นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1038

ตั้งแต่ท่านอ๋องสามถอนตัวจากสวนลู่ เขาพามือสังหารกว่าร้อยนายมาเพื่อคอยปกป้องชีวิตเขา แต่ต่อให้มือสังหารจะสุดยอดมากแค่ไหนก็ไม่อาจต้านทานกองทัพทหารมากกว่าหมื่นนายได้ หลังจากการสู้รบในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินและซูเหวินชิงก็สามารถจับกุมท่านอ๋องสามได้อย่างง่ายดาย

“ท่านอ๋องสาม ล่วงเกินแล้ว” เพื่อป้องกันไม่ให้ท่านอ๋องสามหนีไป เฟิ่งชิงเฉินจึงฉีดยาสลบให้เขากับอย่างไม่เกรงใจ

เมื่อเข็มแทงเข้าไปในเนื้อ ร่างกายของท่านอ๋องสามแข็งทื่อ ไม่นานเขาก็สงบลง เห็นของเหลวไหลเข้าไปในร่างกาย คิ้วของท่านอ๋องสามขมวดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม “เฟิ่งชิงเฉิน ข้ารู้สึกเสียใจยิ่งนักที่ไม่สังหารเจ้าไปตั้งแต่ตอนนั้น”

“ท่านอ๋องจะเสียใจได้อย่างไร? ท่านไม่ได้คิดสังหารข้าแค่เพียงครั้งเดียว เพียงแต่ดวงของข้านั้นแข็งกว่าคนทั่วไป ท่านจึงทำไม่สำเร็จ” เฟิ่งชิงเฉินดึงเข็มออกมา มองไปยังท่านอ๋องสามที่อยู่ในสภาพจนตรอก นางยิ้มออกมา......

ในที่สุดคนที่ทำลายครอบครัวของนางก็ถูกจับ

“ท่านอ๋อง ท่านหลับให้สบาย ท่านอายุมากแล้ว ท่านควรมีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุข เรื่องอื่นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหนุ่มสาวอย่างพวกเราเถิด” เฟิ่งชิงเฉินไม่เกรงใจท่านอ๋องสามเลยแม้แต่น้อย

ในความเป็นจริง ไม่มีใครไว้หน้าหรือเกรงใจกับศัตรูที่สังหารพ่อแม่ของตนเอง หากไม่ใช่เพราะเสด็จอาเก้าห้ามเอาไว้ นางคงพาท่านอ๋องสามกลับไปในสภาพที่เป็นศพ

“เจ้าคิดจะสังหารข้า? เพราะอะไร?” ท่านอ๋องสามไม่ได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นและเกลียดชังของเฟิ่งชิงเฉิน เขาจึงถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

แม้ว่าเขาลงมือกับเฟิ่งชิงเฉินอยู่หลายครั้ง แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ควรมีความคิดที่จะสังหารเขาเช่นนี้ เนื่องจากทุกเรื่องที่เขาทำลงไป ทั้งหมดล้วนมุ่งเป้าไปที่เสด็จอาเก้า มันไม่เกี่ยวอะไรกับเฟิ่งชิงเฉินเลยแม้แต่น้อย

แน่นอนว่านางทำลงไปเพื่อแก้แค้น แต่คนอย่างท่านอ๋องสาม เขาทำเรื่องราวต่าง ๆ มามากมาย ทำให้เขาลืมเรื่องราวหลาย ๆ ไป และเรื่องที่เขาสังหารคนผิด ไปสังหารเฟิ่งจ้าน มันก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่เขาลืมไปแล้ว แต่เฟิ่งชิงเฉินจดจำมันอย่างขึ้นใจมาโดยตลอด และเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องสามได้รับรู้ “เนื่องจากเจ้าเป็นศัตรูของเสด็จอาเก้า ดังนั้นเจ้าก็คือศัตรูของข้า”

