นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 295

“ท่านป้า ข้าวกระสอบนี้พวกท่านสามารถกินได้ตลอดทั้งเดือนแล้ว” โจวกุ้ยหลานขัดจังหวะนางทันที

ญาติก็ญาติเถอะ นางดูแลคนจำนวนมากขนาดนั้นไม่ได้

การเลี้ยงดูคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนางไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

เมื่อเห็นว่าโจวกุ้ยหลานโกรธ หลี่ซิ่วยิงก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ขณะที่นางกำลังจะออกไปพร้อมกับอาหารบนหลัง โจวกุ้ยหลานก็หยุดนางไว้และบอกให้นางรอก่อน ถึงตอนกลางคืนค่อยแบกอาหารกลับไป ไม่อย่างนั้นถ้าคนอื่นรู้ว่าที่ครอบครัวของนางมีอาหาร คนพวกนั้นก็คงมาปล้นชิงกันอีก

หลี่ซิ่วยิงนั่งลงและพูดคุยอยู่กับเหล่าไท่ไท่

เหล่าไท่ไท่บอกกับหลี่ซิ่วยิงว่าอย่านำอาหารไปให้จางเสี่ยวจุ๋ย เพราะครอบครัวของนางส่งอาหารไปให้จางเสี่ยวจุ๋ยแล้ว พอหลี่ซิ่วยิงรู้เรื่องนี้ สีหน้าของนางก็ดูน่าเกลียดมาก

ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้น่าจะจบลงแล้ว ใครจะไปคิดว่าหลังจากนั้นสองวัน คนในหมู่บ้านจะมาเพื่อขออาหารอีก พอยืมอาหารไม่ได้ก็มาขอเงินโจวกุ้ยหลานเพื่อไปซื้ออาหาร

โจวกุ้ยหลานรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องรับมือกับเรื่องพวกนี้ ต่อมาคนพวกนั้นก็มาตะโกนอยู่ข้างนอก แต่นางไม่แม้จะเปิดประตูออกไป

ไม่กี่วันต่อมา จางเสี่ยวจุ๋ยก็มาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง นางรู้สึกผิดมากที่ท้องของตนเองหิว ซึ่งความหมายก็คือนางจะมาขออาหารนั่นเอง

โจวกุ้ยหลานนั่งอยู่ข้างๆ ฟังนางร่ำไห้อย่างเงียบๆ รู้สึกได้ว่านางมีบางอย่างผิดปกติ

“อาสะใภ้สาม ท่านตัวคนเดียวกินเยอะขนาดนี้ได้อย่างไร ครอบครัวของลุงใหญ่ทั้งครอบครัวเพิ่งกินอาหารไปได้แค่ครึ่งกระสอบ แต่ท่านคนเดียวกลับกินอาหารหมดในชั่วระยะเวลาสั้นๆ?”

สีหน้าของจางเสี่ยวจุ๋ยดูไม่เป็นธรรมชาติ แล้ววินาทีถัดมานางก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในมือขึ้นมาปิดปาก ส่งเสียงอู้อี้ว่า “ครอบครัวพ่อแม่ของข้ามาขออาหาร ข้า... ข้าปล่อย... ปล่อยให้พวกเขากลับไปมือเปล่าไม่ได้หรอก...”

ครอบครัวพ่อแม่มาขอยืมอาหารอีกแล้วเหรอ...

เพียงแต่คราวนี้โจวกุ้ยหลานไม่เชื่อ

บางทีอาจเป็นเพราะจางเสี่ยวจุ๋ยเห็นสีหน้าของโจวกุ้ยหลาน ดังนั้นนางจึงใช้สองมือปิดหน้าและเริ่มสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางดูอ่อนแอบอบบางไม่แพ้หลินไต้อี้ว์เลย

เหล่าไท่ไท่พูดให้กำลังใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยกับโจวกุ้ยหลานว่า “ไปแบ่งอาหารส่วนของพวกเรามาให้อาสะใภ้สามของเจ้าเถิด แล้วเราค่อยเปลี่ยนไปกินผักป่ากันให้มากขึ้นหน่อย!"

โจวกุ้ยหลานเองก็รู้ดีว่าตอนนี้นางไม่มีทางปฏิเสธจางเสี่ยวจุ๋ยได้ ดังนั้นนางจึงกลับเข้าไปในครัวและยกกระสอบอาหารออกมาอีกครั้ง นางส่งให้จางเสี่ยวจุ๋ยและบอกนางว่า “อาสะใภ้สาม อาหารเหล่านี้ท่านต้องกินให้ได้อย่างน้อยหนึ่งเดือนนะ ตอนนี้ทั้งครอบครัวของพวกข้าก็กินได้เพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น”

จางเสี่ยวจุ๋ยขอบคุณอีกครั้งและร้องไห้เดินจากไป

“เหตุใดข้าจึงรู้สึก...” เหล่าไท่ไท่มองแผ่นหลังของจางเสี่ยวจุ๋ยและหยุดพูดไปแค่นั้น ไม่พูดอะไรต่ออีก

“คิดว่าอาสะใภ้สามมีบางอย่างผิดปกติใช่หรือไม่เจ้าคะ” โจวกุ้ยหลานเอ่ยต่อ

โจวคายจือที่อยู่ข้างๆ ถามทั้งสองอย่างประหลาดใจว่า “มีสิ่งใดผิดปกติหรือ”

โจวกุ้ยหลานหันไปพูดกับจางคายจือว่า “ท่านพี่ ตระกูลซุนไม่ได้มาขออาหารจากท่าน”

โจวคายจือชะงัก จากนั้นจึงนึกถึงต้าหู่ขึ้นมา แล้วนางก็กังวลขึ้นมาอีกครั้ง ทุกวันนี้นางมักจะกังวลเสมอว่าต้าหู่จะไม่มีอะไรกิน นางอยากจะหาโอกาสคุยกับกุ้ยหลานอยู่หลายครั้งว่าให้นางนำอาหารไปมอบให้ต้าหู่บ้าง แต่นางก็ได้แต่กลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอ

หลังจากจางเสี่ยวจุ๋ยลงจากภูเขาไปแล้ว โจวกุ้ยหลานจึงตามลงไปและตามนางไปจนถึงที่บ้าน นั่นเองนางจึงเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งออกมาต้อนรับ

โจวกุ้ยหลานถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นชายผู้นั้น

ที่แท้เขาก็คือซุนโก่วต้าน!

“ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!” จางเสี่ยวจุ๋ยเอ่ยอย่างกระเง้ากระงอด

ซุนโก่วต้านรีบเข้ามาช่วยนางวางอาหารลง “ลำบากเจ้ามากเลยสินะ”