นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1045

กลไกถูกเปิดออก ไม่มีกับดักแต่อย่างใด ผู้ที่กดปุ่มเปิดการทำงานของกลไกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เช็ดเหงื่อเย็นที่ไหลลงมาจากหน้าผาก ตะโกนออกไปด้านนอกว่า “มีเส้นทางลับอยู่สายหนึ่ง นำคบเพลิงเข้ามา มองไม่ค่อยเห็นเลย”

หัวหน้าได้ยินเช่นนั้นก็รีบสั่งให้คนนำคบเพลิงเข้าไป ห้องสว่างขึ้นทันตา แต่มันเป็นเพียงห้องหนังสือธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษไปมากกว่านี้

“เป็นเส้นทางลับจริง ๆ ทิ้งคนครึ่งหนึ่งไว้คอยเฝ้าที่นี่ไว้ ส่วนที่เหลือตามข้าเข้ามา” เรือนแยกของเสด็จอาเก้านั้นงดงามมาก คนพวกนี้เองก็ถือเป็นยอดฝีมือ แต่คนตั้งมากมายขนาดนี้ใช้เวลาตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะหาที่แห่งนี้เจอ

หัวหน้าพาลูกน้องของเขาเข้าไปในเส้นทางลับ เหลือคนส่วนหนึ่งไว้เฝ้าตรงปากทางเข้าเพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงลั่นดังเอี๊ยดอ๊าด และจู่ ๆ ปากทางเข้าของเส้นทางลับก็ถูกปิดอย่างกะทันหัน

“เร็วเข้า ดุนั่น ตรงนั้นเกิดปัญหาอะไรขึ้น”

“ใครกัน? ออกมาเดี๋ยวนี้”

พวกที่ดูลาดเลาอยู่ตื่นตระหนก ยกคบเพลิงขึ้นและมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นก็เห็นชายชุดดำคนหนึ่งนั่งหันหลังให้พวกเขาอยู่ตรงหน้าโต๊ะหนังสือ

คนผู้นี้ไปนั่งตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เหตุใดตอนที่พวกเขาเข้ามาถึงไม่สังเกตเห็น?

เหล่าพวกที่คอยดูลาดเลามองหน้ากัน แววตาของพวกเขาเผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนก จากนั้นก็พยักหน้าและพุ่งเข้าไปหาชายชุดดำเพื่อหวังเอาชีวิต

“อย่างพวกเจ้านะหรือคิดจะเอาชีวิตข้า?” หันเก้าอี้กลับมา ชายชุดดำผู้นั้นเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา

“เสื้อผ้าสีดำ หน้ากากสีเงิน เจ้าคือหลานจิ่วชิงงั้นหรือ?” คนดูลาดเลาผงะ แต่ในตอนนั้นเอง ดาบของหลานจิ่วชิงก็หลุดออกมาจากฝัก......

ปัง......เสียงดังขึ้น หลานจิ่วชิงดับไฟในมือของพวกเขาทำให้ห้องมืดลงในทันที หลานจิ่วชิงใช้แรงดีดจากโต๊ะกระโดดขึ้นไปบนอากาศ พร้อมกับดาบในมือ พุ่งแทงทะลุหัวใจของอีกฝ่าย

“คนที่จักรพรรดิเลือกมานับวันยิ่งไม่ได้เรื่อง” คำพูดนี้ของหลานจิ่วชิง นอกจากดูถูกว่าอีกฝ่ายไม่ได้เรื่อง ยังเป็นการเปิดเผยตัวตนของอีกฝ่ายด้วย

คนที่อยู่ดูลาดเลาไม่คิดอะไรมาก เห็นว่าตัวตนของพวกเขาถูกเปิดเผย จึงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “หลานจิ่วชิง เจ้าอย่าโอหังให้มากนัก อย่าลืมว่าตอนแรกเจ้าเป็นใคร ถูกใต้เท้าฝู่ทุบตีเหมือนสุนัขข้างถนนไม่มีผิด หากไม่ใช่เพราะเจ้าโชคดี เวลานี้หลุมฝังศพของเจ้าคงมีหญ้าขึ้นมาเต็มแล้ว”

“ใต้เท้าฝู่? ฝู่หลิน? เหตุใดเขาถึงไม่มา? ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพราะอยากจะเจอกับเขา” ด้วยความแข็งแกร่งของหลานจิ่วชิง หากต้องการจะเอาชีวิตคนเหล่านี้ แค่พริบตาก็เกินพอ แต่เขาเลือกที่จะค่อย ๆ จัดการไปทีละคน พร้อมกับพูดออกมาเป็นบ้างครั้ง ดูเหมือนว่าจะต้องการเล่นสนุกกับชีวิตของพวกเขา

ตอนแรกพวกที่อยู่ดูลาดเลายังไม่รู้สึกตัว แต่เมื่อคำถามของหลานจิ่วชิงมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาจึงตระหนักได้ว่า วันนี้คำถามของหลานจิ่วชิงนั้นมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงตะโกนออกมาว่า “อย่าไปเสียเวลาพูดกับมัน มันกำลังหาข้อมูลจากพวกเรา”

“น่าเสียดายจริง ๆ พวกเข้ารู้ตัวแล้วอย่างนั้นหรือ ในเมื่อพวกเจ้าหมดประโยชน์แล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” ร่างกายของหลานจิ่วชิงสั่นไหวราวกับเสือที่กระโจนเข้าไปในฝูงแกะ ดาบของเขาแทงเข้าสู่หัวใจของอีกฝ่าย จากนั้นดึงออกมาด้วยความรวดเร็ว เลือดหยดลงมาจากปลายดาบของเขา พร้อมกับเสียงการปะทะและการแหลกสลาย......

ในตอนที่หลานจิ่วชิงกระโดดออกมาจากกลุ่มคนเหล่านั้น คนพวกนั้นยังคงยืนอยู่ จนกระทั่งหลานจิ่วชิงเช็ดเลือดบนปลายดาบของเขา คนพวกนั้นถึงจะล้มลงพื้นทีละคน

“ท่านอ๋องสาม เจ้าออกมาได้แล้ว” หลานจิ่วชิงหันไปพูดกับชั้นหนังสือ

แน่นอนว่าชั้นหนังสือไม่อาจตอบกลับมาได้ หลานจิ่วชิงเองก็ไม่ได้โกรธ เก็บดาบและเดินออกไปด้านหน้า ใช้แรงผลักชั้นหนังสือ จากนั้นชั้นหนังสือก็เลื่อนไปทางขวาด้วยตัวของมันเองราวกับประตูที่เปิดออกมา หลังจากนั้นก็มีห้องเล็ก ๆ ปรากฏอยู่ด้านใน และในห้องก็มีชายผู้หนึ่งนั่งอยู่

ชายผู้นั้นก็คือคนที่จักรพรรดิต้องการตัว ท่านอ๋องสาม