“เจ้าเก้า? เหตุใดเจ้าถึงคอยช่วยเหลือเจ้าเก้าอยู่ตลอดเวลา? ข้าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเจ้าเก้า เจ้าเก้าสามารถมอบสิ่งใดให้เจ้า ข้าก็สามารถมอบสิ่งนั้นให้เจ้าได้เป็นสองเท่า ต่อให้เจ้าต้องการแม่น้ำลำธารหรือภูเขา ข้าก็สามารถให้เจ้าได้ทั้งนั้น และข้าก็สามารถทำให้เจ้าเป็นจักรพรรดินีผู้ยิ่งใหญ่คนแรกของแผ่นดินจิ่วโจว” ท่านอ๋องสามจ้องมายังเฟิ่งชิงเฉิน เขาอยากได้คำตอบที่เขาต้องการจากแววตาของเฟิ่งชิงเฉิน

เขาไม่เข้าใจมาโดยตลอดว่าเหตุใดเฟิ่งชิงเฉินจึงยอมทำประโยชน์ให้กับเสด็จอาเก้าอย่างเต็มใจ หากเป็นเพราะอำนาจ เช่นนั้นเขาก็สามารถใช้อำนาจทำให้เฟิ่งชิงเฉินยอมจำนนได้

“จักรพรรดินี?” เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ข้าไม่เคยคิดถึงตำแหน่งนั้นมาก่อน อีกอย่างท่านอ๋องสาม ท่านเองก็คงไม่มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้น ร่างกายของเจ้า เจ้าก็น่าจะรู้ดีที่สุด เวลานี้มากที่สุด เจ้าก็คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่ถึงครึ่งปี”

ในฐานะหมอคนหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจเป็นอย่างมากว่าตนเองก็ไม่ธรรมดา ดังนั้นนางจึงมั่นใจในผลการวินิจฉัย

คำโกหกถูกเปิดโปง ท่านอ๋องสามไม่รู้สึกละอายเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงพูดออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจ “ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าไม่ธรรมดาอย่างที่คิด น่าเสียดายที่ตอนนั้นข้าไม่สามารถนำตัวเจ้ามาได้”

สำหรับร่างกายของตัวเอง ท่านอ๋องสามเข้าใจเป็นอย่างดี หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เขาป่วยหนัก เขาก็คงไม่เสี่ยงอันตรายไปเชิญเฟิ่งชิงเฉินมารักษา และผลลัพธ์ที่ออกมานั้นก็เป็นที่ไม่พอใจ เขาไม่เพียงแต่ไม่สามารถเชิญตัวของเฟิ่งชิงเฉินมาได้เท่านั้น แต่ยังทำให้กองกำลังของเขาที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองจักรพรรดิถูกเปิดเผย เป็นต้นเหตุของปัญหา ทำให้เขาต้องละทิ้งรากฐานในเมืองจักรพรรดิและย้ายมาอยู่ซานตง

กลับมาถึงซานตงเขาก็ได้เผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้าอีกครั้ง หลายครั้งที่ไม่สามารถจัดการกับเสด็จอาเก้าได้ จึงใช้โอกาสนี้ในการหลบหนีในนามของความร่วมมือ และตกอยู่ในเงื้อมมือเสด็จอาเก้า ท่านอ๋องสามรู้สึกว่าตั้งแต่เขาได้เจอกับเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรก็ไม่ราบรื่นไปเสียทั้งหมด

เฟิ่งชิงเฉินจับชีพจรของท่านอ๋องสาม จากนั้นส่ายหน้าและกล่าวออกมา “ต่อให้ท่านมาหาข้ามันก็ไร้ประโยชน์ หมอไม่สามารถรักษาคนที่ถูกกำหนดให้ตายได้ เวลานี้ท่านมีชีวิตอยู่ได้โดยการพึ่งพาตัวยาหลายชนิด จะเป็นหรือตาย ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเวลา มากที่สุดเจ้าก็มีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่วัน”

หลังจากการวินิจฉัย เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจเป็นอย่างมากว่ายากล่อมประสาทที่นางเพิ่งให้ท่านอ๋องสามไปนั้นมีปริมาณไม่มากพอ ทำให้ท่านอ๋องสามยังมีสติและพูดออกมาได้

เฟิ่งชิงเฉินหยิบเข็มขึ้นมาอีกครั้ง และหยิบยากล่อมประสาทอีกหลอดหนึ่ง

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าจะทำอะไร?” ท่านอ๋องสามมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินอย่างระมัดระวัง ยาที่เฟิ่งชิงเฉินฉีดให้เขาเมื่อสักครู่ ทำให้เขารู้สึกไร้ชีวิตชีวาลงเป็นอย่างมาก