นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1044

เมื่อรู้ถึงตัวตนของซุนซือสิง และจากคำพูดของซุนซือสิง ทำให้พวกเขารู้ว่าซุนซือสิงเองก็ตั้งใจจะเดินทางไปยังเมืองจักรพรรดิเช่นกัน ความกระตือรือร้นที่ฉู่ฉางฮว๋าและเจ้าเมืองฉู่มีต่อซุนซือสิงก็เพิ่มสูงขึ้นในทันใด

เมื่อนึกถึงทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมของซุนซือสิง การที่มีซุนซือสิงเดินทางไปด้วยทำให้ชีวิตของเจ้าเมืองฉู่ปลอดภัยมากขึ้น เจ้าเมืองฉู่และฉู่ฉางฮว๋าส่งสายตาให้กันและกัน จากนั้นก็ตัดสินใจเชิญซุนซือสิงให้เดินร่วมทางไปพร้อมกับพวกเขา

หากต้องการความยินยอมของซุนซือสิงนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับองครักษ์ข้างกายของซุนซือสิงนั้นค่อนข้างยาก จนกระทั่งฉู่ฉางฮว๋าแสดงตัวตนและสถานะของตนเองออกมา รวมถึงนำสาส์นตราตั้งที่จักรพรรดิตงหลิงส่งไปยังเมืองฉู่ออกมา เหล่าองครักษ์ถึงยอมให้ซุนซือสิงเดินทางไปพร้อมกับฉู่ฉางฮว๋า

ไม่ได้ไตร่ตรองจากความปลอดภัย แต่เป็นการไตร่ตรองจากสภาพร่างกายของซุนซือสิง ต้นขาด้านในของซุนซือสิงเต็มไปด้วยแผลพุพอง มันไม่ง่ายเลยที่จะหารถม้าในถิ่นทุรกันดารเช่นนี้ ในเมื่อฉู่ฉางฮว๋าได้รับคำเชิญจากจักรพรรดิ เช่นนั้นการที่ซุนซือสิงเดินทางไปพร้อมกับพวกเขาก็คงไม่เป็นอันตรายแต่อย่างใด

ฉู่ฉางฮว๋าขอให้ซุนซือสิงนั่งรถม้าคันเดียวกับเจ้าเมืองฉู่เพื่อสะดวกต่อการดูแล ในสายตาของซุนซือสิง ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิหรือลูกหลานของพวกเขาก็เป็นคนไข้ของเขาเช่นกัน แม้ว่าจะนั่งรถม้าคันเดียวกับเจ้าเมืองฉู่ ซุนซือสิงก็ยังเป็นคนใจกว้างเช่นเคย เขาไม่ได้ยกยอหรือชื่นชมเพียงเพราะอีกฝ่ายเป็นเจ้าเมืองฉู่ และเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีโอหังหรืออวดดีในการดูถูกผู้อื่น

ซุนซือสิงปฏิบัติกับฉู่ฉางฮว๋าและเจ้าเมืองฉู่เหมือนกับที่เขาปฏิบัติกับคนอื่น ๆ ทุกประการ ตอนแรกเจ้าเมืองฉู่และฉู่ฉางฮว๋าก็ไม่ค่อยคุ้นชินกับมันเสียเท่าไหร่ เนื่องจากพวกเขาคุ้นชินกับการให้เกียรติและคำยกยอของผู้อื่น จู่ ๆ ต้องมาพบกับคนที่ไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา ทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่หลังจากที่ได้พูดคุยกันไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง ทัศนคติที่เจ้าเมืองฉู่และฉู่ฉางฮว๋ามีต่อซุนซือสิงก็เปลี่ยนไป

ซุนซือสิงผูกมิตรกับพวกเขาไม่ใช่เพราะเห็นแก่ตัวตนของพวกเขา หรือว่ามีแผนการอะไรกับฉู่ฉางฮว๋า หลายปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มมากความสามารถกี่คนที่ทำให้ฉู่ฉางฮว๋าพึงพอใจ หวังว่าฉู่ฉางฮว๋าจะเห็นความดีของพวกเขา และรับเมืองฉู่ไปพร้อมกับแต่งงานกับนาง

ฉู่ฉางฮว๋ามักจะถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชายที่มีเจตนาชั่วร้าย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคนอย่างซุนซือสิง คนที่ไม่เห็นเมืองฉู่อยู่ในสายตา จึงทำให้หลีกหนีความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันไม่ได้ และทั้งสองฝ่ายก็พูดคุยกันด้วยดีไปมาตลอดทาง

