นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 299

โจวต้าไห่มึนงง “ขาหักอะไรกัน ”

สีหน้าของโจวกุ้ยหลานยิ่งเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น นี่หมายความว่า นายอำเภอหลอกอย่างนั้นหรือ

“แล้วจะทำอย่างไรดี จะช่วยพวกเขาออกมาอย่างไร”หวังโหยวเกินจนปัญญา หันไปถามโจวกุ้ยหลานกับโจวต้าซาน

“กลับไปก่อน แล้วไปซื้ออาหารมาให้พวกเขา ประเดี๋ยวพวกท่านส่งมาให้พวกเขากิน ข้าจะไปดูลาดเลาทางด้านนายอำเภอว่าเป็นอย่างไรบ้าง”โจวกุ้ยหลานพูด และเดินออกไป

ทุกคนกลับมาอีกครั้ง โจวกุ้ยหลานซื้อกับข้าวมาให้โจวต้าซานกับหวังโหยวเกินนำไปส่งในคุก นางเองก็พาไป๋ยี่เซวียนเดินทางไปที่ทำการปกครองอำเภอ

ไป๋ยี่เซวียนดึงชายเสื้อของตนเองเอาไว้ พลางร้องตลอดทางว่าช้าลงหน่อย

เมื่อถึงที่ทำการปกครองอำเภอ อาศัยแค่ใบหน้าของไป๋ยี่เซวียน ทั้งสองก็สามารถเข้าไปพบนายอำเภออย่างราบรื่น เห็นว่าเป็นชายอายุสี่สิบกว่าที่มีรูปร่างผอมแห้งคนหนึ่ง

หลังจากที่โจวกุ้ยหลานเอ่ยถึงจุดประสงค์ที่มาอย่างชัดเจนแล้ว เขาก็โบกมือ “พวกเจ้าไปเถอะ สองคนนี้ทำให้ลูกชายข้าขาหัก ข้าไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปแน่”

โจวกุ้ยหลานหันไปสบตากับไป๋ยี่เซวียนแวบหนึ่ง ไป๋ยี่เซวียนชะงักไปชั่วครู่ ฝืนยิ้มออกมาบนใบหน้า โค้งตัวอย่างนอบน้อมให้กับนายอำเภอ และเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า

“ใต้เท้าเฉิน ถ้าหากพอจะให้เกียรติข้าบ้าง ให้พวกเขาช่วยทำการรักษาขาของคุณชายให้หายดีได้หรือไม่”

นายอำเภอดวงตาลุกวาว เกือบจะลุกขึ้นมาแล้ว แต่พอลุกขึ้นได้กึ่งหนึ่งก็เหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นก็กลับไปทำหน้ามีเลศนัยยากจะคาดเดาได้อีกครั้ง พูดว่า “รักษาขาหายดีแล้ว พื้นฐานร่างกายก็ยังคงแย่อยู่ ย่อมไม่สามารถฟื้นฟูให้เหมือนแต่ก่อนได้ ”

“เช่นนั้นพวกเราจะพยายามซื้อยาบำรุงมาให้คุณชายบำรุงร่างกายดีหรือไม่”โจวกุ้ยหลานเสนอแนะ

วินาทีต่อมานายอำเภอก็ตบโต๊ะอย่างแรง “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไร ข้าเป็นถึงนายอำเภอยังต้องการเงินของเจ้ามาซื้อยาบำรุงหรืออย่างไร ”

โจวกุ้ยหลานนิ่งเงียบไป

หลังจากที่ถูกด่า ทั้งสองก็ถูกไล่ออกมาข้างนอก

“กลับไปที่โรงเตี๊ยมกันก่อนเถอะ ”ไป๋ยี่เซวียนเสนอขึ้น

ทั้งสองเดินทางกลับ โจวกุ้ยหลานสีหน้าหนักอึ้ง ไป๋ยี่เซวียนที่อยู่ข้างๆมองเห็นท่าทีของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดยิ้มๆว่า “เจ้านี่ช่างไม่มีประสบการณ์จริงๆเลย”

“ทำไมหรือ”โจวกุ้ยหลานหันไปมองเขา

ไป๋ยี่เซวียนส่ายหน้า พลางพูดว่า “เจ้าพูดตรงๆว่าจะให้เงินเขา เขาที่เป็นขุนนางจะไม่กลัวคนอื่นมาตรวจสอบหรือไง”

โจวกุ้ยหลานสีหน้าละอายใจ นางไม่ถนัดเรื่องทางด้านนี้จริงๆ

“เช่นนั้น ท่านว่าควรจะทำอย่างไรดี ”

“เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะแสดงความจริงใจอย่างไรแล้ว”ไป๋ยี่เซวียนพูดขึ้น แล้วยืนนิ่ง จ้องมองนาง

โจวกุ้ยหลานก้มหน้านิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ พูดว่า “เอาอย่างนี้ข้าจะเพิ่มเสบียงอาหาร ให้อีกหนึ่งพันจิน”

“เจ้าคิดว่าข้าช่วยเจ้าเพราะต้องการเสบียงอาหาร หนึ่งพันจินอย่างนั้นหรือ”ไป๋ยี่เซวียนพยายามรักษาท่าทีของตนเองเอาไว้อย่างเต็มที่

“ถ้าอย่างนั้นก็สองพันจิน ”โจวกุ้ยหลานจ้องมองผู้ชายตรงหน้าเขม็ง และพูดขึ้น

แม้ว่านางจะมีเสบียงอาหาร ที่เก็บไว้ไม่น้อย แต่ก็คงจะเอามาถลุงเช่นนี้ไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ นางก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

มุมปากของไป๋ยี่เซวียนกระตุกเล็กน้อย ในที่สุดก็ยิ้มออกมา “เช่นนั้นก็ให้เสบียงอาหาร ข้าสองพันจิน ข้าจะสอนเจ้าเองว่าควรจะจัดการกับสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร ”

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ ไม่สามารถให้มากกว่านี้แล้ว”โจวกุ้ยหลานโล่งใจเปลาะหนึ่ง

“ไม่แล้ว ต้องช่วยพี่ชายของเจ้าออกมาได้แน่”ไป๋ยี่เซวียนยิ้มยืนยัน และเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว

โจวกุ้ยหลานรีบเดินตามไป ถามเขาว่า “ทางไปโรงเตี๊ยมผิดแล้ว”

“ไม่ไปโรงเตี๊ยม จะพาเจ้าไปจัดการเรื่องของนายอำเภอ”ไป๋ยี่เซวียนหันกลับมาตอบ ฝีเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างเร็วยิ่งขึ้น