นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 73

อดหันไปมองเจ้าก้อนน้อยไม่ได้ และเห็นเจ้าก้อนน้อยก็เบิกตากว้างมองทั้งสองคน

เขาลูบหัวเสี่ยวไน่เป่า พลางพาเจ้าก้อนน้อยออกไปข้างนอก

เข้าไปในเรือน ผ่าฟืนต่อไป

โจวกุ้ยหลานคุยกับเหล่าไท่ไท่อีกหลายคำ จากนั้นรีบพาเจ้าก้อนน้อยกับสวีฉางหลินกลับขึ้นเขาไป

พอถึงหน้าบ้านลุงใหญ่ ก็เห็นโจวชิวเซียงที่ที่ยืนข้างหน้าต่าง

โจวกุ้ยหลานลากดึงสวีฉางหลินให้รีบจากไป กลัวนางจะมายุ่งอีก ไม่รอพวกเขาจากไป ก็ได้ยินโจวชิวเซียงร้องเรียกอย่างตื่นเต้นว่า “พี่ฉางหลิน!”

โจวกุ้ยหลานทนไม่ไหวอยากเอามือกุมหัว นังหนูนี่จะจบได้ยังหา ตกลงรู้จักไหมเนี่ยว่าอะไรเรียกว่าหลบหลีกคำครหาน่ะ?

ไม่รอนางบ่นเสร็จ โจวชิวเซียงพูดขึ้นอีกว่า “พี่ฉางหลินมานั่งพักที่บ้านข้าก่อนเร็ว!”

สวีฉางหลินหันมองโจวชิวเซียง เห็นนางยังใส่ชุดกระโปรงนั้นอยู่ คิดถึงเมียตนเอง เลยตอบกลับไป “ไม่ล่ะ พวกเราจะกลับไปกินข้าวแล้ว”

พูดจบ เขาก็ลากโจวกุ้ยหลานเดินกลับบ้าน

โจวกุ้ยหลานเองก็ไม่สนใจโจงชิวเซียงอีก ยอมให้สวีฉางหลินลากจากไป

เห็นสวีฉางหลินไม่สนใจนาง สีหน้าโจวชิวเซียงค่อยๆเปลี่ยนจากดีใจเป็นเสียใจ สุดท้ายโกรธจนปิดหน้าต่างดังปั้ง นอนร้องไห้บนเตียงตนเอง

ยามหลี่ซิ่วยิงที่ยุ่งทำงานกับสวนผักด้านหลังกลับเข้าบ้าน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกสาวตน ปวดใจหนึบ เข้าบ้านมาก็ถามนางอย่างร้อนใจว่า “เจ้าเป็นอะไรรึ?”

โจวชิวเซียงปัดมือนางที่ยื่นมาออก ร้องไห้ต่อไป

ตั้งแต่เล็กจนโตนางไม่เคยโดนรังแกเยี่ยงนี้เลย เหตุใดพี่ฉางหลินทำอย่างนี้กับนางเล่า? ยังมีโจวกุ้ยหลานอีก นางจงใจอวดอ้างต่อหน้าตนน่ะ!

ไม่ พี่ฉางหลินชอบข้าขนาดนั้น เขาไม่มีทางทำอย่างนี้กับนาง ต้องเป็นโจวกุ้ยหลานแน่ ต้องเป็นนางบังคับให้พี่ฉางหลินทำกับตนเช่นนี้!

หลี่ซิ่วยิงที่อยู่ข้างๆร้อนใจนัก ทำไมลูกสาวสุดที่รักร้องไห้ขนาดนี้?

“ชิวเซียงเอ้ย ใครรังแกเจ้ากัน? เจ้าบอกแม่มา แม่ช่วยออกหน้าให้เจ้าเอง!”

โจวชิวเซียงร้องไห้จนน้ำตาไหลพราก ลุกขึ้นนั่งบนเตียง กอดหลี่ซิ่วยิงแน่น มุดหัวตนเองเข้าที่เอวนาง พลางร้องไห้กระซิกว่า “แม่ เหตุใดเรื่องดีมากมายล้วนเป็นของโจวกุ้ยหลานกัน? นางถือดีอย่างไรได้แต่งงานกับบุรุษที่ดี? นางถือดีอะไรมารังแกข้า? แม่ ท่านต้องช่วยข้านะ!”

หลี่ซิ่วยิงฟังแล้วขมวดคิ้วถาม “อะไรกันลูกแม่? แม่พาเจ้าไปบ้านอาสะใภ้รองแล้วมิใช่รึ? ยังไม่หายโกรธอีกรึ?”

“ไม่ใช่! เมื่อครู่นางลากพี่ฉางหลินผ่านหน้าต่างห้องข้าไป ข้าให้พี่ฉางหลินเข้ามานั่งพักในบ้านเรา นางก็ลากพี่ฉางหลินจากไป พี่ฉางหลินทำอะไรไม่ได้เลยต้องจากไป!”

โจวชิวเซียงเชิดหน้าฟ้องกับหลี่ซิ่วยิง

หลี่ซิ่วยิงฟังแล้วขมวดคิ้วหนักขึ้น “พวกเขาไม่มานั่งก็ไม่มานั่งสิ ทำไมรึ?”

โจวชิวเซียงโกรธจนผลักหลี่ซิ่วยิงออก “ทำไมท่านไม่เข้าใจนะ? พี่ฉางหลินโดนนางหลอกจนหัวหมุน! ยังไม่สนใจข้าอีก!”

คำพูดนี้ฟังเข้าหูหลี่ซิ่วยิงแล้ว จากนั้นนางครุ่นคิดครู่หนึ่ง ไม่ได้การล่ะ! ลูกสาวโง่ของนางนี่คงไม่ใช่ชอบพอสวีฉางหลินนั่นหรอกนะ?

พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ หลี่ซิ่วยิงตกใจจนหน้าซีดเผือด “ลูกแม่เอ้ย เจ้าชอบพอสวีฉางหลินใช่หรือไม่?”