นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 294

หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จสิ้น ทุกคนจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนมาปล้นอีก

โจวกุ้ยหลานเล่าเรื่องการตามหาโจวต้าไห่ให้เหล่าไท่ไท่กับภรรยาของต้าไห่ฟัง จากนั้นทั้งคู่จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

บรรยากาศในหมู่บ้านค่อยๆ เปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้ทุกคนกลับไปที่บ้านเพราะอยากไปกินข้าว แต่หลังจากกลับไป พวกเขากลับทำได้เพียงทรุดตัวลงกับพื้นเพื่อเก็บข้าวเปลือกที่เก็บไว้ไม่ทันกลับไปหว่าน จากนั้นจึงนำข้าวที่เน่าเปื่อยไปหุงรวมกับผักป่าจากบนภูเขา

แม้ว่ารสชาติจะแย่ แต่ตอนนี้ทุกคนก็แค่อยากกินให้อิ่มและไม่กล้านึกถึงเรื่องอื่น ก่อนหน้านี้บางคนยังนึกถึงเป็ดไก่ของโจวกุ้ยหลาน แต่หลังจากที่เห็นกับตาว่ามีคนมาเอาเป็ดไก่ของโจวกุ้ยหลานไปจนหมด พวกเขาก็เริ่มสิ้นหวัง

วันที่สองหลังจากไป๋ยี่เซวียนกลับไป โจวซ่านเย่ก็กลับมาอีกครั้งและร้องไห้คร่ำครวญกับเหล่าไท่ไท่ บอกว่าอาหารในบ้านถูกพัดไปจนหมด พวกนางแทบจะอดตาย ดังนั้นจึงกลับมายืมอาหาร

เหล่าไท่ไท่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถามโจวกุ้ยหลาน

ถึงอย่างไรนางก็เป็นพี่สาวคนรองของนาง แม้ว่าสามปีมานี้พวกเขาจะสนิทสนมกับโจวชิวเซียงมากขึ้น พวกนางก็ยังไปมาหาสู่กับนาง นอกจากนี้เพื่อเห็นแก่หน้าของเหล่าไท่ไท่ โจวกุ้ยหลานยังให้นางยืมข้าวโพดไปอีกหนึ่งกระสอบ อย่างน้อยๆ ก็มีถึงหนึ่งร้อยจิน

ก่อนจะไป เหล่าไท่ไท่ขอให้โจวซ่านเย่ประหยัดอาหารลง เพราะอาหารในครอบครัวของพวกนางก็ใกล้จะหมดแล้ว และโจวซ่านเย่ก็พยักหน้าหงึกหงักตอบรับ

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาแบบครั้งก่อน โจวกุ้ยหลานจึงเรียกหาเอ้อร์เฉียง บอกให้เขาช่วยส่งโจวซ่านเย่กลับไป คอยกันคนไว้ได้บ้างระหว่างทาง

วันเวลาเช่นนี้ผ่านพ้นไปอีกห้าวัน บริเวณใกล้ๆ เริ่มมีผู้ลี้ภัยปรากฏตัว หวังโหยวเกินกับชาวบ้านต้องคอยเฝ้าที่ทางเข้าหมู่บ้านไม่ให้พวกนั้นเข้ามา เมื่อไม่มีทางอื่น พวกผู้ลี้ภัยจึงทำได้เพียงเดินเตร็ดเตร่อยู่ในละแวกนั้น

ตอนนี้เองที่โจวกุ้ยหลานเพิ่งรู้ว่าพื้นที่ที่ประสบภัยพิบัติลามไปไกลเกินกว่าที่อำเภอของพวกนาง

เพื่อรักษาข้าวที่ยังเหลือเกลื่อนกลาดอยู่ในท้องนากับผักผลไม้ป่าและสัตว์ที่เป็นเหยื่อบนภูเขา ชายหนุ่มในหมู่บ้านต้าสือจึงเดินเตร่อยู่ในหมู่บ้านทั้งวันด้วยเกรงว่าผู้ลี้ภัยจะแอบเข้ามา

ผู้หญิงและเด็กๆ ขึ้นไปเก็บผักป่าบนภูเขาและหาข้าวปลาในทุ่งนาทุกวัน มีหลายคนทนไม่ไหวและเริ่มเข้าไปในภูเขาลึกอย่างช้าๆ บางคนก็เจอไก่ป่ากวางป่าและมีอาหารดีๆ กินไปได้อีกหนึ่งมื้อ

โจวกุ้ยหลานจะไม่ให้คนในครอบครัวออกไปไหนในสถานการณ์แบบนี้ ทุกวันนางจะลงกลอนประตูอย่างแน่นหนา หลิวเกายังคงสอนบทเรียนให้เด็กๆ ส่วนผู้หญิงคนอื่นก็จัดการพืชผักในสวนรวมถึงหญ้าเนเปียร์แคระที่อยู่ด้านหลัง รอไว้เพาะเลี้ยงในปีถัดไป

มีบางคนในหมู่บ้านที่ทนหิวไม่ไหวและหอบเงินไปซื้ออาหารจากในตำบล แต่พอกลับมากลับยิ่งสิ้นหวัง ข้าวในตำบลมีขายอย่างจำกัด ราคาเปลี่ยนไปทุกวัน ตอนนี้ราคาสูงถึงห้าตำลึงเงินต่อหนึ่งจินแล้ว นอกจากคนรวย ใครจะไปมีเงินมากมายไปซื้อข้าวกิน

โจวกุ้ยหลานเองก็ตะลึงเหมือนกันเมื่อรับรู้ราคา

ผู้ลี้ภัยที่อยู่ข้างนอกทนไม่ไหวและออกไปล่าสัตว์ในภูเขาลึก ทว่าคนที่กลับมาได้ก็มีน้อยนัก ยังมีบางคนที่แบกสัตว์ที่ล่าได้กลับมา พอคนในหมู่บ้านต้าสือเห็นก็รวมกลุ่มกันเข้าไปในภูเขาบ้าง

ตอนที่โจวกุ้ยหลานเจอหลี่ซิ่วยิงอีกครั้ง นางวิ่งมาถึงในเรือนของโจวกุ้ยหลานขณะที่ร้องไห้จนตาแดงก่ำ

“ทำอย่างไรดี ต่อไปชิวเซียงจะทำอย่างไรดี เหตุใดเถ้าแก่เฉียนบอกว่าจะไปก็ไปเลยล่ะ” หลี่ซิ่วยิงพูดพลางเช็ดน้ำตา

เหล่าไท่ไท่ปลอบนางว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ เรื่องอะไรก็ไม่ต้องไปคิดมาก ชิวเซียงไม่มีผู้ชายแล้ว ที่ครอบครัวนางมีงานมากมายที่สามารถ...”

“มีเงินที่ไหนกัน โจรพวกนั้นเข้าไปที่บ้านของพวกนางและปล้นเงินปล้นอาหารไปจนหมด ลูกบุญธรรมกับลูกสาวของนางก็หนีไปแล้ว นางเองก็ไม่มีทางเลือกจนต้องกลับมาที่นี่ ต่อไป... ต่อไปนี้จะใช้ชีวิตอย่างไรกัน!"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หลี่ซิ่วยิงก็ยิ่งสิ้นหวัง