นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 337

ทุกคนอยากจะพยักหน้าตอบรับ

ช่างหอมเหลือเกิน น้ำแกงไก่หอมเกินไปแล้ว ดูเหมือนจะต้มพร้อมกับเห็ดหอม.......

“พวกเราไปกินด้วยกันเถิด?” รุ่ยหนิงดึงมือของเมิ่งเจียง เมิ่งเจียงแอบมองอาจารย์ไปทีหนึ่ง พยักหน้าต่อเนื่อง

นี่มันไม่ได้ หากไปกินจริงๆแล้ว อาจารย์ต้องโกรธจนป่วยแน่นอน

หลายวันก่อนที่นี่ไม่มีกลิ่นหอมก็แล้วไป ตอนนี้สำหรับพวกเขาแล้วช่างทรมานจริงๆ

โจวกุ้ยหลานในห้องครัวทำอาหารจนเสร็จ ล้วนยกมาถึงโต๊ะห้องเรียนแล้ว และตักข้าวจนเสร็จแล้ว เข้าไปในห้องของพวกเขา

เห็นสภาพของพวกเขาที่พยายามอดทน นางหัวเราะเบาๆทีหนึ่ง พูดว่า “กับข้าวทำเสร็จแล้ว พวกเจ้ารีบไปกินเถิด?”

แต่ละคนขยับลำคอ แต่คนไม่ได้ขยับ

โจวกุ้ยหลานหันหน้าไปมองอาจารย์ เห็นเขาเมินหน้าออกไม่ดูโจวกุ้ยหลาน

“อาจารย์ นี่ก็คือศักดิ์ศรีของท่าน? ทำให้ตัวเองหิวจนสลบ จากนั้นให้นักเรียนของท่านหิวตายไปพร้อมกับท่าน?”

“เฮ้อ ตกอับยากจนแค่ไหนอุดมการณ์ไม่เคยเปลี่ยน!”

โจวกุ้ยหลานเกือบจะเงยหน้าหัวเราะเสียงดังแล้ว “นี่ยังตกอับยากจนอุดมการณ์ไม่เคยเปลี่ยนอีกหรือ? ข้าว่าพวกท่านรวมกลุ่มรนหาที่ตาย!”

“เจ้า! หยาบคาย! คนเป็นสตรี......”

อาจารย์โต้เถียงอย่างโมโห

โจวกุ้ยหลานโบกมือไปมา ขัดจังหวะเขา “คนเป็นสตรีอย่างข้าก็รู้ว่าคนเกิดบนโลกต้องกินข้าวสารธัญพืช คนเรียนหนังสืออย่างท่านกลับไม่รู้? ไม่ใช่ข้าด่าท่าน ท่านหิวตายเองก็แล้วไป ยังพาเด็กมากมายขนาดนี้หิวตายไปพร้อมท่าน? พวกเขาล้วนเป็นคนมีพ่อมีแม่ ท่านเช่นนี้จะพูดกับพ่อแม่ของพวกเขาอย่างไร?”

“เจ้า! เจ้า!” อาจารย์โมโหจนชี้หน้าโจวกุ้ยหลาน อยากจะด่านาง กลับหาคำพูดไม่ได้ ในใจร้อนรนแล้ว

นักเรียนด้านข้างเห็นเหตุการณ์ รีบเข้าไปช่วยเขาตบหลัง ในใจไม่ชอบที่โจวกุ้ยหลานด่าอาจารย์ของพวกเขา แต่คิดถึงตัวเองกินอาหารเหล่านั้นของนาง ก็ไม่มีความมั่นใจ

โจวกุ้ยหลานไม่กลัวว่าเขาจะใช้ความอาวุโสไปดูถูกคนอื่น “ข้ายังนึกว่าท่านจะมีความมั่นใจอะไร ทำให้ท่านแข็งแกร่งขนาดนี้ ที่แท้คือคนกลุ่มหนึ่งที่ไร้ที่พึ่งไร้ภูมิหลัง ตั้งแต่อาจารย์ จนถึงนักเรียนเหล่านี้ เกรงว่าอีกไม่นานก็ต้องอุ้มหนังสือพวกนี้ไปขอท่านบนถนนแล้ว”​

“โอ้ ใช่แล้ว ท่านตกอับยากจนก็ไม่เปลี่ยนอุดมการณ์เช่นนี้ ก็รีบคายข้าวต้มถ้วยนั้นที่ข้าป้อนท่านออกมา แล้วก็เงินที่ข้าช่วยท่านจ่ายค่ารักษา ก็รีบเอาให้ข้า”

อาจารย์โมโหจนหายใจหอบ นักเรียนที่อยู่ข้างๆก็ตกใจจนหน้าซีดแล้ว แต่พวกเขาด่าก็ด่าสู้โจวกุ้ยหลานไม่ได้ แน่นอน ไม่มีใจที่กล้าจะด่า

ไม่ได้กินข้าวตลอดมา พวกเขาก็ล้วนทนมาหมดแล้ว แต่ช่วงเวลานี้ พวกเขารถึงพบว่าที่แท้สามารถกินข้าวอิ่มเป็นเรื่องที่สวยงามขนาดไหน ในใจนั้น พวกเขารู้สึกว่าโจวกุ้ยหลานถูกแล้ว มิเช่นนั้นช่วงนี้พวกเขาก็ไม่สามารถฉวยโอกาสกินข้าวอิ่มตอนไปส่งรุ่ยอานและรุ่ยหนิง

“ข้าให้พวกเจ้าสองทางเลือก หนึ่ง คืนเงิน สอง ไปกินข้าวกับข้าตอนนี้”

โจวกุ้ยหลายชูสองนิ้วออกไป ชูให้กับคนตรงหน้า

สีหน้าของอาจารย์ก็ยิ่งแย่ไปอีก เกลียดจนซีดขาวไปแล้ว

“อย่าบอกว่านักปราชญ์ของพวกเจ้าสอนพวกเจ้า ก็คือเป็นหนี้ไม่ต้องคืน”​ โจวกุ้ยหลานเสมือนไม่กลัวอาจารย์ทิ่มแทงใจ เพิ่มไปอีกหนึ่งประโยค

อาจารย์ดึงนิ้วของจ้าวจงตี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดไว้แน่น พูดอย่างรีบร้อน “คืนให้นาง! เอา.......เอาเงินคืนให้นาง!”

จ้าวจงตี้ก็ถูกกิริยาของอาจารย์ทำให้ตกใจแล้ว เขายุ่งอยู่กับการช่วยอาจารย์ตบหลัง ช่วยเขาให้หายใจสะดวก “อาจารย์ อย่าโกรธเลย.......พวกเราต้องพยายามแน่นอน........พยายามเขียนหนังสือ!”

ได้รับคำตอบที่มั่นใจจากนักเรียนของตัวเอง อาจารย์ถึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง หายใจก็ราบรื่นขึ้นมาหน่อย

โจวกุ้ยหลานหัวเราะเย็นชา “เช่นนั้นก็เอามาตอนนี้”