นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 283

ท่อนไม้ซึ่งตากแดดไว้มีเพียงร้อยท่อนเท่านั้น หลังจากผูกมัดจนไม่เหลือแล้ว ผู้ชายบนภูเขาหยิบขวานขึ้นมา ใช้แรงฟันต้นไม้ แม้จะช้าแต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

มีเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายและเสียงร้องไห้ไปทั่วทุกพื้นที่

หลังจากโจวกุ้ยหลานฟื้นตัว นางกับโจวคายจือก็ปลีกตัวออกจากผู้ที่คอยให้ความช่วยเหลือ กลับลงมาที่ตีนเขา เมื่อเห็นว่าระดับน้ำสูงขึ้นมาก บนภูเขาก็เต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งตอนนั้นมีคนจำนวนไม่น้อยยืนอยู่รอบด้านและกำลังตะโกนหาญาติพี่น้องของตนเอง

โจวกุ้ยหลานไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ หยิบไม้ท่อนหนึ่งโยนลงไปในน้ำ พายไปทิศทางบ้านซึ่งเหล่าไท่ไท่อาศัยอยู่

สายฝนมักจะทำให้ผู้คนรู้สึกไร้เรี่ยวแรง โดยเฉพาะในตอนที่นางรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อนึกถึงเหล่าไท่ไท่ นางกัดฟันและเดินหน้าต่อไป

บ้านของเหล่าไท่ไท่ค่อนข้างห่างไกลจากภูเขาบริเวณนี้ นางต้องใช้แรงในการพายเป็นอย่างมาก รู้ว่าบ้านของโจวต้าซานอยู่ไม่ไกล และได้ยินเสียงเหล่าเด็ก ๆ ในบ้านของโจวต้าซานร้องตะโกนออกมา

นางกัดฟัน พายไปหาโดยใช้ความพยายามอย่างมาก ตอบเสียงตะโกนที่ดังมาจากด้านนั้นกลับไป “ลุงใหญ่ ?”

“กุ้ยหลาน ? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ ?” โจวต้าซานพูดออกมาด้วยความตกใจ

“กุ้ยหลาน ! เจ้ารีบหาทางช่วยพวกเราเร็ว !” หวังหยู่ชุนร้องออกมา

เด็กหลายคนก็ร้องไห้ออกมาน่าสงสารเสียยิ่งกว่านาง

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ตอนนี้ทุกคนกำลังเร่งให้ความช่วยเหลืออยู่ เจ้าบอกข้าทีว่าน้ำมันขึ้นไปถึงไหนแล้ว ?” ยิ่งเป็นเวลาที่น่าตื่นตระหนกมากแค่ไหน โจวกุ้ยหลานก็ต้องยิ่งสงบมากเท่านั้น

“ข้าก็ไม่รู้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะขึ้นมาถึงหน้าต่างแล้ว !” เสียงของเอ้อร์เฉียงค่อนข้างร้อนรน

ได้ยินเช่นนั้นโจวกุ้ยหลานก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

บ้านของลุงใหญ่นั้นอยู่บนพื้นที่สูง โครงสร้างบ้านของเขาก็ค่อนข้างสูง ดังนั้นคงจะทนต่อไปได้อีกนานพอสมควร

“คนในหมู่บ้านกำลังมาช่วยพวกเจ้า พวกเจ้าไม่เป็นอะไรแน่ พี่เอ้อร์เฉียง เจ้าลองหาดูว่าในบ้านมีอ้างไม้หรือถังไม้ลอยอยู่หรือเปล่า หากเจอก็ลองช่วยตัวเอง ข้าขอตัวไปดูแม่ของข้าก่อนว่าพวกเขาเป็นอะไรหรือไม่ อีกเดี๋ยวจะกลับมาหาพวกเจ้า”

“กุ้ยหลานอย่าเพิ่งไป ! เจ้าช่วยพวกเราก่อน !” หวังหยู่ชุนพูดออกมาด้วยความตกใจ

โจวต้าซานไม่สนใจนาง หันมาโบกมือให้โจวกุ้ยหลานแล้วพูดว่า “เจ้ารีบไปดูแม่ของเจ้าเร็ว !”

เมื่อได้ยินคำพูดของโจวต้าซาน โจวกุ้ยหลานก็รีบเดินหน้าต่อไป

หวังหยู่ชุนซึ่งอยู่ด้านหลังยังคงอยู่ในสภาพตกใจ ต้องการให้โจวกุ้ยหลานกลับมา แต่ก็ได้ยินเสียงตำหนิจากเอ้อร์เฉียง

โจวกุ้ยหลานเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แต่เมื่อนางพายมาใกล้ที่พักของเหล่าไท่ไท่ นางก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังลั่น

“แม่ ! พี่ ! พวกท่านอยู่ไหน ?”

“กุ้ยหลาน ! เป็นกุ้ยหลาน !”

ในความมืด ได้ยินเสียงตะโกนอันตื่นเต้นของเหล่าไท่ไท่

โจวกุ้ยหลานถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นความเหนื่อยล้าก็ปะทุขึ้น นางรู้ว่าตอนนี้นางไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว

“ลูก ! เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ? น้ำท่วมมาที่นี่แล้ว ที่นี่อันตรายมาก !” เหล่าไท่ไท่ที่เข้มแข็งอยู่เสมอ แต่ตอนนี้น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น

โจวกุ้ยหลานพยายามที่จะเข้าใกล้ จากนั้นเห็นว่าน้ำท่วมสูงเหนือหน้าต่างแล้ว เกรงว่าอีกไม่นานคงท่วมจนมิด

โชคดี โชคดีที่พวกเขายังไม่เป็นอะไร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ โจวกุ้ยหลานยื่นมือออกไปหาคนที่อยู่บนสุดของหลังคา “รีบดึงข้าไว้ !”

หลังจากนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีมือสองคู่จับตรงข้อมือของนาง จากนั้นไม่นานก็มีมือคู่ที่สามเข้ามาจับ

ด้วยแรงดังกล่าวทำให้โจวกุ้ยหลานปีนขึ้นไปได้ เมื่อนั่งลงบนหลังคานางก็ไม่มีแม้แต่แรงที่จะลุกขึ้นยืน

เหล่าไท่ไท่กอดนางไว้พร้อมพูดว่า “ยัยลูกโง่ เจ้ามาที่นี่ทำไม ? นี่มันต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย ?”

“แม่ ท่านก็อยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือไง ข้าไม่มาตามหาท่านแล้วจะให้ข้าไปตามหาใคร ?” โจวกุ้ยหลานพยายามพูดอะไรออกไป