นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1423

แม้ว่าอาการของปู้จิงหยุนจะกำเริบ แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเองก็อยู่ที่นี่ อาการของนางจึงไม่ได้อันตรายเหมือนกับตอนที่อยู่ศาลาเสวียนชิง ผ่านไปสองชั่วโมงก็ได้สติกลับมาแล้ว

ปู้จิงหยุนเห็นฉินเป่าเอ๋อมีใบหน้าสดใส เขาก็รู้สึกดีใจ เลือกพูดในสิ่งที่ทำให้ฉินเป่าเอ๋อมีความสุข “เป่าเอ๋อ เจ้าไม่ต้องกังวล จิ่วชิงเชิญหมอที่สามารถรักษาเจ้าให้หายจากโรคนี้มาให้แล้ว ตอนนี้รออยู่ที่นอกเมือง ไม่นานก็จะมาถึงแล้ว”

“จริงหรือ? ศิษย์พี่มาแล้วหรือ?” ฉินเป่าเอ๋อดึงแขนเสื้อของปู้จิงหยุนด้วยความตื่นเต้น หัวใจของนางมีแค่หลานจิ่วชิงคนเดียวเท่านั้น

ปู้จิงหยุนรู้สึกปวดใจ แต่ใบหน้าของเขายังคงเป็นปกติ พูดปลอบใจออกมา “เป่าเอ๋อ เจ้าเองก็รู้ตัวตนของจิ่วชิง เขาไม่สามารถปรากฏตัวในเจียงหนานได้”

“ศิษย์พี่ไม่ได้มางั้นหรือ” ฉินเป่าเอ๋อร่วงโรยทันที ปู้จิงหยุนปวดใจ เกรงว่าฉินเป่าเอ๋อจะไม่ยอมให้ความร่วมมือในการรักษา จึงหาทางในการพูดเพื่อเกลี้ยกล่อม

“เป่าเอ๋อ แม้จิ่วชิงจะไม่มา แต่เขาก็เป็นห่วงเจ้ามาก หมอเฟิ่งผู้นั้นจิ่วชิงต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะเชิญนางมาได้ ตอนแรกนางไม่ยอมเดินทางมาเจียงหนาน แต่เป็นเพราะความทุ่มเทของจิ่วชิงถึงสามารถเชิญนางมาได้ เป่าเอ๋อ เจ้าอย่าทำให้ความพยายามของจิ่วชิงต้องสูญเปล่า จิ่วชิงพยายามอย่างมากเพื่อรักษาอาการป่วยของเจ้า”

“อ่า ข้ารู้แล้ว ข้าไม่มีทางทำให้ศิษย์พี่ผิดหวัง” สีหน้าของฉินเป่าเอ๋อดูดีขึ้นอย่างที่คิด ปู้จิงหยุนเองก็รู้สึกสบายใจขึ้นเช่นกัน แต่ก็กังวลว่าฉินเป่าเอ๋อจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาต่อหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้นเขาจึงเกลี้ยกล่อมออกไปอีกครั้งว่า “เป่าเอ๋อ หากเจ้าได้เจอกับแม่นางเฟิ่งผู้นั้น เจ้าห้ามบอกว่าเจ้ารู้จักกับจิ่วชิง และห้ามบอกความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับจิ่วชิงเป็นอันขาด เข้าใจไหม?”

“เพราะอะไร?” ฉินเป่าเอ๋อสงสัย นางไม่ควรได้พบคนอื่นงั้นหรือ?

“แน่นอนว่าทั้งหมดก็เพื่อจิ่วชิง ตัวตนของจิ่วชิงนั้นไม่อาจเปิดเผยให้คนภายนอกได้รับรู้ หากสิ่งนี้ทำให้จิ่วชิงต้องเดือดร้อน เกรงว่าคงจะไม่ดี” คำพูดนี้หากหลอกคนอื่นคงเป็นไปไม่ได้ แต่สำหรับฉินเป่าเอ๋อมันก็เพียงพอแล้ว ปู้จิงหยุนรู้ดี ขอแค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลานจิ่วชิง ไม่ว่าจะมีเหตุหรือไม่ ฉินเป่าเอ๋อก็พร้อมที่จะทำ

เป็นอย่างที่คิด ฉินเป่าเอ๋อไม่พูดอะไรมาก พยักหน้าและตอบกลับมาว่า “พี่จิงหยุนวางใจ ข้าจะไม่พูดเรื่องของศิษย์พี่ออกมาเป็นแน่ ไม่ว่าใครจะถามก็ไม่พูด”

ฉินเป่าเอ๋อกำมือแน่น แสดงออกมาว่าตนเองต้องทำให้ได้ ปู้จิงหยุนพูดกับนางอีกสองสามประโยค เขาสนใจแต่ฉินเป่าเอ๋อเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ได้สังเกตว่าด้านนอกมีคนคอยแอบฟังอยู่

นอกห้อง ชิงอ๋องที่มาหาปู้จิงหยุนในตอนแรกค่อย ๆ จากไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ในใจของเขาแอบเป็นห่วงเฟิ่งชิงเฉิน

ฉินเป่าเอ๋อผู้นี้เป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้มีความสัมพันธ์กับคนลึกลับอย่างหลานจิ่วชิง นางกับหลานจิ่วชิงมีความสัมพันธ์กันอย่างไร เหตุใดปู้จิงหยุนจึงต้องเน้นย้ำกับฉินเป่าเอ๋อว่าห้ามพูดเรื่องพวกนี้กับเฟิ่งชิงเฉิน?

จากคำเรียกที่ฉินเป่าเอ๋อเรียกออกมา หรือว่านางจะเป็นคนรักของหลานจิ่วชิง?

