นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 274

หากเป็นบุตรสาวก็ยังมิเท่าไร เหตุใดบุตรชายคนนี้จึงได้เหมือนสตรีนัก

ในขณะที่เขาตั้งใจจะเอ่ยว่ามิได้ โจวกุ้ยหลานก็หันไปเอ่ยถามบุตรสาวทั้งสามคนว่า “พวกเจ้าอยากจะอยู่กับพ่อหรืออยู่กับแม่?”

“ข้าจะอยู่กับแม่”

“ข้ามิอยากกลับตระกูลซุน นับแต่นี้ข้าจะแซ่โจว!”

“ข้าอยากอยู่กับท่านน้าและท่านยาย” ซานญาเอ่ยตอบอย่างไร้เดียงสา

เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงมีเพียงต้าหู่คนเดียวที่เลือกอยู่กับซุนโก่วต้าน

โจวคายจือกอดเด็ก ๆ เอาไว้แล้วหันไปมองทางต้าหู่ อย่างอาลัยอาวรณ์ ท้ายที่สุดแล้วนางก็ก้มหน้าลง

ต้าหู่เป็นบุตรชายคนโตของซุนโก่วต้าน เขาคงมิปฏิบัติต่อลูกชายคนโตอย่างเลวร้าย นางเองก็มิมีอะไรต้องกังวล

“ตระกูลซุนของพวกเจ้าได้เอ่ยไว้แล้วก่อนหน้า ในเมื่อเด็ก ๆ เลือกพี่สาวข้า นับแต่นี้ไปพวกเขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับพี่สาวของข้า”

โจวกุ้ยหลานยิ้มขึ้น

ช่างดีเหลือเกินนับแต่นี้ไปก็มิต้องเผชิญหน้ากับคนตระกูลนี้อีกแล้ว

ผู้นำตระกูลซุนเอ่ยปากถาม “หากพวกเขามีชีวิตที่มิดีเล่า?”

“หากพวกเขาอยากกลับไปที่ตระกูลซุน พวกเราจะแจ้งให้คนมารับพวกเขาไปทันที” โจวกุ้ยหลานกล่าวขึ้นขัดจังหวะ ผู้นำตระกูลซุนด้วยรอยยิ้ม

“มิได้ เด็ก ๆ เหล่านี้เป็นลูกหลานของตระกูลซุน จะให้นางโจวคายจือสารเลวนั่นไปได้อย่างไร!” ป้าซุนมิรู้ว่าเหตุใดเรื่องราวถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ เมื่อได้สติกลับคืนมานางก็รีบตะโกนโหวกเหวกโวยวาย

ผู้นำตระกูลซุนฟังแล้วช่างรู้สึกอึดอัดใจ จึงตะโกนใส่นางว่า “หุบปากเสีย มิได้ยินหรือว่าซุนโก่วต้านเป็นคนตกลงด้วยตนเอง”

“มิได้ เขาต้องฟังข้า ข้ามิเห็นด้วย ลูกหลานตระกูลซุนเหล่านี้จะต้องกลับไปกับเรา ข้ามิเห็นด้วยแน่ ซุนโก่วต้านจงรีบไปอุ้มเด็ก ๆ มาที่นี่”

ป้าซุนตะโกนใส่ซุนโก่วต้านเสียงดัง

บัดนี้ตระกูลโจวร่ำรวยมั่งคั่งขึ้นแล้ว นางจะปล่อยมือได้อย่างไร ก่อนหน้านั้นเมื่อหย่าร้างกันได้มิกี่วัน โจวคายจือก็ร้องจะกลับมาที่บ้าน นางวางแผนว่าเมื่อถึงเวลาจะเรียกเก็บเงินจากเหล่าไท่ไท่นั้นสักหน่อย ใครจะคิดเล่าว่าผ่านไปเป็นเดือนแล้วก็มิเห็นนางกลับมา บัดนี้หากว่าเอาลูกให้นาง อนาคตจะให้นางกลับไปที่ตระกูลซุนอย่างว่าง่ายได้อย่างไร ทำอย่างไรจึงจะได้เงินจากตระกูลโจเล่า?

อีกอย่างช่วงนี้ที่โจวคายจือมิอยู่ กระดูกกระเดี้ยวของนางก็แทบจะปวดร้าวไปจนสิ้น

มิได้ จะยอมให้โจวคายจือมีความสุขเช่นนี้มิได้!

“โอ้ คำพูดผู้นำตระกูลซุนของพวกเจ้าไร้ประโยชน์งั้นหรือ พูดออกมายิ่งกว่ากำตด เจ้าบอกว่ามิได้ก็คือมิอย่างนั้นหรือไร?” บัดนี้เหล่าไท่ไท่เต็มไปด้วยพลัง และตะโกนออกมา

นางในฐานะสตรีแต่ก็มิกลัวสิ่งใด

เมื่อคนอื่น ๆ ได้ยินดังนั้นก็พากันมองไปยังผู้นำตระกูลซุน

ผู้นำตระกูลซุนเคยแต่ได้รับคำสรรเสริญเยินยอจากผู้อื่น เขามิเคยถูกใครกล่าวหาเช่นนี้มาก่อน

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางเหล่าไท่ไท่และโจวกุ้ยหลานก่อนจะกล่าวว่า “แน่นอนว่าพวกเราพูดคำไหนคำนั้น”

“ท่านผู้นำตระกูล!” เดิมทีป้าซุนตั้งใจจะเอ่ยบางอย่างออกมาอีก แต่ถูกผู้นำตระกูลซุนจ้องมองตาเขม็งนางจึงนิ่งเงียบมิกล้ากล่าว

เมื่อหวังโหยวเกินผู้ใหญ่บ้านเห็นว่าเรื่องนี้น่าจะจัดแจงเรียบร้อยแล้ว จึงได้เข้ามาปิดฉาก

เรื่องนี้จึงได้ยุติลง

โจวคายจือกอดลูกเอาไว้แล้วร่ำไห้ สายตามองไปทางต้าหู่ และพบว่าต้าหู่เดินจูงมือซุนโก่วต้านแล้วหันมามองนาง นางต้องการจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่เพียงแค่ขยับปากจากนั้นนางก็ต้องยอมแพ้

คนจากตระกูลซุนเดินทางกันมามากมายอย่างกะทันหัน ผ่านไปมินานทุกคนก็ได้เดินทางจากไป

เนื่องจากโจวกุ้ยหลานได้รับบาดแผลที่หน้าผาก จึงถูกซิ่วเหลียนรั้งเอาไว้เพื่อช่วยทำแผล