นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 242

ตั้งแต่ที่บ้านนางเริ่มสร้าง นางก็ไม่เคยมาพบเถ้าแก่โจวอีกเลย แต่ฟืนที่สวีฉางหลินนำมาส่งให้ในสัปดาห์นี้เขาล้วนรับเอาไว้ทั้งหมดโดยที่ไม่สนว่าจะขายออกหรือไม่ เทียบกับจำนวนเงินแล้ว การได้พบกับหุ้นส่วนทางธุรกิจที่ดีขนาดนี้ เกิดนางเปลี่ยนใจขึ้นมาจะไม่เป็นการน่าเสียดายหรอกหรือ ?

“โอ้ย ! นี่จะเยี่ยมเกินไปแล้ว ! เยี่ยมเกินไปแล้วจริง ๆ ! ฉันขอเชิญพวกเจ้ากินข้าวกันสักมื้อ !” เถ้าแก่โจวลุกยืนขึ้นด้วยความดีใจ เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง

เห็นท่าทางของเขาที่ดีใจ โจวกุ้ยหลานก็ไม่คิดจะขัดอาการดีใจของเขา ตอบรับกลับไป แต่ว่าในตอนนี้ก็เกือบจะถึงเวลาของอาหารเที่ยงแล้ว ทันทีที่โจวกุ้ยหลานซื้อของภายในร้านเสร็จ ก็พาสวีฉางหลินไปตลาดด้วยความร่าเริง

หลังจากเข้าฤดูใบไม้ผลิ ตลาดแห่งนี้ก็คึกคักขึ้นมา สินค้ามากมายทั้งไก่เป็ดห่านล้วนถูกนำออกมาวางขาย

โจวกุ้ยหลานเริ่มเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคนก่อน มองลูกเจี๊ยบปุยขนสีเหลืองกับจะงอยปากสีเหลืองที่อยู่ในตะกร้า ส่งเสียงร้อง “เจี๊ยบ ๆ” ให้กับนาง

“นี่ ลูกเจี๊ยบนี่ขายยังไงหรือ ?”

ชายคนนั้นยินดีปรีดา รีบพูดขึ้นมาว่า “ลูกเจี๊ยบตัวเมียหนึ่งตัวหกอีแปะ ลูกเจี๊ยบตัวผู้หนึ่งตัวห้าอีแปะ”

“ทำไมลูกเจี๊ยบตัวเมียถึงแพงกว่าอีแปะนึงล่ะ ?” โจวกุ้ยหลานหันสายตามองไปที่ชายคนนั้น ถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ชายคนนั้นไม่คิดว่าจู่ ๆ โจวกุ้ยหลานจะยิ้มออกมา ทำให้รู้สึกอายเล็กน้อย

สวีฉางหลินที่อยู่ด้านข้างมองดูด้วยความรู้สึกอึดอัด สีหน้าตกตะลึง จ้องชายคนนั้นเขม็ง “นางถามเจ้าอยู่นะ”

เมื่อเห็นท่าทีของสวีฉางหลิน ชายคนนั้นก็ตกใจ เข้าใจคำพูดของหญิงสาวแล้ว รีบปรับอารมณ์อธิบายไปว่า “ไก่ตัวเมียอีกหน่อยจะสามารถออกไข่ได้ ก้นของมันก็คือเงิน ไก่ตัวผู้นั่นทำได้แค่ขัน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรใช่ไหม ?”

ในใจโจวกุ้ยหลานเข้าใจเหตุผลการเพาะพันธุ์ตัวเมียมากกว่าตัวผู้ แค่ตอนนี้นางกำลังต่อราคาอยู่ จึงแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“ถ้าหากขายลูกเจี๊ยบตัวเมียให้ข้าในราคาห้าอีแปะ งั้นข้าจะขอซื้อลูกเจี๊ยบทั้งหมดสองตะกร้านี้ ว่ายังไงบ้าง ?”

“เจ้าต้องการลูกเจี๊ยบทั้งหมดนี่เลยหรือ ?”

ชายคนนั้นถามด้วยความตกตะลึง

นี่มันมีตั้งหลายสิบตัวเลยนะ !

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า “ข้าต้องการซื้อทั้งหมด ไม่รู้ว่าเจ้าจะยอมรึเปล่า”

“ยอมสิ ยอม !” ชายคนนั้นรีบตอบ

จะมีอะไรให้ไม่โอเคอีก ? ถ้าหากขายไม่หมด แบกกลับไปก็กินแรงเสียเปล่า แถมลูกเจี๊ยบตัวผู้นี่ก็ขายไม่ได้ง่าย ๆ ด้วย หญิงคนนี้ตกลงที่จะซื้อ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

ชายคนนั้นพูดจบ ก็ก้มลงนับจำนวนลูกเจี๊ยบ รวม ๆ แล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีอยู่ถึงสามสิบตัว

โจวกุ้ยหลานซื้อมาพร้อมกันทั้งสองตะกร้าหาบ ให้เงินเขาไปร้อยหกสิบอีแปะ

“เอ่อ ไม่ทราบว่าลูกค้ายังต้องการลูกเจี๊ยบอีกหรือเปล่า ?” ชายคนนั้นได้เงินมาแล้ว รีบถามนางไปอีกครั้ง

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า “ข้ายังอยากจะไปซื้อมาเพิ่มอีกสักหน่อย”

“ที่บ้านข้ายังมีอยู่อีกมาก จะให้ข้าพาไปดูหน่อยไหม ?” ชายคนนั้นรีบถามออกมา

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า เดินไปกับเขา จากนั้นซื้อลูกเจี๊ยบจากชายคนนั้นมาอีกสี่สิบตัว สองสามีภรรยา มีคนหนึ่งแบกลูกเจี๊ยบจำนวนมากมายเอาไว้ ระหว่างทางลูกเจี๊ยบส่งเสียงร้อง “เจี๊ยบ ๆ ” เสียงดัง

เขามองน้องนางของตนแบกตะกร้าทั้งสองใบ ในใจของสวีฉางหลินก็รู้สึกเจ็บปวด ยื่นมือออกคิดจะไปรับตะกร้าหาบที่อยู่บนไหล่ของโจวกุ้ยหลาน โจวกุ้ยหลานรีบขยับร่างกายหนี

“นี่มันไม่ได้หนัก และข้าก็ยังไม่เหนื่อย อีกเดี๋ยวเจ้ายังต้องแบกของอย่างอื่นอีกนะ !”

เมื่อถูกโจวกุ้ยหลานพูดอย่างนี้ สวีฉางหลินก็ได้แต่ปล่อยนางไป