นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 245

“หากมีโอกาสเหมาะสมแน่นอนข้าต้องทำธุรกิจกับเขา และหากมันเหมาะสมที่จะทำธุรกิจกับเถ้าแก่โจว แน่นอนว่าข้าเองก็ต้องทำธุรกิจกับเถ้าแก่โจวต่อไป” โจวกุ้ยหลานแสดงทัศนคติของตนเองออกมาก่อนที่เขาจะพูดจบ

เถ้าแก่โจวได้ยินคำพูดของโจวกุ้ยหลานก็รู้สึกโล่งใจ ยังดี โจวกุ้ยหลานยังคงทำธุรกิจกับเขาต่อไป

คิดไปคิดมา เขาเหลือตามองสวีฉางหลิน สุดท้ายเขาก็เลือดที่จะพูดคุยสัพเพเหระกับโจวกุ้ยหลานต่อไป

สองสามีภรรยาคู่นี้ไม่ธรรมดา แม้ว่าเขาจะเคยสัมผัสกับสวีฉางหลินในช่วงฤดูหนาว ในตอนนั้นเขาได้ใกล้ชิดกับเขา ทำให้เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เหมือนมีเปลือกนอกเป็นน้ำแข็ง ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้

สวีฉางหลินเหลือบตามองเถ้าแก่โจว จากนั้นก็เก็บสายตากลับไป

เถ้าแก่โจวผู้นี้อายุมากแล้ว หน้าตาก็ไม่ดี ผมก็หงอก และไร้ซึ่งเรี่ยวแรง น้องนางไม่มีทางชอบเขาอย่างแน่นอน

คิดเช่นนี้เขาก็ปล่อยน้องนางทำตามใจตนเอง

พนักงานในโรงเตี๊ยมไป่เว่ยที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นพวกของโจวกุ้ยหลานเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมเทียนเซียง เขาวิ่งเข้าไปในโรงเตี๊ยม วิ่งไปข้าง ๆ เหล่าจ้างฝางและกระซิบออกมาว่า “เหล่าจ้างฝาง เจ้ารู้ไหมว่าเมื่อสักครู่ข้าเห็นใคร ?”

เหล่าจ้างฝางหยิบไม้ปัดฝุ่นทำความสะอาดบนจุดชำระเงิน ตอบกลับโดยไม่เงยหน้า “เห็นใครก็ไม่มีประโยชน์ โรงเตี๊ยมแห่งนี้ไม่มีแขกสักคน เจ้ารีบนำผ้าไปเช็ดโต๊ะให้สะอาดได้แล้ว ไม่อย่างนั้นหากเถ้าแก่ออกมาเห็นเข้า เจ้าจะถูกดุอีก”

“จะทำความสะอาดไปเพื่ออะไร ? ทำไปก็ไม่มีแขกสักคน !” พนักงานคนนั้นตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ดึงเหล่าจ้างฝางอีกครั้ง “เมื่อสักครู่ข้าเห็นคนในครอบครัวของคุณนายใหม่ของพวกเราเข้าไปในโรงเตี๊ยมเทียนเซียง !”

เหล่าจ้างฝางพูดออกมาโดยไม่ใส่ใจ “เจ้าจำครอบครัวของคุณนายใหม่ได้ด้วยงั้นหรือ ?”

“งานแต่งงานใหม่ของเถ้าแก่เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ข้าก็ไปมาไม่ใช่หรือไง ? แม้ข้าจะไม่รู้จักคนนี้ แต่เห็นได้ชัดว่านางเหมือนคุณนายคนใหม่ราวกับแกะสลักออกมา ! อีกอย่าง ผู้ที่พานางเข้าไปด้านในก็คือเถ้าแก่โจว !”

“เถ้าแก่โจว ? เถ้าแก่โจวไหน ?” เหล่าจ้างฝางถามออกมาด้วยความตกใจ

พนักงานทำตัวลึกลับ “ยังจะมีเถ้าแก่โจวไหนอีก ก็เถ้าแก่โจวที่เปิดร้านขายของชำจากไทยไง !”

ได้ยินเช่นนี้ไป๋ยี่เซวียนเหล่าจ้างฝางตกใจยิ่งกว่าเดิม ลากพนักงานเข้ามาในห้องเพื่อไปหาเถ้าแก่เฉียน เล่าเรื่องนี้ออกมาให้เขาฟัง

เถ้าแก่เฉียนได้ยินเช่นนั้นก็เดาได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นคือโจวกุ้ยหลาน

เขาตบลูกวอลนัทสองลูกในมือลงบนโต๊ะ พูดออกมาด้วยความโกรธ “เป็นญาติกันแท้ๆ นางไม่ขายคาร์บอนให้ข้าก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้กลับไปกินอาหารในโรงเตี๊ยมเทียนเซียงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ?”

“ใช่แล้วเถ้าแก่ ท่านต้องไปคุยกับนางให้ดีๆ !” พนักงานรีบพูดพร่ำออกมา

ความโกรธเกิดขึ้นในใจของเถ้าแก่เฉียนอยู่แล้ว เมื่อถูกกระตุ้นเช่นนี้ทำให้เขานั่งไม่อยู่ เขาลุกขึ้นและเดินไปยังสวนหลังบ้านเพื่อไปหาโจวชิวเซียง

ตอนนี้โจวชิวเซียงเพิ่งจะกินอิ่มและนอนหลับอยู่ในห้องตนเอง ถูกปลุกให้ตื่นอย่างกะทันหัน นางรู้สึกโกรธ แต่เมื่อเห็นชายที่มาหาตนเอง ความโกรธของนางก็ไหลกลับเข้าไปในท้อง ไม่กล้าปล่อยมันออกมา

“ลูกชายของข้ากำลังนอน ทำไมเจ้าต้องตะโกนเรียกข้าด้วย ?” โจวชิวเซียงปากมุ่น บ่นพึมพำออกมา

“เจ้ายังมีหน้ามานอนอยู่อีกหรือ ลูกพี่ลูกน้องตัวดีของเจ้าขายคาร์บอนให้ร้านขายของชำคายไทยไปแล้ว แถมตอนนี้ยังไปกินข้าวที่โรงเตี๊ยมเทียนเซียง !” เถ้าแก่เฉียนทุบโต๊ะด้วยความโกรธและพูดออกมา

คิดแล้วมันก็โมโห !

“อะไรนะ ? ข้าจะไปหานางเดี๋ยวนี้ !” ตอนนี้โจวชิวเซียงเองก็โกรธเช่นกัน ยื่นมือออกไปหยิบเสื้อที่แขวนไว้มาสวม

เมื่อเห็นภรรยาคนใหม่ยืนอยู่ฝั่งเขา เถ้าแก่เฉียนรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก พูดออกมาว่า “เจ้ารีบใช้โอกาสนี้ในการนำคาร์บอนที่ขายไปกลับคืนมา ร้านขายของชำของพวกเรากำลังจะเปิด เมื่อเปิดแล้วธุรกิจร้านขายของชำคายไทยนั่นก็คงไม่เหลือซาก !”

ร้านขายของชำนั้นกลัวว่าจะมีของไม่ครบ เนื่องจากส่วนใหญ่ล้วนต้องการเข้าร้านเดียวแล้วซื้อทุกอย่างให้จบ หลังจากนั้นก็จะเข้าร้านเดิมตลอด ตอนแรกก็แค่มาซื้อคาร์บอน หลังจากนั้นไม่ว่าจะซื้อเกลือหรือน้ำมันก็จะมาที่ร้านเดิม ทำให้ธุรกิจดีขึ้นเรื่อย ๆ

โจวชิวเซียงสวมเสื้อผ้า นั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หวีผมของนาง นำกิ๊บติดผมสีทองสามอันติดบนหัวของนาง จากนั้นตอบกลับผู้ชายของนางว่า “เหล่าเฉียน ข้าจะต้องช่วยเจ้าแน่ นางผู้หญิงเลวคนนั้นยังเป็นหนี้บุญคุณกับข้าอยู่ !”

“นี่ก็ถือเป็นการช่วยตัวเจ้าเองด้วย หากตอนนี้สามารถนำธุรกิจคาร์บอนมาไว้ในมือได้ ถึงเวลานั้นข้าจะมอบเครื่องประดับบนศีรษะให้เจ้าหนึ่งชุด !”

เฉียนโหย่เต๋อเสนอเงื่อนไขของตนเองออกมาทันที

โจวชิวเซียงได้ยินเช่นนั้น นางสาบานทันทีว่าจะทำมันให้สำเร็จด้วยตัวนางเอง

เมื่อคิดว่าตนเองแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว นางเดินออกมาจากโรงเตี๊ยมไป่เว่ยเพื่อไปยังโรงเตี๊ยมเทียนเซียงซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความก้าวร้าว

เข้าไปในโรงเตี๊ยมเทียนเซียง นางมองไปรอบทิศทาง จากนั้นก็เห็นไป๋ยี่เซวียนที่กำลังรับแขกอยู่

โจวชิวเซียงเดินเข้าไปสองสามก้าว ตบไปที่ไหล่ของเขา รอเขาหันกลับมาก็ถามออกมาไปทันที “โจวกุ้ยหลานอยู่ที่ไหน ?”

ไป๋ยี่เซวียนถูกกิ๊บติดผมของโจวชิวเซียงทำให้ตกใจ จากนั้นมองไปที่หน้าของผู้หญิงคนนี้ ใบหน้าของนางแต่งออกมาได้เหมือนกับก้นของลิง

เขากลั้นขำเอาไว้ ทำให้ตนเองนิ่งสงบที่สุด “ไม่ทราบว่าเจ้าเป็นใคร ?”

