นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 14

ห้องเก็บศพมีขนาดใหญ่มาก ข้างในมีเนื้อที่กว้างขวาง แต่ละด้านของห้องมีหน้าต่างด้านละ 2 บาน บนหลังคามีช่องระบายอากาศขนาดใหญ่ แม้การออกแบบจะเรียบง่ายแต่ทว่าช่างมีหลักการดีมาก

ห้องเก็บศพถูกออกแบบได้ไม่เลวเลย มีทั้งแสงสว่างที่เพียงพอและการระบายอากาศที่ดีเยี่ยม ความชื้นด้านในไม่สูงมาก เมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว กลิ่นศพไม่รุนแรงเท่าไรนัก

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ คนโบราณมีหัวคิดกว่าคนสมัยใหม่ โดยดูได้จากการออกแบบของห้องเก็บศพ

ไม่มีเทคโนโลยีล้ำสมัย ทุกอย่างใช้ธรรมชาติล้วนๆ แต่กลับรักษาความสะอาดเอี่ยมภายในห้องได้ดีเยี่ยม

เมื่อเดินเข้ามาในห้องเก็บศพแล้ว ก็มองเห็นศพนอนเรียงรายเป็นแถวๆ เฟิ่งชิงเฉินหาได้ตึงเครียดแม้แต่น้อย

นางไม่ใช่ดอกไม้ที่ถูกเลี้ยงมาในห้องกระจก แต่นางเป็นหมอที่เคยผ่านสมรภูมิมาแล้ว ภาพที่น่าสยดสยองมากกว่านี้ นางก็เคยเห็นมาแล้ว

พวกศพที่แช่ฟอร์มาลินเอย ศพที่ตายด้วยท่าทางประหลาดเอย ล้วนผ่านตานางมาแล้วมากมาย

นางมีรุ่นพี่ที่เป็นแพทย์นิติเวช เวลานางว่างๆ ก็มักจะถูกรุ่นพี่คนนี้ยืมตัวไปช่วยงานอยู่บ่อยครั้ง

นางใช้เวลาไปกับผู้บาดเจ็บและผู้เสียชีวิตมาเนิ่นนาน มากกว่าคนปกติเสียอีก

นางโค้งคำนับให้ร่างไร้วิญญาณ 3 ครั้ง เป็นการแสดงความเคารพเจ้าของร่าง ไม่ต้องอาศัยการนำจากเจ้าหน้าที่ เฟิ่งชิงเฉินก็สามารถหาศพของสาวใช้ตนเองเจอ

ร่างนั้นถูกคลุมด้วยผ้าขาว มีเพียงหลังมือยื่นออกมาเท่านั้น ที่หลังมือนางมีรอยฟกชํ้าเป็นจุดๆ มีบาดแผลเล็กๆปรากฏอยู่ ตอนนี้เป็นหนองสีขาว มองดูแล้วน่าสะอิดสะเอียนนัก

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจเบาๆ ความโกรธแค้นที่เคยมีต่อสาวใช้คนนี้ ตอนนี้กลับหายไปจนหมดสิ้น

คนตายไปแล้วก็อย่าผูกเวรต่อกันอีกเลย!

จะให้นางเจ้าคิดเจ้าแค้นกับคนตายไปทำไม สาวใช้คนนี้ก็แค่ถูกหลอกใช้เท่านั้นเอง

คนที่สมควรตายควรจะเป็นผู้ที่หลอกใช้สาวใช้คนนี้เสียมากกว่า!

"นางมีของติดตัวอะไรบ้าง?" เฟิ่งชิงเฉินหันไปถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างๆ

ที่นางมาดูศพด้วยตัวเอง ก็เพื่อต้องการตามหาร่องรอยจากสาวใช้คนนี้

"ไม่มีขอรับ ตอนที่คนนำร่างของแม่นางคนนี้ขึ้นจากน้ำ เอ่อ......นางแทบไม่มีเสื้อผ้าเลยขอรับ"

"นางถูกคนข่มขืนมางั้นหรือ?" เฟิ่งชิงเฉินหน้าเสีย แล้วเลิกผ้าคลุมหน้าศพออก

เฟิ่งชิงเฉินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

ร่างกายทั้งท่อนบนและท่อนล่างไม่มีชิ้นดีเลย มีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด รอยนิ้วมือของฝ่ายชายมีให้เห็นอยู่ทั่วร่าง ร่างกายท่อนล่างน่าอนาถยิ่งนัก นางถูกกระทำชำเราก่อนตาย

ดูจากรอยนิ้วมือที่ปรากฏตามร่างกายของนางแล้ว เฟิ่งชิงเฉินแน่ใจว่าฝ่ายชายคงไม่มีเพียงคนเดียวแน่นอน เมื่อมองดูหน้าของนางแล้ว แม้ว่าใบหน้าของนางจะบวมอืด แต่ก็แสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวและความเจ็บปวดก่อนตาย

ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลงมองขึ้นไปด้านบน นางนอนตายตาไม่หลับ

นี่นางถูกรุมโทรมเลยหรือนี่!

มันจะมากเกินไปแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินกำหมัดแน่นในขณะที่มองร่างที่น่าสังเวชของหวั่นอิน

ฝ่ายตรงข้ามกล่าวเตือนนางใช่ไหมนะ?

ถัดจากหวั่นอินแล้ว คนต่อไปจะเป็นนางอย่างนั้นหรือ?

การส่งสัญญาณเตือนเช่นนี้มันดูมากเกินไปแล้ว

เจ้าหน้าที่เห็นเฟิ่งชิงเฉินยืนเหม่อก็นึกว่านางตกใจกลัว จึงรีบร้องเรียกนางในทันที "คุณหนูเฟิ่งขอรับ คุณหนูเฟิ่ง"

เฟิ่งชิงเฉินจึงได้สติคืนมา นางส่ายหน้าและกล่าวว่า "ข้าไม่เป็นไร"

เมื่อนางพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไปด้านนอก แต่ในขณะนั้นเอง ไม่รู้ว่านางไม่ทันระวังหรือเป็นเพราะเหตุใด เฟิ่งชิงเฉินแข้งขาอ่อนแรง ร่างของนางทรุดลงไปอยู่ข้างๆศพที่อยู่ใกล้หวั่นอิน

"โอ๊ย......"

เฟิ่งชิงเฉินร้องออกมาในขณะที่นางพยายามจะทรงตัว แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว นางเซล้มลงไปบนร่างของศพอีกศพหนึ่ง!

ฝุบ......เฟิ่งชิงเฉินล้มลงไปนอนทับบนศพที่อ่อนนิ่ม

"เอ๋ะ? ยังอุ่นอยู่เลยนี่? ศพนี่ยังอุ่นอยู่เลย?" เฟิ่งชิงเฉินยังคงนอนทับร่างไร้วิญญาณอยู่เช่นเดิม หูของนางเงี่ยฟังเสียงหัวใจเต้น

ชีพจรอ่อนมาก แต่ก็มีเสียงหัวใจเต้น

เฟิ่งชิงเฉินมีสีหน้าดีใจ นางรู้ว่าคนๆนี้ยังไม่ตายแน่นอน

เฟิ่งชิงเฉินเตรียมเปิดใช้งานกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะบนข้อมือของตนเอง นางอยากตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างคนๆนี้ แต่แล้วประตูห้องเก็บศพกลับเปิดออก