ปู้จิงหยุนกับฉินเป่าเอ๋อไม่ใช่คู่รักกันอย่างนั้นหรือ? หรือว่า......จะไม่ใช่?

ชิงอ๋องพึมพำออกมา แต่เสียงของเขาเบามาก มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน

“ชิงอ๋อง เจ้ากำลังพึมพำอะไรอยู่” ราชาเจียงหนานเห็นหน้าที่ดูเป็นกังวลของชิงอ๋องจึงถามออกมาด้วยความสงสัย

ในเจียงหนาน มีคนหรือมีเรื่องอะไรที่ทำให้ชิงอ๋องไม่พอใจด้วยงั้นหรือ? มันเป็นใคร......จะฆ่าพวกมันให้หมด

“เสด็จพี่ ข้าไม่เป็นไร.....ข้ากำลังคิดว่าเหตุใดเฟิ่งชิงเฉินถึงเดินทางมาถึงที่นี่เร็วถึงเพียงนี้ เมื่อวานปู้จิงหยุนเพิ่งจะบอกว่าส่งข่าวไปแล้ว วันนี้เจ้าเฟิ่งชิงเฉินก็เดินทางมาถึงทันที” ชิงอ๋องรู้สึกว่า ตัวตนของหลานจิ่วชิงผู้นี้สำคัญเป็นอย่างมาก แต่คนผู้นี้เข้าใจยาก และมีคนจำนวนน้อยมากที่รู้จักเขา

“เจ้าอย่าไปยุ่งเรื่องของเฟิ่งชิงเฉินเลยดีกว่า มีอาเก้าคอยจับตาดูอยู่ พวกเราไม่ควรยื่นมือเข้าไปยุ่ง” ราชาเจียงหนานเตือนชิงอ๋องออกมาด้วยความหวังดี

แน่นอนว่าเขาเข้าใจ ความรู้สึกที่ชิงอ๋องมีต่อเฟิ่งชิงเฉินนั้นแตกต่าง แต่ชิงอ๋องเองก็เห็น และระงับอารมณ์ไว้ได้ ในฐานะที่ชิงอ๋องเป็นน้องชายของเขา ชิงอ๋องไม่จำเป็นต้องไปยุ่งหรือสร้างความไม่พอใจให้กับผู้อื่น

“เสด็จพี่พูดถูก” ชิงอ๋องก้มหน้ารับฟัง ไม่กล้าให้ราชาเจียงหนานเห็นความกังวลในดวงตาของเขา

เขากลัวว่าเสด็จอาเก้าจะหลอกลวงเฟิ่งชิงเฉิน

ด้วยความอดทนของเสด็จอาเก้า เขาน่าจะสามารถตรวจสอบการเคลื่อนไหวและเรื่องของหลานจิ่วชิงได้

หากไม่สนิทคงไม่มีทางเรียกอีกฝ่ายว่าเป่าเอ๋อ เป่าเอ๋อ

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น เบือนหน้าหนีออกไปเพื่อตัดปัญหา แอบเตือนตัวเองในใจ คราวหลังจะต้องระวังในคำพูดให้มากกว่านี้ ห้ามทำตัวเหมือนกับโต้วโต้วเด็ดขาด คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น ไม่รู้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด

ฉินเป่าเอ๋อไม่พูด เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้ทวงถาม ปิดประวัติคนไข้ ลุกขึ้นมาพร้อมกล่าวว่า “ข้าจะไปล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย แจ้งแม่นางฉินให้เตรียมตัวให้พร้อม”

“อ่า จะต้องเตรียมตัวอย่างไร?” ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีสงสัยเป็นอย่างมาก คนป่วยจะต้องเตรียมตัวทำไม?

“เตรียมตัวรอข้าไปตรวจนาง” เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่ซุนซือสิง ซุนซือสิงลุกขึ้นยืนในทันใด “ท่านอาจารย์วางใจ ข้าจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้”

พูดจบก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีไว้เพียงลำพัง ในตอนนี้ชิงอ๋องจ้องมองมาที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีอย่างลึกซึ้ง บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป แต่ยังไงเขาก็รู้สึกว่าตัวตนของฉินเป่าเอ๋อผู้นี้นั้นไม่ธรรมดา

ชิงอ๋องคิดไม่ออกเลยจริง ๆ ผู้หญิงที่บอบบางและอ่อนแอถึงเพียงนี้ เหตุใดปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีจึงให้ความสนใจกับนางมากนัก นอกเสียจากจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับหลานจิ่วชิง

แต่น่าเสียดาย ความสงสัยของชิงอ๋องถูกกำหนดให้ฝังลึกอยู่ในใจของเขาเท่านั้น เนื่องจากต่อให้เขาถามออกมา ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็ไม่มีทางพูดเป็นแน่ เขามั่นใจว่าเฟิ่งชิงเฉินเองก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน เพียงแต่......

ไม่มีใครยอมบอกนางเป็นแน่

ถึงผู้อื่น : วันนี้ฉันอยากจะเขียนเกี่ยวกับการพบปะระหว่างฉินเป่าเอ๋อและเฟิ่งชิงเฉินมาก แต่การอธิบายเรื่องราวก็สำคัญ ความสัมพันธ์ระหว่างเป่าเอ๋อกับจิ่วชิง ตอนนี้ยังบอกให้เฟิ่งชิงเฉินรับรู้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ก่อนที่เป่าเอ๋อจะลงมือ ชิงเฉินก็ไม่มีทางรู้เป็นอันขาด

หากเฟิ่งชิงเฉินรู้ตั้งแต่แรก หากเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเป่าเอ๋อ ทุกคนก็คงโทษว่าเป็นฝีมือของชิงเฉิน!