นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 74

เจ้าก้อนน้อยไม่เข้าใจว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เพียงแต่เห็นพ่อแม่ตนเองดีใจขนาดนี้ ก็ปรบมือเล็กๆของตน ยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขไปด้วย

สวีฉางหลินยิ้มกว้าง “งั้นเจ้าเก็บเงินให้ดีๆล่ะ ถ้าโดนคนขโมยไปเจ้าต้องร้องไห้แน่”

“ถ้ามีคนกล้าขโมย ข้าจะให้เขาอยู่ในคุกจนหนำใจเลย!” โจวกุ้ยหลานเบิกตากว้างทั้งสองข้าง พูดอย่างมาดร้าย

พอเห็นท่าทางลุ่มหลงในเงินทองของนางแล้ว สวีฉางหลินดีใจจริงๆ ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น

โจวกุ้ยหลานก้มหัวจ้องเงินพวกนั้นเขม็ง “พวกเจ้าดูไว้ให้ดีเถอะ อีกเดี๋ยวข้าจะซ่อนแล้ว ต่อไปพวกเจ้าไม่มีโอกาสได้เห็นแล้ว”

ระหว่างพูด นางก็ยกมือไปจับก้อนเงินพวกนั้น

ไอ้หยา สัมผัสนี้มันดีจริงๆเลย

สวีฉางหลินรับคำ ยื่นมือออกไปหยิบมาดูอันหนึ่ง ในใจก็คิดว่าตนนั้นแต่งงานได้เมียล้ำค่ากลับมาจริงๆ

ทั้งฉลาดและเก่ง ทำอาหารรักลูก และยังหาเงินได้เก่งขนาดนี้ เขากำไรแล้ว

โจวกุ้ยหลานเองก็ดีใจมาก หยิบก้อนเงินก้อนหนึ่งยัดใส่มือเจ้าก้อนน้อย ให้เจ้าก้อนน้อยถือดูเอง

พอปล่อยมือ เจ้าก้อนน้อยก็ถือไม่อยู่ มือโดนก้อนเงินนั่นกระแทกไปโดนตั่งนั่น เจ้าก้อนน้อยยังไม่รู้ตัว และกะพริบตาปริบๆมองดูเงินในมือ

โจวกุ้ยหลานตกใจ รีบเอาก้อนเงินอันใหญ่นั่นมาวางไว้บนตั่ง และจับมือเจ้าก้อนน้อยมาพลิกซ้ายดูขวา ไม่เห็นบาดแผลอะไร แต่ยังไม่วางใจ เลยถามเจ้าก้อนน้อยว่า “เจ็บไหม?”

เจ้าก้อนน้อยส่ายหัวบอก “ไม่เจ็บ”

โจวกุ้ยหลานรู้ดังนั้นก็ถอนหายใจโล่งอก แต่วินาทีต่อมาก็ทนไม่ไหวหัวเราะขำออกมา “แม่แค่อยากให้เจ้าลองจับเงินดู ใครจะรู้ว่าเจ้าถือไม่ไหวหืม?”

“เขายังเล็ก” สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆแทรกขึ้นมา

โจวกุ้ยหลานคิดๆก็จริงนะ อีกอย่าง ลูกชายนางคนนี้น่ากลัวจะยังไม่รู้จักว่าอะไรคือเงิน ให้เขาจับ เขาก็ไม่ดีใจอย่างนางหรอก

“เสี่ยวเทียนเอ้ย เงินนี้เป็นความลับของบ้านเรานะ นอกจากพวกเราสามคนแล้ว ห้ามบอกคนอื่นอีก รู้ไหม?” โจวกุ้ยหลานกำชับเจ้าก้อนน้อย

ถ้าโดนคนอื่นรู้ว่าบ้านนางมีเงินมากมายขนาดนี้ โจรต้องแวะเวียนมาบ้านนางทุกวันแน่ ไม่กลัวโจรปล้น แต่กลัวโจรคิดถึงน่ะสิ!

ถึงเจ้าก้อนน้อยจะยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้โง่ เลยพยักหน้ารับคำว่า “ห้ามพูดกับคนอื่น!”

โจวกุ้ยหลานดีใจ จากนั้นจึงได้หยิบก้อนเงินทีละก้อนเก็บลงถุงเงิน สวีฉางหลินยื่นเงินในมือตนเองไปให้ โจวกุ้ยหลานรับมาใส่ถุงเงิน

นี่เงินเต็มถุงใหญ่เลยนะ จะซ่อนที่ไหนดีล่ะ?

โจวกุ้ยหลานกอดถุงเงินใหญ่เดินไปเดินมาในห้องสามสี่รอบ รู้สึกว่าที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย

ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครมาบ้านพวกเขาเท่าไหร่ แต่ถ้าเกิดถูกคนพบเข้าล่ะ?

หลังจากเดินวนในห้องก็ยังไม่เจอที่ให้ซ่อน สุดท้ายนางจ้องเขม็งไปที่พื้นบ้าน

“สวีฉางหลิน พวกเราฝังเงินไว้ในดินเถอะ!” โจวกุ้ยหลานบ่นพึมพำ

ไม่ว่าที่ไหน ฝังไว้ปลอดภัยที่สุด

สำหรับความคิดนี้ของเมียตน เขาเห็นด้วย

เขารีบก้าวเท้าเร็วไปหยิบจอบ และเริ่มขุดดินในห้อง ส่วนโจวกุ่ยหลานกอดถุงเงิน ดึงเจ้าก้อนน้อยไปยืนข้างๆ

สวีฉางหลินเร็วมาก ไม่นานก็ขุดได้หลุมใหญ่

โจวกุ้ยหลานมองดูแล้วบอกเขาว่า “ขุดลึกอีกหน่อย”

ถ้าตื้นเกินไป คนอื่นมาขุดนิดหน่อยก็เจอจะทำยังไง?