นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 284

เมื่อโจวกุ้ยหลานกลับมาถึงบ้าน นางบอกให้พวกของโจวคายจือย้ายไปยังห้องทางทิศใต้ของนาง ทั้งครอบครัวย้ายมายังตรงห้องทางทิศใต้ ปล่อยให้ห้องทางทิศตะวันออกและห้องทางทิศตะวันตกว่างเปล่า ให้พวกเขาไปนอน แต่บ้านหลังนี้ไม่มีเครื่องนอนมากพอ ดังนั้นจึงทำได้แค่ปล่อยให้พวกเขานอนลงบนพื้นหรือบนใบโกร๋นเท่านั้น

เช่นนี้ก็สามารถจัดทุกคนให้เข้าที่ได้อย่างเรียบร้อย

โจวกุ้ยหลานมองไปยังสายฝนข้างนอกและรู้สึกหดหู่ใจ

นำถ่านที่มีอยู่ทั้งหมดออกมาเพื่อนำไปให้คนในถ้ำ ทำให้พวกเขาจุดไฟเพื่อสร้างความอบอุ่น

ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้

โจวกุ้ยหลานสั่งให้โจวต้าไห่และเอ้อร์เฉียงนำข้าวโพดและข้าวจากห้องทางทิศเหนือออกมาเพื่อทำข้าวต้มหม้อใหญ่ ให้บ้านมีถ้วยไม่พอ ดังนั้นจึงทำได้เพียงค่อย ๆ ตักแบ่งให้ทุกคนกินเพื่อสร้างความอบอุ่น

กินเสร็จแล้วก็ปล่อยให้คนต่อไปมากินโดยใช้ถ้วยใบเดิม

โจวกุ้ยหลานบอกให้พวกเขาดูแลซึ่งกันและกัน นางกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด นอนลงบนเตียงและหลับไป

ในตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฝนด้านนอกยังคงตกอยู่ ผู้คนต่างขลุกตัวอยู่ในบ้านของนาง ระดับน้ำสูงขึ้นเล็กน้อย บ้านที่อยู่ตีนเขาถูกน้ำท่วมจนหมด

“กุ้ยหลาน เจ้าคิดว่าเรื่องนี้ควรจัดการกับมันอย่างไรดี” หวังโหยวเกินรออยู่ด้านนอกมาโดยตลอด เมื่อเห็นโจวกุ้ยหลานตื่นขึ้นมา จึงรีบเข้ามาหานางเพื่อขอคำแนะนำ

“ลุง เรื่องนี้แล้วแต่ท่านจะจัดการเลย” โจวกุ้ยหลานลูบศีรษะของตนเอง รู้สึกเจ็บเล็กน้อย

หวังโหยวเกินถอนหายใจออกมา “หากข้ามีวิธีคงไม่มาหาเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า อ่า วันนี้ฝนตกลงมา ทำให้น้ำท่วมไปทั่วทุกพื้นที่ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ภูเขาลูกนี้คงถูกน้ำท่วม”

โจวกุ้ยหลานลูบศีรษะของตนเอง นางรู้สึกหนักเกินกว่าที่จะยกขึ้น

เหล่าไท่ไท่เดินเข้ามาหานางและถามว่านางไม่สบายอย่างนั้นหรือ

โบกมือ โจวกุ้ยหลานพูดออกไปว่า “ฝนตกหนักขนาดนี้ เกรงว่าทุกหมู่บ้านคงเกิดเหตุการณ์น้ำท่วมไม่ต่างกัน เมื่อวานน่าจะมีคนไปแจ้งทางเจ้าหน้าที่รัฐแล้ว ตอนนี้คนทางภาครัฐคงเตรียมอาหารสำหรับภัยพิบัติครั้งนี้ไว้แล้ว อาหารที่บ้านข้ามีอยู่ก็คงกินได้อีกไม่กี่มื้อ”

“นั่นแหละคือเหตุผล แต่ตอนนี้ด้านนอกฝนตกหนักมาก พวกเราไม่มีเรือแต่อย่างใด แล้วจะเดินทางยังไง ?” หวังโหยวเกินมีความคิดนี้มาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

หากออกไปตอนนี้ ต่อให้มีกี่ชีวิตก็ไม่พอ

โจวกุ้ยหลานจ้องมองท้องฟ้าด้านนอก คิดว่าอาหารในบ้านคงพอประทังชีวิตได้อีกไม่เกินสองมื้อ ดังนั้นตอนนี้จึงทำได้เพียงส่ายหน้า

“คงทำได้เพียงรอว่าเมื่อไรฝนถึงจะหยุดตก” โจวกุ้ยหลานพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

หวังโหยวเกินได้ยินโจวกุ้ยหลานพูดเช่นนั้นก็รู้สึกโล่งใจ

อาหารพวกนี้เป็นของบ้านโจวกุ้ยหลาน กลัวว่าโจวกุ้ยหลานจะไม่ชอบใจ ถึงเวลานั้นคงเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงรออยู่ที่นี่มาโดยตลอด

“งั้นเจ้าก็พักผ่อนให้เต็มที่ ข้าจะไปดูคนในหมู่บ้านของพวกเราหน่อย” หวังโหยวเกินพูดออกมาพร้อมกับเดินออกไป

โจวกุ้ยหลานนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบตะโกนหยุดหวังโหยวเกินไว้ “ลุง เมื่อวานนี้ฝนตกหนักมาก เกรงว่าคงมีคนจำนวนไม่น้อยมีอาการป่วย”

“อ่า เด็กบางคนเป็นไข้ เรื่องนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้ จะหาหมอที่ไหนมารักษา ? ต่อให้เจอหมอก็ไม่มียารักษาอยู่ดี” หวังโหยวเกินพูดพร้อมส่ายหน้า

“ยังไงก็ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า หากมีโรคระบาดเกิดขึ้น แบบนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับหายนะ” โจวกุ้ยหลานคิดถึงความเป็นไปได้นี้ พูดความกังวลในใจของตนออกมา

ดูเหมือนว่าหวังโหยวเกินเองก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน พยักหน้า จากนั้นถึงสวมหมวกและเดินจากไป

เหล่าไท่ไท่นำน้ำร้อนมาให้โจวกุ้ยหลาน มองนางดื่มและพูดออกมาว่า “ในหมู่บ้านของพวกเรามีคนแก่มากมาย ผู้ชายเองก็มีมาก แต่ทำไมถึงต้องรอการตัดสินใจจากผู้หญิงเพียงคนเดียว ? หวังโหยวเกินผู้นั้นเห็นได้ชัดว่าต้องการพึ่งพาเจ้าทุกอย่างจนหมด !”