นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 300

“ก็ยังคงเป็นเจ้าที่เข้าใจข้า“ไป๋ยี่เซวียนพูด อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้าไปมา “ไม่ๆๆ ข้าไม่เข้าใจท่านเลยสักนิด ยิ่งรู้จักท่านนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งพบว่าท่านจะปิดซ่อนตัวเองเอาไว้ ข้ามองไม่ออก”

สามปีมานี้ นางไปมาหาสู่กับเขาไม่น้อยเลย แต่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเดานิสัยใจคอของเขาไม่ถูก

ก่อนหน้านี้ยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนอบอุ่นและฉลาด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่านั่นเป็นเพียงการแสดงออกภายนอกเท่านั้น ไม่สามารถเชื่อได้

ไป๋ยี่เซวียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูก็ถูกเปิดออกก่อน

ทั้งสองเดินตามบ่าวรับใช้คนหนึ่ง เข้าไปในบ้าน จากนั้นก็เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ถ้าหากไม่มีคนนำทาง เกรงว่าพวกเขาคงจะหลงทางไปแล้ว

มองดูลานบ้าน ทั้งภูเขาจำลอง ทั้งศาลาและห้องหับต่างๆ นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นบ้านของนายอำเภอ

โจวกุ้ยหลานเกินก้มหน้า เกรงว่าคนอื่นจะมองออกถึงอารมณ์ของนาง

พวกเขาเดินอยู่นานก่อนจะไปถึงโต๊ะหินตัวหนึ่งที่อยู่นอกลานบ้าน ไป๋ยี่เซวียนพาโจวกุ้ยหลานเดินตามบ่าวคนนั้นไปคำนับหญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงนั้น

หญิงคนนั้นตอบรับเสียงเย็น มองทั้งสองคนด้วยสายตาหยิ่งยโส บ่าวคนนั้นได้ยินคำสั่งแล้วก็รีบถอยออกไป

ไป๋ยี่เซวียนเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นก็เอากล่องที่ถืออยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะหินตัวนั้น พูดกับหญิงคนนั้นว่า “ฮูหยิน นี่เป็นปิ่นปักผมที่ทำขึ้นจากหอเฟิ่งหวง ข้าดูแล้วมีสง่าราศีใกล้เคียงกับฮูหยิน ไม่ทราบว่าฮูหยินชอบหรือไม่”

เมื่อได้ยินว่าเป็นปิ่นปักผมของหอเฟิ่งหวง แววตาของนางก็วาววับขึ้นมา เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดริมฝีปากของตนเองเอาไว้ ส่งสัญญาณให้สาวรับใช้ที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง สาวใช้คนนั้นรีบเดินเข้ามา เปิดกล่องนั้นออก ก็มองเห็นปิ่นปักผมที่ทำมาจากทองคำ บนปิ่นปักผมยังมีการประดับด้วยอัญมณีสีแดงที่ดูแวววาวมาก

เมื่อเห็นปิ่นปักผม ฮูหยินนายอำเภอก็รู้สึกใจเต้นแรง เมื่อรู้ตัวว่าข้างๆกันนั้นยังมีคนอีกสองคนยืนอยู่ นางก็กระแอมไอหนึ่งเสียง ปกปิดอารมณ์ของตนเอง จากนั้นก็พูดว่า “ของพวกนี้บ้านข้ามีอยู่มากมาย”

“ฮูหยินย่อมไม่ขาดแคลนเครื่องประดับอยู่แล้ว เพียงแต่หากปิ่นปักผมชิ้นนี้ไม่สามารถมอบให้ฮูหยินได้ มันก็น่าเสียดายมากจริงๆ……”ไป๋ยี่เซวียนยิ้มพลางพูดคล้อยตามนางไป

โจวกุ้ยหลานแอบทึ่งในใจ นางคิดไม่ถึงจริงๆว่าไป๋ยี่เซวียนจะเยินยอคนอื่นเก่งขนาดนี้ ถ้าหากไปอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เช่นนั้นคงได้เป็นแฟนกับหญิงคนนั้นแล้ว

แล้วก็หวนคิดถึงสวีฉางหลิน

นางแบะปาก ชายคนนั้นไม่ได้เขียนจดหมายหานางมาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว

ฮูหยินนายอำเภอได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกดีใจมาก จึงอาศัยโอกาสดีๆเช่นนี้ ให้สาวใช้เก็บปั่นปักผมเอาไว้

“ว่ามาเถอะ มีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยอย่างนั้นหรือ”ฮูหยินนายอำเภอเจอเหตุการณ์เช่นนี้จนชินตาแล้ว นางเหลือบตามองทั้งสองคน

ไป๋ยี่เซวียนยิ้มพลางวางโสมที่อยู่ในมือลง ส่งสายตาให้กับโจวกุ้ยหลาน โจวกุ้ยหลานรับรู้ได้ทันที เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว วางกล่องไม้ใบหนึ่งที่กอดเอาไว้กับอกวางไว้บนโต๊ะ

ฮูหยินคนนั้นเปิดกล่องทั้งสองออก มองเห็นเงินและโสมที่อยู่ข้างใน สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แล้วมองไปที่ทั้งสองคนอีกครั้ง ใบหน้าได้แฝงไปด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าจะเกรงใจทำไมกัน”

โจวกุ้ยหลานก้มหน้าต่ำ ปล่อยให้ไป๋ยี่เซวียนพูด “ของพวกนี้ล้วนเอามาเพื่อไถ่โทษ คุณชายได้รับบาดเจ็บที่ขา ล้วนเป็นความผิดของโจวต้าไห่กับหวังฟู่กุ้ย หวังว่าของพวกนี้จะสามารถรักษาคุณชายให้หายได้ เช่นนั้นพวกเราจึงจะวางใจได้”

เห็นได้ชัดฮูหยินนายอำเภอนิ่งชะงักไป เหมือนจะเข้าใจความหมายในคำพูดของไป๋ยี่เซวียน ผ่านไปชั่วครู่ นางก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา พูดว่า “เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ ไป๋ยี่เซวียนก็ไม่เสียเวลาอยู่ต่อ พาโจวกุ้ยหลานเดินออกไปทันที

เมื่อมาถึงถนน โจวกุ้ยหลานจึงเงยหน้าขึ้น เริ่มพูดขึ้นก่อนว่า “ข้าเสียเงินไปสามร้อยตำลึง แต่ฮูหยินนายอำเภอยังไม่เข้าใจเลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ไป๋ยี่เซวียนเอาพัดมาตีที่ฝ่ามือของตนเอง พูดยิ้มๆว่า “นางไม่รู้เรื่องนี้ แต่นางถามนายอำเภอก็จะรู้เอง เงินมากมายขนาดนี้ นางไม่กล้าจะเก็บเอาไว้คนเดียว”

“ท่านช่างใช้วิธีอ้อมค้อมได้เก่งจริงๆ”โจวกุ้ยหลานมองไป๋ยี่เซวียนพลางยกนิ้วโป้งให้