นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 2

"คุณหนู จะไปไหนเจ้าคะ? ท่านจะไปไหนไม่ได้นะเจ้าคะ!

คุณหนู วันนี้เป็นวันแต่งงานของท่าน หากผ่านวันนี้ไปก็จะกลายเป็นลั่วหวังเฟยแล้วนะเจ้าคะ

คุณหนู คุณหนู ท่านเป็นถึงพระชายาในอนาคต ท่านจะทิ้งลั่วอ๋องไปได้อย่างไร

คุณหนู ข้าขอร้องล่ะ ท่านจะไปไม่ได้ หากท่านจากไป ท่านจะให้หวั่นอินทำเช่นไรเล่าเจ้าคะ!"

เสียงดังก้องเช่นนั้น ดังไปทั่วทั้งกำแพงเมือง

ราวกับว่านางจงใจ!

อะไรกัน? วันนี้แต่งงานงั้นหรือ?

อนาคตพระชายาลั่วอ๋อง?

ทุกคนล้วนตื่นตระหนกขึ้นมา!

ดวงตาหลายคู่เต็มไปด้วยความคมปลาบร้อนแรงมองดูเฟิ่งชิงเฉิน ในหัวของทุกคนคิดไปถึงโชคชะตาอันเลวร้ายของคุณหนูบุตรสาวขุนนางผู้นี้

ความแตกต่างทางชนชั้นทำให้เหล่าประชาชนคนธรรมดานอกจากจะมีความเคารพยำเกรงต่อเชื้อพระวงศ์และชนชั้นสูงแล้วยังแฝงไปด้วยความเกลียดชัง

เมื่อเห็นบุตรสาวของขุนนางผู้หนึ่งตกอับถึงเพียงนี้จึงทำให้เหล่าราษฎรมีความสุขไปได้อีกหลายวัน

สมควรตาย!

เฟิ่งชิงเฉินหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว เมื่อมองเห็นสาวใช้ที่นั่งอยู่บนพื้น นางก็ถีบลงไปโดยไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยและพูดเสียงดังต่อคนรอบข้าง "ใครใช้ให้เจ้าพูดจาเหลวไหล เอาน้ำสกปรกเทราดใส่คุณหนูเฟิ่ง..."

นางต้องหลุดออกมาจากความสกปรกนั้นก่อน มิฉะนั้นเฟิ่งชิงเฉินสามคำนี้จะต้องกลายเป็นสรรพนามแห่งการครหานินทาแน่ หากนางมีชื่อเสียงเสื่อมเสียเช่นนี้คงอยู่ในยุคนี้ต่อไปอย่างทุกข์ทรมานแน่

ถูกขังอยู่ในกรงหมูเป็นเพียงเรื่องเล็ก

"โอย..." เสียงโอดครวญดังขึ้นพร้อมร่างหวั่นอินที่ล้มลงกระแทกพื้น ปากของนางยังไม่หยุดตะโกน

"คุณหนู คุณหนูชิงเฉิน หวั่นอินไม่ได้... ไม่ได้พูดเหลวไหลเสียหน่อย"

"ท่านก็คือคุณหนูเฟิ่ง เฟิ่งชิงเฉิน วันนี้เป็นวันแต่งงานของท่าน หวั่นอินไม่ได้โกหก คุณหนู ท่านไม่ยอมรับตัวตนของตนเองได้อย่างไร? คุณหนู หวั่นอินขอร้องเจ้าค่ะ ท่านจะไปไหนไม่ได้ หากท่านไปแล้วงานแต่งงานจะทำอย่างไรเล่า คุณหนูจะทิ้งหวั่นอินไปไม่ได้นะเจ้าคะ..."

โฮๆๆ ว่าแล้วนางก็นอนลงกับพื้นและร้องไห้โวยวาย

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้ฝูงชนรังเกียจเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาเข้ามาล้อมนางไว้ตรงกลางไม่ให้นางไปไหน

ใครให้นางรังแกสาวใช้กันเล่า ไม่ว่าใครจะเป็นคนผิด เมื่อเหล่าผู้คนพบเจอเรื่องเหล่านี้ก็มักจะเกิดจิตวิญญาณของผู้กล้าขึ้นและรู้สึกสงสารผู้ที่อ่อนแอ

เห็นได้ชัดว่าเมื่อเทียบกันระหว่างคุณหนูและสาวใช้แล้ว สาวใช้นอนอ่อนแออยู่บนพื้น อีกทั้งพวกเขายังมีฐานะใกล้เคียงกัน

"สารเลว..." เฟิ่งชิงเฉินไม่คิดเลยก็กระทืบนางลงไปอีก

สาวใช้ผู้นี้ทรยศนางในยามสำคัญ

เฟิ่งชิงเฉิน ข้างกายของเจ้าเลี้ยงคนแบบไหนไว้กันแน่

เลี้ยงสุนัขก็ยังรู้จักปกป้องเจ้านาย แต่สาวใช้ของเจ้ากลับทรยศเจ้าในยามสำคัญที่สุด

"อะไรนะ? คุณหนูตระกูลเฟิ่งหรือ?" ไม่รู้ว่าใครตะโกนเสียงดังขึ้นอีก ทำให้คนที่เข้ามามุงดูเพิ่งจำนวนขึ้นทันที...

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้น เมื่อมองผู้คนที่รายล้อมอยู่รอบด้านก็พบว่ามีทหารเฝ้าเมืองที่อยู่ไม่ไกลได้ยินเสียงตะโกนของหวั่นอินก็รีบมุ่งหน้ามาทางนี้ นางจึงลอบร้องในใจว่าแย่แล้ว

เฟิ่งชิงเฉินหมุนตัวจากไปอีกครั้ง จะให้คนอื่นรู้มิได้เด็ดขาดว่านางก็คือเฟิ่งชิงเฉิน หากเรื่องนี้เกิดเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา แม้นางจะไม่อยากตายก็คงต้องตายแน่

แต่ทว่ามิทันการณ์เสียแล้ว...

หวั่นอินราวกับไม่เสียดายชีวิต นางโถมเข้ามากอดขาของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ "คุณหนูชิงเฉิน คุณหนูชิงเฉิน จะไปไหนไม่ได้นะเจ้าคะ หากท่านไปแล้วงานแต่งงานในวันนี้จะทำเช่นไรเล่าเจ้าคะ ลั่วอ๋องจะทำเช่นไร จวนเฟิ่งของพวกเราจะทำเช่นไร..."

ท่าทางสาวใช้ช่างดูเศร้าหมอง

เฟิ่งชิงเฉินก็เป็นเจ้านายจอมโหดเหี้ยมที่รังแกข้ารับใช้

"หวั่นอิน ข้าดีต่อเจ้าไม่น้อย" เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันพูด เมื่อครู่นางไม่ได้บอกให้สาวใช้ผู้นี้ไปด้วยกันหรือ?

เกี่ยวอะไรกับจวนเฟิ่งด้วยเล่า จวนเฟิ่งก็มีพวกเขานายบ่าวเพียงสองคนเท่านั้นมิใช่หรือ? เพียงแค่พวกเขาจากไปเสียก็ไม่มีเรื่องราวแล้ว เพียงแค่จวนเฟิ่งอันว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดให้นางต้องอาลัยอาวรณ์เลยสักนิด

สาวใช้ผู้นี้มีความคิดเป็นอื่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังเสแสร้งท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจออกมาอีก ช่างชั่วร้ายยิ่งนัก