นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 105

มีดสีขาวแทงเข้าไป มีดสีแดงถูกดึงออกมาโดยไม่กะพริบตา

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตั้งใจที่จะเลี่ยงอวี่เหวินหยวนฮั่วเลย

ในเมื่อเขาเป็นเพื่อน มีบางสิ่งที่ให้เขารู้ได้...

เคร้ง...

กระสุนเปื้อนเลือดถูกผ่าออกมา เฟิ่งชิงเฉินหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ์ออกมาเช็ดเลือดที่ติดอยู่ออก

ปากของอวี่เหวินหยวนฮั่วอ้าค้างเป็นรูปตัว O

หญิงสาวผู้นี้จะรุนแรงเกินไปแล้ว

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้า..."

ไม่น่าขยะแขยงหรือ

เจ้ายังเป็นผู้หญิงอยู่หรือไม่?

มิน่าเล่า ลั่วอ๋องถึงไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ใครจะกล้าแต่งงานกับหญิงที่ดุร้ายขนาดนี้ หากคืนหนึ่งนอนหลับอยู่ดีๆ เดี๋ยวจะถูกหญิงสาวข้างกายแทงด้วยมีด

เมื่อคิดเช่นนี้อวี่เหวินหยวนฮั่วก็รู้สึกชาไปทั้งตัว

"ฟุ่บ..." เฟิ่งชิงเฉินเอามีดแทงเข้าไปพลางเงยหน้าขึ้นมองอวี่เหวินหยวนฮั่วแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "แม่ทัพอวี่เหวินอยากรู้อะไร? ข้ายินดีที่จะบอก"

นางเคลื่อนไหวโดยไม่ต้องมองมือเลยแม้แต่น้อย

เมื่อมีเสียงดังขึ้น กระสุนก็พุ่งออกมา

อวี่เหวินหยวนฮั่วก้าวถอยหลังราวกับว่าเขาไม่รู้จักเฟิ่งชิงเฉิน

สายตาขององค์ชายเก้าไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!

หญิงผู้นี้ เขาไปทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้เลยเชียว

อวี่เหวินหยวนฮั่วโยนคบเพลิงให้ทหารข้างกายแล้วจึงหมุนตัวจากไป

...

ในช่วงสามวันนี้ นอกจากเฟิ่งชิงเฉินที่สงบนิ่ง ทุกคนต่างก็กังวลเกี่ยวกับดวงตาของหวังจิ่นหลิงและยังกังวลว่าจะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกด้วย

คนตายไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเมืองหลวงแห่งนี้สักหน่อย

ด้านนอกจวนเฟิ่งมีผู้คนมาสอบถามข่าวคราวทุกวัน แต่ในจวนเฟิ่งได้รับการคุ้มกันแน่นหนาราวกับถังเหล็กโดยอวี่เหวินหยวนฮั่ว น้ำไม่สามารถเทลงไปได้และเข็มก็ไม่สามารถแทงเข้ามาได้

ด้วยเหตุนี้ฮองเฮาจึงทรงกริ้วจนแทบจะกระอักเลือด

ตอนนี้นางจึงได้เข้าใจว่านางเต้นไปตามทางขององค์ชายเก้าจึงได้ไปร้องไห้กับองค์จักรพรรดิ ไม่เพียงแต่นางจะไม่ได้รับประโยชน์อันใด แต่นางยังปล่อยให้เขาได้ทีให้อวี่เหวินหยวนฮั่วอ้างการเฝ้าระวังมาใช้ปกป้อง

เมื่อสถานการณ์กลายเป็นแบบนี้ ฮองเฮาเองก็คาดไม่ถึง นางกำนัลก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำเพราะกลัวว่าจะถูกลงโทษหากไม่ระวัง

เมื่อเห็นตงหลิงจื่อลั่ว นางกำนัลก็ก้าวเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้นกว่าเดิมถึงสิบเท่า

"ท่านอ๋องมาแล้วหรือ"

"ท่านอ๋อง..."

ดูเหมือนเหล่านางกำนัลจะพบผู้ช่วยชีวิต

ตงหลิงจื่อลั่วโบกมือเป็นสัญญาณให้พวกนางถอยออกไป ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเหนื่อยล้า

ไม่มีทางอื่น เสด็จแม่และน้องสาวของเขาล้วนไม่ทำตัวให้วางใจ

ไม่สำคัญว่าจะลงมือหรือไม่ แต่ยามที่ลงมือก็ต้องทำลายหลักฐานให้สิ้น หากปล่อยให้อีกฝ่ายจับได้ต้องยุ่งยากมากแน่

เมื่อนึกถึงหลักฐานที่เสด็จอาเก้านำมามอบให้เขา ตงหลิงจื่อลั่วก็รู้สึกได้ถึงความไร้อำนาจอย่างลึกซึ้ง

หากให้เสด็จพ่อรู้เข้า เสด็จแม่และน้องหญิงก็คง?

ตงหลิงจื่อลั่วถอนหายใจและเดินเข้าไปในตำหนักชั้นในเพื่อพูดคุยเสด็จแม่ของเขาให้ดี คนบางคนก็ไม่คุ้มกับการจัดการ ได้ไม่คุ้มเสีย!

...

ภายใต้ใบหน้าเยือกเย็นของเฟิ่งชิงเฉินและการดูแลเอาใจใส่ของสาวใช้ตระกูลหวัง การฟื้นตัวหลังผ่าตัดของหวังจิ่นหลิงนั้นดีมาก

ในที่สุดวันนี้ก็สามารถแกะผ้าก๊อซออกได้

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าดวงตาของหวังจิ่นหลิงจะสามารถมองเห็นได้อย่างแน่นอน แต่...

ตระกูลหวังก็ยังคงไม่สบายใจอยู่มาก พวกเขาเปิดศาลบรรพชนตั้งแต่เช้า หวังซู่นำลูกหลานตระกูลหวังจำนวนกว่าร้อยคนไปสักการะขอให้บรรพบุรุษตระกูลหวังดลบันดาลให้เขาสามารถกอบกู้ความรุ่งโรจน์ในอดีตกลับคืนมาได้

ต้องรู้ว่าการเปิดศาลบรรพชนนั้นเป็นงานใหญ่ ตระกูลใหญ่เช่นตระกูลหวังนั้นจะไม่เปิดเว้นแต่จะมีงานใหญ่ที่ส่งผลกระทบต่อทั้งตระกูล นอกจากการบูชาประจำปี

จะเห็นได้ว่าตระกูลให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับวันนี้ อย่างไรก็ตามดวงตาของหวังจิ่นหลิงนั้นเกี่ยวข้องกับเกียรติยศและหน้าตาของตระกูลหวังอย่างใกล้ชิด

หลังจากบูชาบรรพบุรุษแล้ว หวังซู่ก็มาที่จวนเฟิ่งแต่เช้าและตรงไปยังห้องพักชั่วคราวของหวังจิ่นหลิง