนี้ก็สามารถแต่งงานกับเถ้าแก่เฉียนได้แล้ว”

เมื่อนึกถึงเรื่องวันนี้ที่หลี่ซิ่วยิงปกป้องโจวชิวเซียงเช่นนั้นเหล่าไท่ไท่ก็โมโหมาก ยังบอกว่าเป็นการใส่ร้ายโจวชิวเซียงด้วย

กุ้ยหลานของนางกลัวความหนาวขนาดนี้ นางเป็นบ้าหรืออย่างไรถึงพากุ้ยหลานของนางฝ่าอากาศหนาวมาใส่ร้ายชิวเซียงที่ไร้หัวใจ

คิดแล้วก็จริง สีหน้าของโจวต้าซานดูไม่ได้เลย

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า “คนที่รักเกียรติศักดิ์ศรียิ่งนักจึงจะรู้สึกอับอายขายหน้า คนที่ไร้ยางอายจะรู้สึกขายหน้าได้อย่างไร”

สองแม่ลูกเดินอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิด ทั้งสองก้าวเท้า เดินไปข้างหน้าพร้อมๆกัน โจวต้าไห่เดินตามอยู่ทางด้านหลังไม่ใกล้ไม่ไกลนัก หลิวเซียงอดทนต่อความเจ็บปวดเดินตามเป็นคนสุดท้าย

ทั้งหมดกลับไปที่บ้านตระกูลโจว ผลักประตูออก ลมอุ่นสายหนึ่งพัดเข้ามาปะทะใบหน้า

โจวกุ้ยหลานรีบกลับเข้าไปในเรือนทันที รีบเดินไปนั่งลงข้างเตาไฟอย่างรวดเร็ว ยื่นมือไปอังข้างๆเตาไฟ

สวีฉางหลินที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นดังนั้น ก็รีบวางตอกไม้ไผ่ในมือลง ลุกขึ้นไปเทน้ำร้อน

เหล่าไท่ไท่หันไปปิดประตู โจวต้าไห่รีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

ถลึงตาให้ลูกชายตนเองแวบหนึ่ง เหล่าไท่ไท่จะปิดประตูอีกครั้ง ก็เห็นว่ามีข้างหนึ่งของหลิวเซียงได้จับประตูไว้แล้ว

เมื่อเห็นว่าเป็นนาง เหล่าไท่ไท่ก็โกรธมาก ดุนางขึ้นมาทันที “เจ้าจะกลับมาทำไม คนอกตัญญู ไปใช้ชีวิตดีๆของเจ้าเถอะไป”

ว่าแล้ว ก็จะปิดประตูอีก หลิวเซียงที่อยู่ข้างนอกตกใจ รีบคุกเข่าลงทันที ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหลเป็นทาง วิงวอนต่อเหล่าไท่ไท่

“ท่านป้าเหมยฮวา ข้าผิดไปแล้ว ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ท่านให้อภัยข้าเถอะ”

เหล่าไท่ไท่ไม่มีทางใจอ่อนกับคนอกตัญญูเช่นนี้แน่ จึงปิดประตูทันที จากนั้นก็ได้ยินเสียงหลิวเซียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดขึ้นมา

พอมองดูอีกที เอ๋ ประตูได้หนีบนิวของหลิวเซียวเอาไว้หนึ่งนิ้ว

นางเปิดประตูออก ตะคอกหลิวเซียงที่คุกเข่าอยู่กับพื้นนอกประตูว่า “ปล่อยมือ ไม่อย่างนั้นข้าจะปิดประตูหนีบนิ้วเจ้าให้ขาดเลยทีเดียว”

“ท่านป้าได้โปรดให้ข้าเข้าไปเถอะ ให้อภัยข้าด้วย ข้าไม่กล้าแล้ว ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว พี่กุ้ยหลานก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือ ข้ายังไม่ได้ทำร้ายนางเลย”

คำพูดนี้ทำเอาสวีเหมยฮวาโกรธแทบตาย ลงมือทุบตีไล่หลิวเซียงออกไปทันที

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆยื่นน้ำร้อนที่เทเสร็จแล้วให้กับโจวกุ้ยหลาน โจวกุ้ยหลานรับไป ดื่มหนึ่งคำ ทันใดนั้นร่างกายก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา หันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าโจวต้าไห่ยืนก้มหน้าอยู่กลางโถงบ้านไม่พูดไม่จา เหล่าไท่ไท่ที่อยู่หน้าประตูยังคงแกะมือของหลิวเซียงที่จับประตูเอาไว้

“เจ้าจะทำร้ายกุ้ยหลานหรือ”สวีฉางหลินได้ยินเข้า ก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลิวเซียงที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงนี้ ก็รู้สึกหนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก

แม้เหล่าไท่ไท่จะตบตีนางอย่างไร นางก็ไม่รู้สึกกลัวเท่าเสียงนี้เลย

นางตกใจจนร่างกายสั่นเทาไปหมด ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร มองไปทางโจวต้าไห่ เห็นเขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ได้มองมาทางนางเลยแม้แต่น้อย

เหล่าไท่ไท่กำลังจะตอบคำถาม แต่ได้ยินเสียงของโจวกุ้ยหลานพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ท่านแม่ ท่านปล่อยให้นางเข้ามาเถอะ อยู่ข้างนอกนั่นตอนกลางคืน เกรงว่าจะหนาวตายอยู่ที่หน้าประตูบ้านเรา”

“ขอบคุณพี่กุ้ยหลาน ขอบคุณพี่กุ้ยหลาน”หลิวเซียงกล่าวขอบคุณอย่างดีใจ ยังโขกหัวให้กับโจวกุ้ยหลานอีกด้วย