“ข้าคือโจวชิวเซียง ภรรยาของเฉียนโหย่เต๋อ น้องสาวของโจวกุ้ยหลาน !” โจวชิวเซียงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

สามารถแต่งงานกับเฉียนโหย่เต๋อได้ นั่นถือว่าเป็นความสามารถของนาง ตอนนี้นางได้กลายเป็นคนมีชื่อเสียงของตำบลนี้ไปแล้ว แต่นี่คือสิ่งที่นางได้รับหลังจากแต่งงานกับเฉียนโหย่เต๋อ

“ที่แท้ก็พี่สะใภ้เฉียน !” ไป๋ยี่เซวียนคารวะต่อนาง ถือว่าเป็นการทำความเคารพ

แขกที่กำลังทานอาหารอยู่ได้ยินเสียงนั้นต่างหันมามอง และพากันหัวเราะออกมา

“พวกเจ้าขำอะไรกัน ?” โจวชิวเซียงพูดออกมาด้วยความโกรธ

“ข้าก็นึกว่าเถ้าแก่เฉียนแต่งงานกับผู้หญิงแบบไหน ? นึกไม่ถึงเลยว่าจะแต่งงานกับก้นลิง ?”

“เจ้าบ้า อย่าพูดแบบนั้น เถ้าแก่เฉียนเขามีวิสัยทัศน์ที่ไม่เหมือนใคร !”

โจวชิวเซียงถูกทำให้โกรธจนทนไม่ไหว แต่ก็ไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้ เนื่องจากคนพวกนี้ก็เป็นแขกของโรงเตี๊ยมไป่เว่ยเช่นกัน หากทำให้พวกเขาไม่พอใจ แบบนั้นนางคงไม่สามารถชดใช้ให้เหล่าเฉียนได้

แสร้งทำเป็นว่าตนเองไม่ได้ยิน นางหันไปมองไป๋ยี่เซวียน “เจ้าบอกมาได้แล้วว่าโจวกุ้ยหลานอยู่ที่ไหน”

“นี่เป็นเรื่องของแขก พวกข้าไม่สามารถพูดออกไปได้โดยพลการ ไม่อย่างนั้นยังจะมีใครมาทานข้าวที่ร้านของพวกเรา พี่สะใภ้เจ้าว่าข้าพูดถูกหรือไม่ ?” ไป๋ยี่เซวียนตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ดีเช่นเคย คืนความโกรธของโจวชิวเซียงกลับไป

“ได้ เจ้าไม่บอกข้าใช่ไหม งั้นข้าจะตามหาด้วยตัวเอง !” โจวชิวเซียงพูดออกมาพร้อมกับกวาดสายตามองไปยังใบหน้าของผู้คนโดยรอบ

แม้ผู้คนที่นั่งอยู่ชั้นหนึ่งมีจำนวนไม่น้อย แต่ทั้งหมดล้วนเป็นผู้ชาย ไม่เห็นผู้หญิงเลยสักคน แน่นอนว่าโจวกุ้ยหลานไม่ได้อยู่ที่นี่

งั้นก็เหลือเพียงห้องพิเศษ !

โจวชิวเซียงคิดเช่นนั้นจึงหันหน้าไปทางชั้นสองและเดินขึ้นบันไดไป

ไป๋ยี่เซวียนเห็นเช่นนั้นก็ยกเท้าของเขาก้าวตามไป ยกมือขึ้นขวางหน้านางไว้

“พี่สะใภ้ ห้องพิเศษชั้นสองเต็มแล้ว หากต้องการทานข้าวก็ต้องรอที่ชั้นล่างก่อน ว่าเมื่อไหร่แล้วข้าจะเรียกเจ้า ว่าอย่างไร ?”

สำหรับการกระทำของไป๋ยี่เซวียน โจวชิวเซียงทนไม่ไหวอีกต่อไป นางตะโกนสวนกลับมาในทันที “ใครจะไปอยากกินอาหารโรงเตี๊ยมเทียนเซียงของพวกเจ้า โรงเตี๊ยมไป่เว่ยของพวกเราไม่มีพ่อครัวหรืออย่างไร ?”

“จะพูดเช่นนี้ก็ไม่ได้ อาหารของโรงเตี๊ยมไป่เว่ยเมื่อเทียบกับโรงเตี๊ยมเทียนเซียง มันยังห่างกันอีกไกล !”

“ใช่ ทำไมถึงไม่ดูของในโรงเตี๊ยมไป่เว่ยของพวกเจ้า นั่นเป็นสิ่งที่คนกินอย่างนั้นหรือ ?”

แขกที่ทานอาหารอยู่หลายคนตอบคำถามแทนไป๋ยี่เซวียน