นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 346

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา ตอนที่ 346 มีคนตาย1

หัวใจของเขาชะงักงัน เขาอ้าปากแล้วปิดลง สุดท้ายก็กลืนคำพูดปลอบใจของเขากลับไป แล้วรีบเดินออกไป ก่อนจะนำอาหารที่แขกคนก่อนสั่งออกมาจากครัว และวางลงตรงหน้าโจวกุ้ยหลาน

พอได้กลิ่นปีกไก่และน่องไก่ร้อนๆ นางก็รู้สึกหิวขึ้นมา จึงคว้าปีกไก่ขึ้นมากัดกิน

แต่พอกินเข้าปาก นางกลับไม่รับรู้ถึงรสชาติของมันเลย

แต่นางก็กินไม่หยุด เริ่มกัดปีกไก่กินทีละคำ

หลังจากกินไปหนึ่งชิ้น นางรู้สึกว่าปีกไก่มีกระดูกมากเกินไป แทะกินลำบาก นางจึงคว้าน่องไก่อีกอันขึ้นมา แล้วกัดกินเข้าไปทีละคำ เนื้อไก่ที่กรอบนอกนุ่มในกระจายอยู่ในปากของนาง นางได้กลิ่นหอม แต่นางกลับไม่รู้สึกถึงความอร่อย เหมือนไม่ได้รสชาติอะไรเลย

ถึงอย่างนั้น นางก็กินไม่หยุด หัวใจว่างเปล่า ท้องก็ว่างเปล่า นางแค่อยากกินให้เยอะ เติมเต็มท้องที่ว่างเปล่าของนางให้เต็ม

และข้อเท้าที่เจ็บจนชาไปแล้ว ในตอนนี้นางไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป

คิ้วของไป๋ยี่เซวียนขมวดเป็นเส้นแล้ว เหมือนมีมือเหล็กกำลังบีบคอของเขาไว้ ไม่ให้เขาส่งเสียงใดๆ ออกมา

เขายื่นมือออกไป อยากจะดึงมือของให้หยุดกิน แต่พอยกมือขึ้นกลางอากาศ เขาก็หยุดชะงักไป แล้วหันไปด้านข้าง คว้าถาดมาวางตรงหน้าเขา แล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “เจ้า …เจ้ากินช้าๆ …”

“ข้าหิวแล้ว” โจวกุ้ยหลานตอบ แล้วเอื้อมมือไปดึงถาดกลับมา ก่อนจะกินน่องไก่ในมือของนางต่อ

หลังจากกินน่องไก่เสร็จ นางเห็นอีกชามเต็มไปด้วยเนื้อไก่ชิ้นทอดกรอบ นางจึงคว้ามายัดเข้าปากทีละชิ้น

ไม่นาน นางก็กินจนหมดถาด นางส่งเสียงเรอออกมา แต่นางก็ยังรู้สึกร่างกายว่างเปล่า

นางเงยหน้าขึ้นมองไป๋ยี่เซวียนแล้วฝืนยิ้มออกมา: “เถ้าแก่ไป๋ ขอเพิ่มได้ไหม”

“เจ้ากินไม่ได้แล้ว!” ไป๋ยี่เซวียนลุกขึ้นยืนทันที เขาระงับความโกรธและตะโกนใส่นาง

โจวกุ้ยหลานยังคงยิ้มแหย “แต่ข้าหิว ข้าจ่ายเงินก็ได้!”

ไป๋ยี่เซวียนกำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด รู้สึกว่าความโกรธกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในอก

เขาเดินไปดึงโจวกุ้ยหลานที่นั่งอยู่บนโซฟาขึ้นมา แล้วลากนางไปหลังร้าน

“เท้า! ข้อเท้าของข้าเจ็บ!” โจวกุ้ยหลานตะโกนออกมา นางใช้มือจับพนักโซฟาไว้แน่น มือของนางมันเยิ้มเพราะเพิ่งกินไก่ทอด ทำให้ตอนนี้ด้านหลังของโซฟาสกปรกไปด้วย

แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครสนใจ

ไป๋ยี่เซวียนหันกลับมามอง แล้วจับแขนอีกข้างของนาง แล้วผลักนางไปข้างหน้า

ในเวลานี้ความเหลื่อมล้ำทางเรี่ยวแรงระหว่างชายและหญิงมีความชัดเจนมาก

โจวกุ้ยหลานถูกเขาผลักไปข้างหน้า และไม่สามารถต้านทานได้ นางพยายามดิ้นรนและร้อง แต่ก็ไม่มีประโยชน์

คนในร้านมองมาทางพวกเขา และดูการกระทำของพวกเขา

บางคนคิดจะเข้ามาห้าม แต่คนข้างๆ เขากระซิบบอกเขาว่านี่คือสองสามีภรรยาเจ้าของร้าน ให้พวกเขาอย่าเข้าไปยุ่ง

คนพวกนั้นถึงได้นั่งลง

โจวกุ้ยหลานก็หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้แล้วเช่นกัน จึงปล่อยให้ไป๋ยี่เซวียนพานางไปที่สวนหลังบ้าน เข้าไปในห้องที่ว่างเปล่า ก่อนจะเปิดประตูและเข้าไปข้างใน ก่อนจะถูกกดให้นั่งบนเก้าอี้ข้างใน

นางหันศีรษะไปมอง ก็พบว่าไป๋ยี่เซวียนเดินออกไปแล้ว

นางฟุบนอนอยู่บนโต๊ะ ทั้งร่างรู้สึกหมดแรง สิ่งที่แวบเข้ามาในสมองของนาง คือสีหน้าที่เย็นชาและไม่แยแสของสวีฉางหลินและคำพูดสุดท้ายของเขาที่บอกว่าไม่รู้จักนาง

ไม่รู้จักอย่างนั้นหรือ?

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาสองปี มีลูกชายด้วยกันสองคน แต่เขากลับบอกว่าเขาไม่รู้จักนาง?