นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1008

ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งนั้นก็ไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปยุ่ง เสด็จอาเก้าเป็นชินอ๋องไม่ใช่จักรพรรดิ จักรพรรดิสามารถสั่งลงโทษขุนนางที่ทุจริต และหยุดการมอบของขวัญเป็นธรรมเนียมได้ เสด็จอาเก้าในฐานะที่เป็นขุนนางผู้หนึ่ง เขาไม่อยากทำให้เรื่องนี้เป็นเหตุให้เขาต้องขุ่นเคืองกับผู้อื่น และไม่อยากขโมยความโดดเด่นของจักรพรรดิ

ของขวัญที่ได้จากเหล่าขุนนางชั้นต่ำถือเป็นการแสดงออกแห่งการเคารพนับถือ และยังเป็นทิศทางลมอีกด้วย จากขุนนางที่นำของขวัญมามอบให้ เสด็จอาเก้ามองออกว่าใครเป็นข้าราชบริพารที่แท้จริงของจักรพรรดิ และใครที่เขาสามารถหยิบมาใช้ประโยชน์ได้

เสด็จอาเก้ามีอิทธิพลอย่างมากในคอกม้า แต่ด้วยสถานะของเขาที่มีข้อจำกัด ทำให้กองกำลังและอำนาจที่อยู่ในพื้นที่ของเขาพัฒนาไปได้ช้า ครั้งนี้ที่เขาเดินทางอย่างเปิดเผย นั่นเป็นเพราะเขาต้องการโน้มน้าวจิตใจของเหล่าขุนนางในชนบท ในกรณีดังกล่าว เขาจะปฏิเสธการรับของขวัญจากขุนนางเหล่านั้นได้อย่างไร

สิ่งเหล่านี้เขาไม่อยากจะบอกกับเฟิ่งชิงเฉิน เรื่องบางเรื่องสามารถทำได้ แต่พูดออกไปไม่ได้ ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นเรื่องที่ดี แต่หากพูดออกไปอาจจะไม่ดีอย่างที่คิดไว้

เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถยอมรับกับการที่เขารับของขวัญจากขุนนางชั้นล่างเหล่านี้ได้ ดังนั้นเขาจึงทำให้เฟิ่งชิงเฉินได้เข้าใจว่าหากเขาไม่รับของขวัญเหล่านี้แล้วผลลัพธ์ของมันจะเป็นเช่นไร

ในตอนที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้าไปในจวนของผู้ตรวจการเมืองเหลียวเฉิง มันเป็นก็เลยเวลาอาหารเย็นไปแล้ว แต่ในจวนยังคงเปิดไฟสว่างไสว ต่อให้เสด็จอาเก้าไม่มา ผู้ตรวจการเมืองเหลียวเฉิงและเหล่าขุนนางเองก็ไม่ไปไหน พวกเขาทั้งหมดจะอยู่ในจวนผู้ตรวจการเมืองเหลียวเฉิงแห่งนี้

แน่นอนว่าคนพวกนี้ไม่ได้มาร่ำสุรา ในความเป็นจริงเขาไม่มีแม้แต่จิตใจที่จะกินข้าว

“พวกเจ้าว่าเสด็จอาเก้าไม่พอใจเหล่าขุนนางแห่งเมืองเหลียวเฉิงหรือไม่ ไม่เพียงแต่ไม่รับการต้อนรับของพวกเรา แม้แต่ของขวัญเขาก็ไม่รับของผู้ใดสักคน”

“ใช่ ใช่ ข้าได้ยินมาว่าเสด็จอาเก้าไม่เป็นเช่นนี้ในเมืองอื่น ไม่ว่าขุนนางระดับไหนมอบของขวัญให้เขา เขาต่างรับไว้ด้วยความจริงใจ”

“หลังจากนี้จะทำเช่นไรต่อไป เหตุผลพวกเราถึงได้ทำให้เสด็จอาเก้าขุ่นเคือง”

“พวกเราทำอะไรผิดไปกันแน่ หรือว่าของขวัญที่พวกเราส่งไปนั้นมันต้อยต่ำเกินไป”

เหล่าขุนนางพูดคุยและออกความคิดเห็น น้ำเสียงในคำพูดเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่สบายใจ สุดท้ายทุกคนก็หันมองมาผู้ตรวจการ กล่าวออกมาด้วยใบหน้าอันเศร้าหมอง “ใต้เท้า ท่านคิดว่าอย่างไร เสด็จอาเก้าไม่พอใจพวกเรา หรือไม่พอใจในของขวัญที่พวกเรามอบให้?”

“ใช่ ใต้เท้า ท่านว่าพวกเราควรทำเช่นไรต่อไปดี พรุ่งนี้เสด็จอาเก้าก็จะออกเดินทางแล้ว หากไม่รีบคิดหาวิธี ปล่อยให้เสด็จอาเก้าจากไปเช่นนี้ พวกเราควรจะทำอย่างไรต่อไป”

“ใต้เท้า ให้คนลองไปสืบข่าวดูอีกครั้งดีหรือไม่ เสด็จอาเก้าไม่พอใจอะไรพวกเราหรือเปล่า หรือว่าควรจะเพิ่มของขวัญขึ้นอีกสามส่วน?”

“ข้าได้ยินมาว่าข้างกายของเสด็จอาเก้ามีคนสนิทที่คอยติดตามเขาอยู่ตลอด หรือเป็นเพราะตอนที่พวกเราออกไปต้อนรับ พวกเราไม่ได้ทักทายคนสนิทของเขา ของขวัญที่เตรียมไปก็ไม่มีส่วนของเขา เป็นไปได้หรือไม่ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่พอใจเพราะเหตุนี้?”

อ่า......ยิ่งพูดก็ยิ่งไกลออกจากทะเล ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเริ่มแปลกประหลาดขึ้นทุกที

เหตุใดจึงดึงนางเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

ใบหน้าของผู้ตรวจการเมืองเหลียวเฉิงมืดมนจนน่าตกใจ ไม่มีความน่าเกรงขามเหมือนตอนกลางวันเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินการพูดคุยของทุกคน ผู้ตรวจการเมืองเหลียวเฉิงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าจะให้คนออกไปหาข่าวอีกครั้ง พวกเจ้าเองก็กลับไปเตรียมของขวัญให้เรียบร้อย เพิ่มของขวัญขึ้นห้าส่วน หากยังไม่สำเร็จ ข้าเองก็หมดหนทางเช่นกัน คงทำได้เพียงรอให้คนในคอกม้ามาดึงข้าลงไปจากตำแหน่ง”

ในสายตาของผู้ตรวจการเมืองเหลียวเฉิง หากเสด็จอาเก้าไม่ยอมรับของขวัญจากเขา มันก็หมายความว่าตำแหน่งขุนนางของเขาได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว คนอื่น ๆ ได้ยินเช่นนั้นต่างมีสีหน้าไม่สบายใจ

หลังจากการพูดคุยกันอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่มีความสุขเอาเสียเลย นางบอกให้เสด็จอาเก้าพานางออกไปจากจวนผู้ตรวจการ เฟิ่งชิงเฉินเห็นท่าทางที่นิ่งสงบของเสด็จอาเก้า นางจึงถามออกมาว่า “เจ้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้?”