นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 298

โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะมองดูชุดสีขาวที่สวมอยู่บนร่างของเขา ยังมีพัดที่ถืออยู่ในมือนั่น นี่มันคนบ้านนอกที่ไหนกันจึงสวมเสื้อผ้าเช่นนี้ออกมา

คิดว่าคงเป็นเพราะเอ่ยถึงเรื่องน้ำป่า ชายทั้งสองคนนั้นต่างก็ถอนหายใจติดๆกัน ผ่านไปครู่ใหญ่ก่อนจะพูดต่อว่า “หายนะจากภัยพิบัติ ช่างไม่ปรานีกันเสียเลย เฮ้อ ถ้าหากไม่ใช่เพราะนายพลสวีที่สามารถเอาชนะสงครามได้ ข้าว่าบรรยากาศของแคว้นเหลียงเราคงจะ……”

ไม่รอให้เขาพูดจบ ชายหนุ่มที่มีหนวดเคราคนนั้นก็ทำท่าให้เขาเงียบ

ชายหนุ่มคนนั้นราวกับรู้ตัวว่าพูดอะไรไป ตกใจจนเหงื่อเย็นไหลออกมาท่วมร่าง รีบหุบปากลงทันที

ชายหนุ่มที่มีหนวดเคราคนนั้นรีบเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาทันที “ได้ยินมาว่านายพลสวีชนะสงคราม ฮ่องเต้ทรงดีใจมาก เรียกตัวเขาเข้าตำบลหลวง เกรงว่าตอนนี้คงอยู่ระหว่างการเดินทางกระมัง”

ตำบลหลวง

โจวกุ้ยหลานหัวใจกระตุก

ไป๋ยี่เซวียนพูดคุยกับชายสองคนนั้นต่ออีกชั่วครู่ สุดท้ายก็ช่วยจ่ายค่าอาหารให้พวกเขาด้วย

สองคนนั้นย่อมดีใจมาก แล้วก็สนทนากับไป๋ยี่เซวียนอีกครู่ใหญ่ ทั้งยังเอ่ยถึงเรื่องที่ลูกชายของนายอำเภอตกม้าจนได้รับบาดเจ็บที่ขาด้วย

เพียงแต่ตอนที่พูดถึงเรื่องนี้สีหน้าของพวกเขากลับดูลิงโลดมาก นางมองไม่เห็นความเป็นห่วงที่พวกเขามีแต่นายอำเภอเลยแม้แต่น้อย

หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว ไป๋ยี่เซวียนไปจ่ายเงิน พวกเขากินกันไปถึงสี่ตำลึงเลยทีเดียว

เมื่อเห็นจำนวนเงินที่จ่ายไป โจวต้าซานได้แต่สูบปล้องยาสูบเฮือกใหญ่ติดๆกัน หวังโหยวเกินแอบถูมือไปมาไม่กล้าพูดอะไร

หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้ว โจวกุ้ยหลานก็กลับไปที่ห้องของตนเอง หวังโหยวเกินกับโจวต้าซานอยู่ในห้องเดียวกัน ไป๋ยี่เซวียนอยู่คนเดียวหนึ่งห้อง

โจวกุ้ยหลานนั่งอยู่บนเตียงวิเคราะห์สิ่งที่ได้ยินมาเหล่านั้นอย่างละเอียด ในใจกำลังใคร่ครวญถึงสิ่งที่สองคนนั้นพูดเมื่อครู่

สวีฉางหลินน่าจะรบชนะ ถูกฮ่องเต้เรียกตัวเข้าตำบลหลวง แต่ทำไมผ่านไปนานเช่นนี้แล้วยังไม่เขียนจดหมายมาหานาง

ขณะกำลังใช้ความคิด ประตูห้องก็ถูกเคาะ

โจวกุ้ยหลานลุกขึ้น เดินไปเปิดประตู เห็นว่าโจวต้าซานยืนอยู่หน้าประตูห้อง

จึงเชิญเขาเข้ามาในห้อง โจวกุ้ยหลานปิดประตูลง รินน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว นั่งลงที่หน้าโต๊ะพร้อมกับเขา

โจวต้าซานนั่งลงแต่ไม่พูดอะไร เอาแต่ขมวดคิ้วพลางสูบปล้องยาสูบ

“ท่านลุงใหญ่ ท่านมีเรื่องอยากจะพูดกับข้าใช่หรือไม่ ”โจวกุ้ยหลานวางมือทั้งสองข้างของตนเองไว้บนโต๊ะ และเอ่ยถามเขา

โจวต้าซานมองโจวกุ้ยหลาน สายตามีแววหลบหลีก อ้าปากเหมือนจะพูด แต่สุดท้ายก็กลืนกลับเข้าไป จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา หมุนตัวไปอีกข้าง และสูบยาสูบต่อ

มองดูท่าทีของเขา ไม่เหมือนคนที่ไม่มีเรื่องอะไรเลยสักนิด

“ท่านลุงใหญ่ มีเรื่องอะไรก็บอกมาตรงๆเถอะ ”โจวกุ้ยหลานไม่อยากจะเห็นท่าทีมีเรื่องคาใจเช่นนี้ จึงเปิดโอกาสให้เขาพูด

โจวต้าซานมองพื้นห้อง พ่นควันบุหรี่ออกมา สูดลมหายใจเข้า ก่อนจะเอ่ยว่า “กุ้ยหลาน เจ้ากับเถ้าแก่ไป๋……สนิทกันแค่ไหน ”

“ก็ดี”โจวกุ้ยหลานตอบไปเช่นนั้นเอง

เพราะว่ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว และร่วมกันทำงานมาตลอด และเป็นคนที่เหมาะสมจะร่วมมือด้วย นิสัยก็ไม่เลว

โจวต้าซานให้ฝ่ามือลูบที่ใบหน้าของตนเองแรงๆ หลังจากวางมือลง ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว หันไปมองโจวกุ้ยหลาน พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“กุ้ยหลาน แม้สิ่งที่ข้าพูดต่อไปนี้จะไม่สู้ดีนัก แต่ข้าก็ต้องพูดกับเจ้า ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว ต้องเว้นระยะห่างจากชายอื่นบ้าง ถ้าหากถูกคนอื่นเห็นเข้า เกรงว่าจะเป็นที่ติฉินนินทาเอาได้”