นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 101

"เจ้าไม่กล้าหรือ? แม่ทัพอวี่เหวินก็ไม่กล้าหรือ?" ภายใต้คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินแฝงไปด้วยรัศมีอำมหิต

นางโกรธมากจริงๆ

เรื่องการตายของซุนยี่จิ่นและเรื่องในจวนอ๋อง

ฮองเฮาและองค์หญิงอันผิงต้องการจะสังหารให้สิ้นซาก

รูปปั้นดินเผายังมีอารมณ์สามส่วน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ที่เย่อหยิ่งเช่นเฟิ่งชิงเฉิน

อวี่เหวินหยวนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น "ในเวลาแบบนี้ข้าขอไม่กล้าได้หรือไม่?"

เขาถูกหลานจิ่วชิงผลักไปอยู่ต่อหน้าลั่วอ๋อง ไม่รู้ว่านี่เป็นโชคดีหรือโชคร้าย

น่าเสียดายที่เขาไม่มีทางเลือกเพราะนี่เป็นคำสั่งของจักรพรรดิ เขาไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด เขาจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิเท่านั้น

"หยุดเดี๋ยวนี้ ใครกล้าเคลื่อนไหวอีกฆ่าให้หมด"

มิเสียแรงที่อวี่เหวินหยวนฮั่วเป็นแม่ทัพเจนสนามรบ เขาชักม้าไปด้านหน้าและตวาดเสียงดัง ความวุ่นวายด้านหน้าจวนหวังก็สงบลงทันที

"แม่ทัพอวี่เหวิน" ตระกูลหวังมีสีหน้ายินดี

ผู้ช่วยเหลือมาแล้ว

คนก่อเรื่องกลับมีใบหน้าซีดเซียว แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถอยกลับและตวาดก้องเช่นกัน "ตระกูลใหญ่ไม่สนใจชีวิตผู้คน ใช้อำนาจบาตรใหญ่กดขี่ประชาชนแต่กลับมีแต่คนมาปกป้อง ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนกัน คุณธรรมอยู่ที่ไหนกัน"

คำพูดเหล่านี้หากกล่าวต่อขุนนางธรรมดาก็อาจจะได้ผลอยู่บ้าง แต่เมื่อพูดกับอวี่เหวินหยวนฮั่วแล้วกลับเหมือนสีซอให้ควายฟัง

"เฮอะ…" อวี่เหวินหยวนฮั่วแค่นเสียงเย็นพร้อมดึงดาบคู่กายออกมาจากฝักชี้ไปยังบุรุษที่ตะโกนโวยวายอยู่ท่ามกลางฝูงชนและกล่าวว่า "จับคนผู้นั้นไว้ หากกล้าขัดขืนก็ฆ่าได้เลย"

เดิมอวี่เหวินหยวนฮั่วก็เป็นขุนพลทหาร ทั้งร่างเต็มไปด้วยรัศมีแห่งการสังหาร เมื่อตวาดออกมาเช่นนี้ ความน่าเกรงขามของนักรบก็เปล่งประกายยิ่งทำให้ดูน่าหวาดเกรง

ผู้มาหาเรื่องดั้งเดิมยังคงมีความคิด แต่เมื่อถูกอวี่เหวินหยวนฮั่วตวาดเช่นนี้ก็กลัวเสียจนไม่กล้าขยับตัว

ทหารจับกุมชายที่ก่อเรื่องอยู่ในฝูงชนออกมาได้อย่างง่ายดายพร้อมทั้งพาตัวเขามาให้อวี่เหวินหยวนฮั่ว

"ใต้เท้า ข้าน้อยถูกปรักปรำ ตระกูลหวังและเฟิ่งชิงเฉินร่วมมือกันหลอกลวง หาเงินและทำลายชีวิตผู้คน ใต้เท้าต้องตัดสินให้ข้าน้อยด้วย" คนผู้นั้นเป็นผู้มีปัญญาเช่นกัน เขาก้าวมาข้างหน้า คุกเข่าลง และตะโกนร้องคร่ำครวญเสียงดัง

แต่อวี่เหวินหยวนฮั่วเป็นคนเช่นไร?

เขาเป็นคนเลือดเย็นที่ไร้หัวใจ

"งั้นหรือ? เช่นนั้นก็ดี ข้าจะให้ที่ดีๆ แก่เจ้าเพื่อสารภาพผิด ส่งคนผู้นี้ไปหาหน่วยองครักษ์เสื้อโลหิต" อวี่เหวินหยวนฮั่วสั่งโดยไม่พูดอะไรอื่นเลย

"ใต้เท้า ท่านฆ่าผู้บริสุทธิ์ไม่เลือกหน้า ท่าน…" ทหารก้าวมาปิดปากชายคนนั้นแล้วลากเขาออกไป

ให้ตายเถอะ องครักษ์เสื้อโลหิต

ผู้มาหาเรื่องแอบมีท่าทางลุกลี้ลุกลน สายตาของเขาล่อกแล่กไปมา

พวกเขาล้วนเป็นนักเลงตามท้องถนน จะพวกเขาไม่รู้ฤทธิ์เดชขององครักษ์เสื้อโลหิตได้อย่างไร แต่ว่า...

"เจ้าขุนนางกังฉิน เจ้าต้องได้รับผลประโยชน์จากตระกูลหวังแน่จึงได้ขายชีวิตให้ตระกูลหวัง แม้ใต้เท้าจะสังหารพวกเราไปในวันนี้แต่ก็จะไม่มีทางหยุดคำพูดของผู้คนได้หรอก" ในฝูงชนยังมีคนก่อปัญหาอีก จากนั้นก็มีหลายคนเห็นด้วยตามมาอย่างกล้าหาญ

อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่ใช่คนใจดีอะไร เขาจึงสั่งโดยตรง "คนผู้นั้น ลากออกไปส่งให้องครักษ์เสื้อโลหิต"

ปลายดาบของเขาชี้ไปยังคนที่ก่อกวน แต่สายตาของเขากวาดสายตาไปทางคนที่เห็นด้วย ทำให้คนเหล่านั้นตกใจกลัวจนเงียบไปทันที

"ฮ่าฮ่าฮ่า สวรรค์ลำเอียง ขุนนางกังฉินมีอำนาจ ความยุติธรรมอยู่หนใดกัน" ผู้ที่ถูกทหารลากออกมา บุรุษผู้นี้ไม่เกรงกลัวสิ่งใด เขามีท่าทางราวกับได้รับความอยุติธรรมเป็นอย่างมาก

"ความยุติธรรม? ไปที่องครักษ์เสื้อโลหิตแล้วย่อมจะมีผู้ให้ความยุติธรรมแก่เจ้าเอง กล้าทำท่าทางยโสโอหังต่อหน้าข้างั้นหรือ? ข้าเห็นมานักต่อนักแล้ว คิดว่ามีคนหนุนหลังแล้วจะไม่เป็นไรงั้นหรือ? เฮอะ... หากใครยังก่อเรื่องวุ่นวายอีกจับตัวส่งไปที่ชายแดนให้หมด"

อวี่เหวินหยวนฮั่วผู้นี้เกลียดความอ้อมค้อมของเหล่าขุนนาง เขาเพียงชอบใช้ความรุนแรงมาควบคุมความรุนแรงเท่านั้น

ต้องบอกว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้ การใช้ความรุนแรงเพื่อสยบสถานการณ์นั้นมีได้ผลมากกว่าการใช้คุณธรรมยิ่ง

เพราะคนกลุ่มนี้พูดด้วยไม่ได้เลย