นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1037

เป็นอย่างที่เสด็จอาเก้ากล่าวไว้ ท่านอ๋องสามตั้งใจจะเปิดเผยตัวตนของเขา เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเสด็จอาเก้าจะคาดเดาตัวตนของเขาออกได้เร็วถึงเพียงนี้ มันก็เหมือนกับการบุกเข้าไปสังหาร วิธีการเปิดเผยและเที่ยงตรงเช่นนี้นั้นไม่เหมือนวิธีการของราชวงศ์ แต่ท่านอ๋องสามก็ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด

ทั้งสองคนผลัดกันทดสอบซึ่งกันและกัน เจ้าโจมตีข้าป้องกัน เจ้าป้องกันข้าโจมตี ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดท่านอ๋องสามและเสด็จอาเก้าระมัดระวังตนเองเป็นอย่างมาก เนื่องจากสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการพูดคุยของพวกเขานั้นมันเกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้คนจำนวนมาก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไป......

ในที่สุดการพูดคุยของเสด็จอาเก้าและท่านอ๋องสามก็จบลง และดูจากท่าทางของพวกเขา ดูเหมือนพวกเขาจะพึงพอใจเป็นอย่างมาก

คนรับใช้นำชาเข้ามาให้ในเวลาที่เหมาะสม เสด็จอาเก้ายกถ้วยชาขึ้นมา แต่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะดื่มแต่อย่างใด ท่านอ๋องสามจิบชาและกล่าวออกมาว่า “ทำไมงั้นหรือ? กลัวข้าใส่ยาพิษ?”

“ใช่ ข้ากลัว” เสด็จอาเก้าวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ และตัดสินใจว่าจะไม่ดื่มมัน

“กลัว? เจ้ากลัวอะไรงั้นหรือ? ข้างกายของเจ้าก็มีหมอซึ่งมีทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมอยู่ไม่ใช่หรือไง มีนางอยู่ เจ้าจะต้องกลัวอะไร” ท่านอ๋องสามกล่าวอย่างฉุนเฉียว

เมื่อพูดถึงเฟิ่งชิงเฉิน สีหน้าของเสด็จอาเก้าก็นุ่มนวลลงไม่น้อย “เสด็จพี่สามประเมินนางสูงเกินไป ทักษะทางการแพทย์ของนางก็งั้น ๆ”

“งั้น ๆ อย่างนั้นหรือ? แต่งั้น ๆ ของเจ้ากลับสามารถรักษาขาทั้งสองข้างขององค์ชายอวี่ได้ สามารถทำให้องค์ชายอวี่เป็นประโยชน์กับเจ้าได้?” ท่านอ๋องสามไม่พอใจกับทัศนคติที่ปกปิดของเสด็จอาเก้าเป็นอย่างมาก น้ำเสียงของเขามีไอสังหารแอบแฝงอยู่ และไอสังหารนั้นก็มุ่งเป้าไปที่เฟิ่งชิงเฉิน

เสด็จอาเก้านึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองจักรพรรดิ คนของท่านอ๋องสามเคยมาตามเฟิ่งชิงเฉินเพื่อให้นางไปทำการรักษา แต่ผลลัพธ์ที่ออกมา เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ไปตามคำเรียกร้อง ใบหน้าของเขาจึงเคร่งขรึมขึ้นทันที พร้อมกับกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “เสด็จพี่ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการค้าของพวกเรา”

เสด็จอาเก้าสวมชุดเกราะ ตอนแรกไอสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาก็น่ากลัวอยู่แล้ว แต่ในเวลานี้ เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก ไอสังหารบนร่างกายของเขาก็น่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้น ถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องสามรู้สึกตกใจ จากนั้นเขาจึงหัวเราะและพูดออกมาว่า “น้องเก้า พี่สามเลือกไม่ผิดจริง ๆ เจ้า......ช่างยอดเยี่ยม!”

จู่ ๆ ท่านอ๋องสามก็เปลี่ยนเรื่องคุย แต่เสด็จอาเก้าก็เข้าใจว่าท่านอ๋องสามนั้นพูดถึงอะไร มันก็คือข้อตกลงอันแปลกประหลาดที่พวกเขาเพิ่งพูดคุยกันเมื่อสักครู่

ท่านอ๋องสามยินดีที่จะมอบทหารที่เขาเป็นคนฝึกฝนออกมาด้วยตัวเองให้กับเสด็จอาเก้าจำนวนห้าหมื่นนาย สิ่งเดียวที่เขาต้องการก็คือ ต้องการให้เสด็จอาเก้าสร้างสุสานจักรพรรดิไว้บนยอดเขานอกเมือง ทำให้เขาสามารถมองเห็นได้ยามมองไปทางเมืองจักรพรรดิตงหลิง สามารถมองเห็นจุดจบจักรพรรดิได้หลังความตาย

แม้รู้ว่าเงื่อนไขที่ท่านอ๋องสามเสนออกมานั้นมันแสนง่ายดาย เพียงเพราะต้องการให้เขากับจักรพรรดิเป็นศัตรูกัน แต่เขากับจักรพรรดิก็เป็นศัตรูกันอยู่แล้ว ดังนั้น......

ข้อตกลงนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรเสด็จอาเก้าก็รู้สึกว่าเขาไม่มีทางขาดทุน และแน่นอนว่าเสด็จอาเก้าไม่มีทางปฏิเสธ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเสด็จอาเก้าจะเชื่อในคำพูดของท่านอ๋องสาม

เขาเชื่อว่า จากการเคลื่อนไหวและฟักตัวของท่านอ๋องสามตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในมือของเขาไม่มีทางมีทหารเพียงเท่านี้เป็นแน่ ต้องรู้ก่อนว่าความแข็งแกร่งของท่านอ๋องสามในเมืองจักรพรรดิเองก็ไม่ธรรมดา

แต่เกิดเป็นคนไม่อาจโลภมากเกินไปได้ ได้ทหารห้าหมื่นนายของอีกฝ่ายมาไว้ในมือ เท่านี้เสด็จอาเก้าก็รู้สึกพอใจมากพอแล้ว เขาคิดไม่ถึงเลยว่า การเดินทางมายังซานตงครั้งนี้ จะได้ประโยชน์มากมายถึงเพียงนี้ มีทหารส่วนตัวห้าหมื่นนายอยู่ในมือ เขาจะสามารถควบคุมซานตงไว้ในมือได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็ไปร่วมมือกับหนานหลิงจิ่นสิงเพื่อจัดการเมืองไถจง

เขาคิดว่าหนานหลิงจิ่นสิงเองก็น่าจะสนใจครึ่งหนึ่งของเมืองไถจง

ด้านนอก ไม่ว่าจะเป็นทหารส่วนตัวหรือทหารม้าทมิฬของเสด็จอาเก้า พวกเขาต่างตั้งหน้าตั้งตารอให้เสด็จอาเก้าปรากฏตัวออกมา หรือไม่ก็รอสัญญาณโจมตี ตั้งแต่วินาทีที่เสด็จอาเก้าเดินเข้าไป หัวใจของพวกเขาก็ไม่สามารถสงบลงได้เลย ด้านในมีอันตรายอะไรบ้างก็ไม่รู้ ต่อให้เป็นเสด็จอาเก้าที่เข้าไป แม้จะเป็นแมวเก้าชีวิตก็ไม่พอ

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ความกังวลกลับไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย หากไม่ใช่เพราะระเบียบวินัยที่เข้มขนของเสด็จอาเก้า จึงทำให้ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขา ทุกคนคงบุกเข้าไปด้านในตั้งแต่แรกโดยไม่สนใจสิ่งใด

หนึ่งชั่วโมง เสด็จอาเก้าเข้าไปด้านในแล้วหนึ่งชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด หากยังไม่ออกมา พวกเขาคงสงสัยว่าเสด็จอาเก้าคงเสียชีวิตอยู่ด้านในอย่างไร้ซึ่งการตอบโต้

ทำเช่นไร? พวกเขาควรทำเช่นไร?

แปดแม่ทัพมองหน้ากัน หัวใจของพวกเขาร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว แต่ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวแม้แต่ก้าวเดียว สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ประตูของสวนลู่ หวังว่าประตูจะเปิดออกพร้อมกับเสด็จอาเก้าที่เดินออกมา

ดังนั้นตอนที่ประตูของสวนลู่เปิดออกอีกครั้ง ทหารทั้งสี่พันคนจึงมองไปที่ประตูเพื่อเฝ้ารอผู้ที่ปรากฏตัวออกมา