นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 338

อาจารย์ “.......”

ซิ่วฉายคนอื่นๆต่างก็ก้มหัวอันยโสของพวกเขาลง ลุกขึ้นยืน คนเก็บถ้วยชามตะเกียบก็เก็บไป คนกวาดพื้นก็ไปกวาดพื้น ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็ขยับตัวขึ้นมา

แม้กระทั่งเสี่ยวรุ่ยอานและเสี่ยวรุ่ยหนิง ก็ถูกโจวกุ้ยหลานเรียกไปช่วยทำงานแล้ว

บนโต๊ะ ก็เหลือเพียงโจวกุ้ยหลานและอาจารย์

ทั้งสองคนนั่งดูพวกเขายุ่งหน้ายุ่งหลัง

เมื่อพวกเขาทำงานเสร็จแล้ว แต่ละคนก็มายืนเรียงกันเป็นแถวอยู่หน้าโต๊ะ

โจวกุ้ยหลานยืนขึ้น พูดต่อคนตรงหน้า “จากนี้ไป เวลาอาหารกลางวันและอาหารเย็น พวกเจ้าทุกคนล้วนไปช่วยงานที่ร้านไก่ทอดของข้า วันละสองชั่วยาม พวกเจ้ากินข้าวที่ร้าน”

“ไม่ได้! ทำงานหยาบคายวันละสองชั่วยามทุกวัน พวกเขายังจะเรียนหนังสืออย่างไร?” อาจารย์ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งทันที คัดค้านอย่างเด็ดขาด

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า “กินข้าวอิ่มแล้วถึงสามารถเรียนหนังสือดีๆ พวกเจ้าพูดเอง คือกินอิ่มแล้วท่องจำได้เร็ว หรือว่าท้องหิวท่องจำได้เร็ว?”

หัวของซิ่วฉายเหล่านั้นยิ่งไม่กล้ายกขึ้น หากพูดความจริง นั่นก็คือไม่ให้เกียรติอาจารย์ หากไม่พูดความจริง นั่นไม่ใช่พูดโกหกหรือ?

รุ่ยหนิงรีบยกมือขึ้น พูดเสียงกึกก้อง “กินอิ่มแล้วท่องจำได้เร็ว!”

คนอื่น “.......”

อาจารย์ “.......”

โจวกุ้ยหลานให้สายตามั่นใจกับเขาอย่างยิ้มแย้ม จากนั้นก็พูดกับอาจารย์ “ท่านให้พวกเขาไปเขียนหนังสือทุกวัน นี่เสียเวลาก็คือหนึ่งวัน? พวกเขาก็ไม่ได้เรียนดีๆ? แล้วอีกอย่าง พวกเขากำลังอยู่ในเวลาเติบโต ทำงานมากไม่มีอะไรเสียต่อพวกเขา”

ซิ่วฉายทั้งกลุ่มที่ผอมเหลือหนังหุ้มกระดูก ยังไม่รีบขยับตัว หรือว่าอยากป่วยจนตายหรือ?

ไม่เหมือนสวีฉางหลินเลยสักนิด เขาไม่เคยป่วยเลย ร่างกายแข็งแรง ฉลาดกว่าคนพวกนี้อีก

แน่นอน คำพูดที่สร้างความโกรธแค้นพวกนี้นางไม่พูด

นักเรียนคนอื่นได้ยินว่าสามารถกินข้าวอิ่ม ก็โล่งใจแล้ว ทำงานก็ทำงาน พวกเขาสามารถนอนดึกหน่อย อ่านทดแทนวิชาที่ล่าช้าในเวลากลางวัน

อาจารย์อ้าปากแล้วอ้าปากอีก คิดอยากคัดค้าน แต่ครึ่งค่อนวันก็หาคำพูดไม่ได้

ไม่ได้ยินเสียงคัดค้าน โจวกุ้ยหลานพูดต่อ “พวกเจ้าไปทำงาน ข้าสามารถซื้อหนังสือสองเล่มให้กับโรงเรียนของพวกเจ้า พู่กันหมึกกระดาษข้าล้วนเหมาหมด เป็นอย่างไร?”

แม้กระทั่งอาจารย์ที่คัดค้านอย่างรุนแรงมาตลอด ตอนที่ได้ยินข่าวนี้ ตาก็สว่างขึ้นมา

พู่กันหมึกกระดาษพวกเขาขาดแคลนมาตลอด ไม่กล้าสิ้นเปลืองเลย หากมีคนสามารถให้ได้ นั่น......นั่นมันช่างดีเหลือเกินแล้ว!

“ดี!” ในที่สุดอาจารย์ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เปิดปากตอบรับแล้ว

โจวกุ้ยหลานก็ดีใจ ให้พวกเขากลับไปเรียนหนังสือกัน อีกสักพักพระอาทิตย์ใกล้ตกดินค่อยไปที่ร้าน

เมื่อนางสั่งเสียเรียบร้อยแล้ว ก็รีบไปที่ร้าน

เมื่อถึงร้าน ก็พบว่าในร้านเต็มไปด้วยคน นางก็รีบเข้าไปช่วย และเล่าเรื่องที่ซิ่วฉายเหล่านั้นและข้อเสนอให้ไป๋ยี่เซวียนฟังทั้งหมด

ไป๋ยี่เซวียนก็โล่งอก ทำงานของตัวเองต่อ

เมื่อถึงเวลาพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน อาจารย์พานักเรียนเหล่านั้นมาปรากฏตัวอยู่หน้าประตูร้าน โจวกุ้ยหลานให้ห้องครัวทำกับข้าวให้พวกเขากิน ก็เริ่มให้พวกเขาทำงาน

ซิ่วฉายผอมแห้งแรงน้อยพวกนี้ ยกถาดเดินไปสักครู่ก็หอบแล้ว แต่ยังดีที่พวกเขามีแปดคน บวกกับโจวกุ้ยหลานและไป๋ยี่เซวียน ถึงแม้ว่าจะยุ่งอยู่ แต่ก็ยังถือว่าเก็บกวาดได้ตามเวลา

แขกพวกนั้นสั่งอาหารแล้ว ก็นำป้ายของตัวเองวางอยู่บนโต๊ะ เมื่ออาหารทำเสร็จแล้ว วางอยู่บนถาด ด้านบนวางป้ายหมายเลขเดียวกัน พวกเขายกถาดส่งไปถึงมือลูกค้า ก็จะไม่ทำผิด

อาจารย์นั่งอยู่บนที่นั่งของตัวเอง มองดูนักเรียนเหล่านั้นของตัวเองเก็บโต๊ะไปๆมาๆ ให้ลูกค้าเหล่านั้นส่งอาหาร ในใจก็รู้สึกอึดอัด อยากลุกขึ้นไปห้ามพวกเขา ในสมองก็จะคิดถึงโจวกุ้ยหลาน เขาก็ตัวหดตัดความคิดนี้ทิ้งไป

เวลาแบบนี้ก็ผ่านไปอย่างราบรื่น เกินความคาดหมาย นักเรียนเหล่านี้ไม่ได้ทำให้การเรียนล่าช้าเพราะไปทำงาน