นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 75

ระหว่างพูด มือก็เอื้อมไปหาตะหลิวในมือโจวกุ้ยหลานอีก

ทำไมคนคนนี้ไม่รู้จักดูสีหน้าคนอื่นบ้างนะ?

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเริ่มคงรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ไหวแล้ว มือเบี่ยงหนีอีกครั้ง “พี่สะใภ้อวี้ชุน ก้อนแป้งของข้ายังไม่สุกเลย”

พอได้ยินว่ายังไม่สุก หวังอวี้ชุนถึงไม่แย่งอีก และยกมือที่หยิบเกี๊ยวกุ้ยช่ายจีนขึ้นมาเลียทีละนิ้ว

เกี๊ยวกุ้ยช่ายจีนในตอนนี้โดนพวกเขาสี่คนแย่งกินหมดแล้ว เด็กหลายคนก็เลียนิ้วมือตนเองเลียนแบบแม่ตน

โจวกุ้ยหลานขยะแขยงจนจะอาเจียนอยู่แล้ว คนคนนี้ทำไมสกปรกขนาดนี้เนี่ย? และทำเอาเด็กพวกนี้สกปรกตามไปด้วย

“พี่สะใภ้รีบไปล้างมือเถอะ ด้านนอกมีน้ำ” โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าตนแทบจะเค้นคำพูดนี้ออกมาจากคอเลยทีเดียว

หวังอวี้ชุนนั่นเอามือเช็ดกับเสื้อผ้าตนเอง “ไอ้หยา ล้างทำไมล่ะ พวกเราชาวบ้านชาวนากัน จะมาเรื่องมากอะไร?”

โจวกุ้ยหลานพูดไม่ออกแล้ว อยากถามนางว่า ชาวบ้านชาวนาทำอะไรให้นางไม่พอใจรึ ทำไมต้องทำชาวบ้านชาวนาขายขี้หน้าแบบนี้?

แต่ในที่สุดก็ทนเก็บไว้ ไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัวอีก

โจวกุ้ยหลานก็ไม่อยากจะคุยกับนางเรื่องนี้ต่อไป นางหยิบฝาหม้อมาปิดน้ำแกงก้อนแป้งในหม้อลงไป

มื้อเที่ยงของบ้านตนโดนสี่คนแม่ลูกพวกนี้กินไปกว่าครึ่ง นางไม่อยากให้พวกเขามายุ่งกับน้ำแกงก้อนแป้งของนางอีก

สี่คนแม่ลูกยืนมองดูการกระทำของนางตาปริบๆ ต่างกลืนน้ำลายเอื๊อกๆอย่างอยากกิน

หวังอวี้ชุนไม่พอใจร้องว่า “น้องกุ้ยหลาน เจ้านี่งกเสียจริง หลบกินแป้งขาวที่บ้านตนเอง ไม่คิดถึงหลานๆพวกนี้บ้าง พวกเราอยู่บ้านได้กินแต่โจ๊กนะ!”

หลังจากระงับอารมณ์ตนไว้ได้ โจวกุ้ยหลานตะโกนบอกเจ้าก้อนน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆว่า “ลูกแม่ ไปหาพ่อเจ้า”

นิสียเสียของคนที่นี่นางกลัวเสี่ยวเทียนจะเลียนแบบ ที่สำคัญไปกว่านั้นคือความคิดพิลึกพิลั่นนี้นางยิ่งกลัวเสี่ยวเทียนจะจำเอาไปใช้

เจ้าก้อนน้อยลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง และวิ่งออกไปด้วยเท้าเล็กๆ

“นี่ พวกเรายืนหิวไส้กิ่วกันอยู่นี่ เจ้ารีบต้มเร็วสิ พวกเราจะได้กินด้วย” หวังอวี้ชุนไม่สนใจเรื่องพวกนั้น นางออกคำสั่งใส่โจวกุ้ยหลานทันที

เด็กๆอีกหลายคนก็โผเกาะเตาพลางกลืนน้ำลายพูดว่า “อากุ้ยหลาน พวกเราอยากกิน!”

“ไอ้โหย เจ้าดูสิ หลานชายเจ้าหิวกันหมดแล้ว อาสาวอย่างเจ้าจะทนใจไม้ไส้ระกำไหวรึ!” หวังอวี้ชุนที่ยืนข้างๆรีบเสริมทับ

โจวกุ้ยหลานสูดหายใจเข้าปอดลึก แต่ยังทนไหวไม่โพล่งออกไป

นี่มันคนอะไรกันเนี่ย?

แต่ในเมื่อนางรู้สึกไม่ชอบใจ ก็เลยไม่คิดจะทนอีกต่อไป “พี่สะใภ้อวี้ชุน บ้านข้ามีของกินแค่นี้เอง พวกท่านกินเกี๊ยวกุ้ยช่ายจีนไปแล้วนะ คงไม่ถึงกับจะมาแย่งกินน้ำแกงก้อนแป้งแล้วไม่เหลือให้พวกข้ากินเองหรอกกระมัง?”

หวังอวี้ชุนสองมือเท้าเอว เชิดคอเงยหน้าเถียง “ทำไม กินเกี๊ยวกุ้ยช่ายจีนของเจ้าแค่ไม่กี่อันนี้เจ้าก็บ่น ทำไมเจ้างกเยี่ยงนี้หา?”

โจวกุ้ยหลานโกรธจนยิ้ม คนแบบนี้นางยิ่งทนอีกฝ่ายยิ่งหน้าด้าน “ไม่อย่างนั้น ไว้วันหลังข้าพาสามีและลูกไปกินข้าวบ้านท่านบ้างดีไหม?”

พอได้ยินคำนี้ หวังอวี้ชุนร้อนใจถามทันที “เจ้าถือสิทธิ์อะไรไปกินข้าวบ้านข้า?”

“แล้วท่านถือสิทธิ์อะไรมากินข้าวบ้านข้าล่ะ?” โจวกุ้ยหลานย้อนอย่างไม่ไว้หน้าทันที

คำพูดเดียวทำเอาหวังอวี้ชุนโกรธจนหน้าแดงคอแข็ง แต่หาคำย้อนไม่ออก

แต่ให้นางจากไปแบบนี้ก็ไม่อยาก นั่นน่ะก้อนแป้งนะ!

“แม่ ข้าอยากกินก้อนแป้ง!”

จู้จื่ออายุมากหน่อย ตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่ากุ้ยหลานไม่ยอมให้พวกเขากิน เลยได้แต่ขอร้องแม่ตัวเอง

เด็กอีกสองคนเห็นพี่ใหญ่พูดแบบนี้ ก็พากันบ่นร้องหิว