นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1424

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้กลับไปล้างหน้าที่ห้องของตนเอง แต่เดินไปห้องที่ซุนซือสิงเตรียมไว้ให้เป็นพิเศษ หยิบอุปกรณ์ นำเครื่องมือผ่าตัดออกมาทีละชิ้นเพื่อตรวจสอบ

เมื่อนึกถึงซุนซือสิง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาบนมุมปากของเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่รู้ตัว ในโลกใบนี้ ซุนซือสิงคงเป็นคนเดียวที่เฟิ่งชิงเฉินเชื่อว่าจะไม่มีทางวางแผนและใช้ประโยชน์จากนาง

ไม่ว่าจะเวลาไหน ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร เขายังคงเป็นเด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาจะยืนอยู่ข้างกายของนางผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ของเขา

ต้องบอกเลยว่าแววตาของฉู่ฉางฮว๋านั้นยอดเยี่ยม แต่โชคดีที่ลูกศิษย์ของนางไม่ชอบ!

คนบริสุทธิ์เกิดมาพร้อมกับสัญชาตญาณในการหลีกเลี่ยงอันตราย นางคิดว่าซือสิงก็เป็นเช่นนั้น ไม่เช่นนั้นคนที่มีฐานะอย่างฉู่ฉางฮว๋า หากต้องการตามตื้อหรือไล่จับซือสิงจริง ๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องยาก

กลับมาในห้อง เฟิ่งชิงเฉินอาบน้ำล้างตัวให้สะอาด เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนที่จะออกไป นางเปิดกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะออกมาเพราะเกรงว่าอาจจะมีของจำเป็นที่ต้องใช้

“ซือสิง พวกเราไปดูแม่นางฉินกันเถอะ” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกสนใจในตัวของแม่นางฉินเป็นอย่างมาก นางอยากจะรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงที่ทำให้หลานจิ่วชิงมาขอร้องให้นางช่วยชีวิตนั้น ท้ายที่สุดแล้วจะมีความพิเศษอย่างไร

นางจะต้องเป็นผู้หญิงที่งดงามและเต็มไปด้วยความเสน่ห์หา

มองเห็นฉินเป่าเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียง มันทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกประหลาดใจมากจริง ๆ เป็นกุลสตรีดั้งเดิม อ่อนโยนและงดงาม ผู้หญิงเช่นนี้ดึงดูดให้ผู้ชายเข้ามาปกป้องได้ง่าย ดูจากท่าทางของปู้จิงหยุนที่อยู่ข้าง ๆ ก็สามารถเข้าใจได้

“ชิงเฉิน ขอแนะนำให้เจ้ารู้จัก นี่คือเพื่อนของข้า ฉินเป่าเอ๋อ เจ้าเรียกนางว่าเป่าเอ๋อก็พอแล้ว เป่าเอ๋อเป็นผู้หญิงที่เมตตาและงดงาม เจ้าจะต้องชอบนางเป็นแน่” ปู้จิงหยุนก้าวออกมาด้านหน้า แนะนำฉินเป่าเอ๋อให้เฟิ่งชิงเฉินรู้จัก เพียงแต่คำแนะนำนั้น......

เฟิ่งชิงเฉินแสดงรอยยิ้มขี้เล่นออกมา จากความหมายของปู้จิงหยุน หากนางไม่สามารถเข้ากับฉินเป่าเอ๋อได้ เช่นนั้นคนที่ไม่ดีและไม่มีน้ำใจก็คือนางอย่างนั้นหรือ?

“สวัสดีแม่นางฉิน ข้าชื่อ เฟิ่งชิงเฉิน ข้าคือหมอที่จะมาทำการรักษาเจ้า” เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจคำพูดของปู้จิงหยุน กล่าวทักทายออกไปอย่างสุภาพ

นางเป็นหมอ ฉินเป่าเอ๋อเป็นคนไข้ นางไม่จำเป็นต้องชื่นชอบในตัวของฉินเป่าเอ๋อ เอาล่ะ นางยอมรับ นางไม่ชอบคบหากับผู้หญิงแบบฉินเป่าเอ๋อเป็นเพื่อน

ฉินเป่าเอ๋องดงามเป็นอย่างมาก แต่ก็อ่อนแอเกินไปเช่นกัน ไม่มีท่าทางแห่งแรงกดดันใด ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน เป็นเพื่อนกับผู้หญิงแบบนี้มันเหนื่อยเกินไป

ฉินเป่าเอ๋อไม่รู้สึกถึงความสุภาพของเฟิ่งชิงเฉิน นางมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินพร้อมกล่าวออกมา “แม่นางเฟิ่ง พี่จิงหยุนบอกว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยม เพื่อรักษาอาการป่วยของข้า เจ้าต้องเดินทางมาไกลหลายหมื่นลี้ ข้ารู้สึกขอบคุณเจ้ามากจริง ๆ”

ฉินเป่าเอ๋อมีดวงตากลมโตอันสวยงามคู่หนึ่ง กะพริบเล็กน้อย เป็นแววตาที่ไร้เดียงสา สามารถเอาชนะใจทุกคนได้อย่างง่ายดาย

“มันเป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว” เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่าฉินเป่าเอ๋อเป็นคนน่ารัก เป็นคนน่าดูแล แต่เรื่องพวกนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง สำหรับนาง ฉินเป่าเอ๋อเป็นเพียงผู้ป่วยเท่านั้น

ฉินเป่าเอ๋อเห็นท่าทางที่เฉยเมยของเฟิ่งชิงเฉิน รู้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากจะใกล้ชิด นางจึงกล่าวออกไปอย่างขี้อาย “แม่นางเฟิ่ง ข้าเรียกเจ้าว่าชิงเฉินได้หรือไม่? เจ้าเองก็สามารถเรียกข้าว่าเป่าเอ๋อได้ ข้าชอบเจ้ามาก พวกเราเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่?”

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกไปโดยไม่ได้ตอบ นางเพียงกล่าวออกมาว่า “แม่นางฉิน เวลาล่วงเลยมานานมากแล้ว ข้าจำเป็นต้องตรวจสอบสภาพร่างกายของเจ้าสักเล็กน้อย เจ้าว่าอย่างไร?”

“ชิง......แม่นางเฟิ่ง เจ้ารังเกียจข้าอย่างนั้นหรือ?” ความเศร้าโศกปรากฏออกมาจากแววตาของฉินเป่าเอ๋อ นางอยากจะเป็นเพื่อนกับเฟิ่งชิงเฉินจริง ๆ

“แม่นางฉิน เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว เจ้าเป็นคนไข้ ข้าเป็นหมอ ข้าจะรังเกียจเจ้าได้อย่างไร” เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าแม่นางฉินผู้นี้ยังเด็ก และไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด แต่นางเองก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉินเป่าเอ๋อ หากคนไข้ทุกคนชื่นชอบนาง เช่นนั้นนางจำเป็นต้องชื่นชอบอีกฝ่ายด้วยอย่างนั้นหรือ?