ซุนซือสิงและฉู่ฉางฮว๋าเดินทางไปเมืองจักรพรรดิอย่างปลอดภัย ส่วนเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาไม่โชคดีขนาดนั้น

มือสังหารและนักฆ่ารายล้อมพวกเขาเหมือนกับแมลงวัน ไม่ว่าเสด็จอาเก้าและเสด็จอาเก้าจะเดินทางไปที่ไหน พวกเขาต่างตามหาจนเจอ

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินทางอย่างสงบได้เพียงสองสามวัน หลังจากนั้นก็มีผู้คนทุกประเภทปรากฏออกมาตลอดทางเดินทาง บางคนมาเพื่อสังหารเสด็จอาเก้า บางคนมาเพื่อสังหารเฟิ่งชิงเฉิน ในตอนที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินมาถึงเมืองเล็ก ๆ ด้านนอกเมืองจักรพรรดิ ทหารคนสนิทจำนวนสองร้อยนายของเสด็จอาเก้า เวลานี้เหลือเพียงแต่สามสิบนาย

“พักผ่อนสักคืน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางเข้าเมือง” เสด็จอาเก้าสั่งให้แปดแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ไปดูความปลอดภัยของโรงเตี๊ยมด้วยตัวเอง เมื่อพบว่าไม่มีปัญหา เขาก็ออกคำสั่งให้ทุกคนพักผ่อนที่นี่เพื่อฟื้นฟูร่างกายและจิตใจ จะทำให้จวนอ๋องเก้าเสียหน้าไม่ได้

“ขอรับ” ทุกคนไม่กล้าพักผ่อนอย่างเต็มที่ พวกเขาจัดเวรยามสามผลัดเพื่อผลัดกันเข้ายาม

หลังจากเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินมาถึงห้อง ทหารก็นำน้ำร้อนสะอาดและเครื่องใช้ต่าง ๆ เขามาเพื่อทำให้พวกเขารู้สึกสดชื่นได้ง่ายขึ้น

ตอนที่เดินทางไปซีหลิง เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนคอยปรนนิบัติเสด็จอาเก้าตลอดทาง แต่ครั้งนี้ถูกอย่างกลับกันโดยสิ้นเชิง เนื่องจากบาดแผลที่หัวไหล่ของเฟิ่งชิงเฉิน ตลอดการเดินทางที่ผ่านมา เสด็จอาเก้าจึงเป็นคนคอยปรนนิบัติเฟิ่งชิงเฉิน

หลังจากเสด็จอาเก้าทำความสะอาดร่างกายให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นอันเรียบร้อย เขาก็ใช้น้ำที่เฟิ่งชิงเฉินใช้มาก่อนหน้านี้ในการอาบอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินคิดอยู่หลายครั้งว่าจะเอ่ยปากบอกให้คนนำน้ำสะอาดมาให้เสด็จอาเก้าใหม่ แต่เห็นท่าทางที่ไม่สนใจของเสด็จอาเก้า นางทำได้เพียงล้มเลิกความคิดและรู้สึกผิดในใจต่อเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าเป็นคนหมกมุ่นอยู่กับความสะอาด เขาไม่สามารถใช้ของที่ใช้แล้วร่วมกับคนอื่นได้ แต่ไม่มีทหารคนสนิทคนไหนใส่ใจเรื่องนี้ และนางก็มีแผลตรงหัวไหล่ ดังนั้นตลอดทางที่ผ่านมาเสด็จอาเก้าจึงทำได้เพียงใช้สิ่งของร่วมกับนาง

เสด็จอาเก้าหันกลับมา เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังปูที่นอนอันแสนสะอาด เขารีบแย่งมันมาทันที “แผลที่หัวไหล่ของเจ้ายังไม่หายดี หมออย่างเจ้าทำอะไรลงไป?”

เสด็จอาเก้าไม่ชอบให้คนนอกมาแตะต้องเครื่องใช้ของเขา ปกติในจวนอ๋องเก้า พ่อบ้านจะเป็นคนดูแลห้องของเขาด้วยตัวเอง ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปได้ง่าย ๆ และเขาก็ไม่มีทางปล่อยให้ทหารคนสนิทมาปูที่นอนให้เขา ดังนั้นเรื่องพวกนี้เขาจึงต้องเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง