นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1043

จะเป็นโชคดีหรือโชคร้าย แม้จะเป็นโชคร้ายก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ไม่ว่าองครักษ์จะกังวลมากเพียงใด เมื่อซุนซือสิงเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้แล้ว คิดจะให้เขาวางมือคงไม่ง่ายถึงเพียงนั้น

สาวใช้และองครักษ์ที่อยู่ข้างกายของหญิงสาวคิดจะผลักซุนซือสิงออกไป เนื่องจากซุนซือสิงอายุยังน้อย มองอย่างไรก็ไม่ใช่หมอที่มีทักษะทางการแพทย์ระดับสูง แต่ใบหน้าของชายชราดูแย่ลงทุกที ราวกับพร้อมจะหยุดหายใจตลอดเวลา

“คุณหมอ รบกวนช่วยดูอาการของท่านพ่อของข้าด้วย” หมอไป๋ที่หญิงสาวเรียกยังมาไม่ถึง หญิงสาวก็ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรสักอย่างดีกว่าปล่อยให้แบบนี้ นางจึงให้ซุนซือสิงดูอาการของชายชรา

“แม่นางวางใจ” ซุนซือสิงไม่ได้มองมาที่สาวน้อย เขาเพียงปลอบโยนออกไปตามสัญชาตญาณ ซุนซือสิงก้าวเข้าไปด้านหน้า ปลดเสื้อผ้าของชายชราออก ทำให้เขาหายใจสะดวกขึ้นมาเล็กน้อย

หญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงยื่นมือออกไปช่วย แต่ก็ถูกซุนซือสิงบอกให้ถอยไป มือของหญิงสาวแข็งทื่อ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของซุนซือสิง นางก็ระงับอารมณ์ไว้

หากพ่อของนางเป็นอะไรขึ้นมา เช่นนั้น......ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า แต่ไม่นานมันก็จางหายไป ซุนซือสิงที่มุ่งมั่นกับการรักษาไม่รับรู้ถึงสิ่งนี้ อย่างไรก็ตามองครักษ์ของเขาทำเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ยิ่งใหญ่ ปกป้องซุนซือสิงอย่างใกล้ชิด เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับซุนซือสิง

พวกเขาต่างรู้ดี คุณชายซุนเป็นเหมือนดวงใจของแม่นางเฟิ่ง หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณชายซุน เช่นนั้นพวกเขาก็คงไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่

แต่ในขณะนั้นเอง ซุนซือสิงกลับขอให้องครักษ์ไปนำกล่องยามาให้เขา องครักษ์แทบจะร้องไห้ออกมา: คุณชายซุน ท่านจะใจดีเกินไปหรือเปล่า ไม่เห็นหรือว่าอีกฝ่ายหวาดระแวงและจ้องจะเล่นงานท่านขนาดไหน

“รีบไปเร็วเข้า ไปหยิบกล่องยาของข้ามา” เมื่อพูดถึงการช่วยเหลือคน ซุนซือสิงก็เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่อ่อนแอเหมือนกับก่อนหน้านี้ เด็กขาด เข้มงวด ทำให้ผู้คนไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา องครักษ์ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงไปนำกล่องยามาให้ตามคำสั่งของซุนซือสิง

“พวกท่านช่วยข้าสักหน่อย ช่วยพยุงผู้ป่วยขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้” หลังจากซุนซือสิงตรวจสอบชีพจรของชายชรา เขาพบว่าอาการป่วยของชายชราคือกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลันตามที่อาจารย์เคยกล่าวไว้ ชายชรามีอาการชัก แต่โชคดีที่เขาได้รับการรักษาทันเวลา

หญิงสาวตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็รีบทำตามคำสั่งของซุนซือสิง และซุนซือสิงก็ไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย เป็นเรื่องธรรมดาที่จะออกคำสั่ง ตอนแรกหญิงสาวก็ตกใจ แต่หลังจากนั้นก็คุ้นชินกับมันไปแล้ว

ดังนั้นการทำความคุ้นเคยกับบางสิ่งจึงน่ากลัว

องครักษ์กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของซุนซือสิง เขารีบวิ่งมาที่กล่องยา ในเวลานั้นหมอไป๋ที่หญิงสาวพูดถึงก็วิ่งเข้ามา หมอไป๋เป็นชายชราที่ไว้เคราสีขาว มีใบหน้าที่ทุกข์ใจอยู่ตลอดเวลา สมกับภาพลักษณ์หมออัจฉริยะในสายตาคนทั่วไป

“หมอไป๋ ท่านมาแล้ว ท่านปู่......” หัวหน้าสาวใช้ที่อยู่ข้างกายของหญิงสาวพาหมอไป๋เข้ามาด้านหน้า แต่ถูกหมอไป๋หยุดเอาไว้ หัวหน้าสาวใช้จึงพูดออกมาด้วยความร้อนใจ “หมอไป๋ ท่านเป็นอะไรงั้นหรือ? ท่านปู่ยังรอการช่วยเหลือจากท่านอยู่?”

“ให้น้องชายผู้นั้นเป็นคนจัดการ น้องชายผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา” หมอไป๋เห็นซุนซือสิงเปิดกล่องยาออกมา ของที่อยู่ในกล่องยานั้นเขารู้จักเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

เป็นหมอมาครึ่งชีวิต หมอไป๋เองก็รู้ว่าเป็นผู้มีความรู้กว้างไกล คนอื่นอาจจะไม่รู้จัก แต่เขารู้จักเข็มทองสามเล่มนั้น นั้นเป็นสิ่งของซึ่งหมอเทวดาชื่อเลี่ยนฉุ่ยใช้เป็นเครื่องมือในการรักษา

เด็กหนุ่มผู้นี้เป็นใครกันแน่? เขาไม่เคยได้ยินว่าชื่อเลี่ยนฉุ่ยรับศิษย์คนไหนมาก่อน?

ต่อให้เด็กหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่ศิษย์ของชื่อเลี่ยนฉุ่ย แต่เขาก็ต้องมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับชื่อเลี่ยนฉุ่ยเป็นแน่ เมื่อคิดถึงตรงนี้ สายตาที่หมอไป๋มองมาที่ซุนซือสิงก็เปลี่ยนไปทันที

ในตอนที่เขาเห็นซุนซือสิงใช้ยาสีขาวสองสามเม็ดประกอบกับเข็มทองสามเข็มเพื่อปลุกชายชรา สายตาของหมอไป๋ที่มองมายังซุนซือสิงก็ร้อนแรงยิ่งขึ้น