นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1053

“หยุด!”

จักรพรรดิรีบก้าวเข้ามา สิ่งแรกที่เขาทำไม่ใช่ให้ทุกคนเลิกทำความเคารพ แต่เป็นการตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ช่างกล้ายิ่งนัก ใครกันที่สั่งโบยพระสนมซู?”

ดวงตาคู่นั้นของจักรพรรดิจ้องมองไปยังสนมเอกเซี่ย เขารู้ว่าพระสนมซูและฮองเฮามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน พระสนมซูเองก็พูดเรื่องดี ๆ เกี่ยวกับฮองเฮาไม่น้อย ฮองเฮาเองก็ดูแลพระสนมซูเป็นอย่างดี จะต้องไม่ใช่ฮองเฮาที่เป็นผู้สั่งโทษเป็นแน่

สนมเอกเซี่ยยิ้มอย่างขมขื่น ก้มหน้าไม่พูดอะไร มือซ้ายลูบท้องแก่ ๆ ของนาง หัวใจเต็มไปด้วยความเยือกเย็น......

คนแรกที่จักรพรรดิสงสัยไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นนาง ในฐานะสนมเอกของจักรพรรดิ นี่มันไม่ใช่ความเศร้าสลดธรรมดาทั่วไป ต้องรู้ก่อนว่าลูกในท้องของนางเองก็เป็นลูกของจักรพรรดิ

ฮองเฮาแอบดีใจแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า แสร้งทำเป็นกล่าวออกมาด้วยความกังวล “กราบทูลฝ่าบาท ข้าเป็นคนรับสั่งเองเพคะ”

“เจ้า?” จักรพรรดิใส่ความสนมเอกเซี่ย แต่เขากลับไม่แสดงความรู้สึกผิดหรือขอโทษเลยแม้แต่น้อย เขาจ้องไปยังฮองเฮาด้วยความโกรธ “พระสนมซูทำอะไรผิด? เหตุใดเจ้าต้องสั่งโบยนาง”

“กราบทูลฝ่าบาท พระสนมซูล่วงเกินเฟิ่งชิงเฉิน ข้าหมดหนทาง จึงทำได้เพียงสั่งโทษพระสนมซู” ใบหน้าของฮองเฮาเต็มไปด้วยการไม่ได้รับความเป็นธรรมก้มหน้าลง ไม่มีใครเห็นว่านางกำลังคิดอะไร

ที่จริงมีผู้หญิงคนไหนบ้างในหวังหลังที่ได้รับความเป็นธรรม จักรพรรดิโปรดปรานในตัวของพระสนมซู ยกย่องนางเหนือใคร นางสนมคนอื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิก็ไม่ต่างอะไรกับดินโคลน ไม่ว่าจะมีเหตุผลหรือไม่ ตราบใดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระสนมซู ผู้เคราะห์ร้ายจะต้องเป็นพระสนมนางอื่น ไม่เช่นนั้นฮองเฮาคงไม่ออกหน้ามาให้ความช่วยเหลือพระสนมซู และสั่งลงโทษนางอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

ด้วยความรักที่จักรพรรดิมีต่อพระสนมซู ไม่นานมันก็รุกรานมาถึงตำแหน่งอันทรงเกียรติของฮองเฮา ฮองเฮาเริ่มจะรับความจริงในจุดนี้ไม่ไหว......

“ล่วงเกินเฟิ่งชิงเฉิน? เฟิ่งชิงเฉินเป็นใคร นางมีค่าอะไรขนาดนั้นเลยหรือ อะไรคือการล่วงเกิน พระสนมที่รักของข้าต้องการชีวิตนาง มันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าแมลงตัวหนึ่ง” คำพูดประโยคนั้นของฮองเฮาถือเป็นการจุดชนวนระเบิด หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าอยู่ห่างจากจักรพรรดิพอสมควร เกรงว่าจักรพรรดิคงถีบนางหงายท้องไปแล้ว

สนมเอกเซี่ยถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งครั้ง เกรงว่าจักรพรรดิจะลงโทษเฟิ่งชิงเฉินอย่างไร้เหตุผล นางรีบก้าวออกมาพร้อมกล่าวว่า “ฝ่าบาท พระสนมซูร่างกายอ่อนแอ ข้าคิดว่าท่านควรจะเชิญหมอหลวงมาดูอาการของพระสนมซูก่อนดีหรือไม่?”

ด้วยการแจ้งเตือนของสนมเอกเซี่ย จักรพรรดิถึงนึกได้ว่าพระสนมซูยังนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น รีบถ่ายทอดคำสั่งออกไปทันที “ยังมัวงงอะไรกันอยู่ ยังไม่รีบพาพระสนมซูไปส่ง เรียกหมอหลวงเข้ามา ให้สำนักหมอหลวงหมอหลวงดูแลอาการของนางอย่างใกล้ชิด หากเกิดอะไรขึ้นกับพระสนมซู ข้าจะฝังพวกเจ้าทั้งหมด”

เห็นเลือดที่ไหลบนร่างกายของพระสนมซู ความโกรธของจักรพรรดิคลายหายไป หัวใจของจักรพรรดิเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เนื่องจากสาวน้อยต่างถิ่นจากทางตะวันตกผู้นี้ ทำให้จักรพรรดิหลงใหลจนงมหัวไม่ขึ้น และด้วยระยะเวลาอันยาวนาน จักรพรรดิไม่มองผู้หญิงคนไหนในวังหลัง และไม่ยอมรับความงามใด ๆ

ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีวันนี้ กว่าจะได้เจอกับคนที่ถูกใจ และคนที่เข้าใจเขาอย่างพระสนมซู จักรพรรดิกลัวเสียสิ่งที่หวงแหน กลัวว่ามันจะหลุดมือเขาไป ปกติแล้วแค่พระสนมซูขมวดคิ้วจักรพรรดิก็ต้องเกลี้ยกล่อมเป็นเวลานาน จึงไม่ต้องพูดถึงเมื่อนางถูกลงโทษด้วยการเฆี่ยนตี

คำเตือนของสนมเอกเซี่ย ไม่เพียงแต่ไม่อาจทำให้จักรพรรดิสงบสติอารมณ์ได้เท่านั้น แต่ยังให้ความโกรธของจักรพรรดิเพิ่มสูงขึ้น จักรพรรดิก้าวเข้ามายืนอยู่ด้านหน้าเฟิ่งชิงเฉิน ยกเท้าขึ้นเตรียมที่จะถีบออกไป......

“จักรพรรดิอย่าทรงโกรธ” เฟิ่งชิงเฉินเตรียมตัวรับมือกับจักรพรรดิมาตั้งแต่แรก ในตอนที่จักรพรรดิเดินเข้ามา นางจึงลุกขึ้นยืน ทำให้จักรพรรดิถีบนางไม่โดน หากไม่ใช่ว่าขันทีรู้สึกตัวเร็ว เข้าไปพยุงจักรพรรดิ เกรงว่าจักรพรรดิก็คงล้มลงพื้นและอับอายขายหน้า

“ฝ่าบาท......” ฮองเฮากล่าวออกมาด้วยความตกใจ รีบเข้าไปพยุงองค์จักรพรรดิ จักรพรรดิเห็นว่าฮองเฮาเป็นห่วงเขา จึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน “ฮองเฮาไม่ต้องกังวล ข้าไม่เป็นไร”

“ฝ่าบาท ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่มันก็ทำให้ข้ารู้สึกตกใจไม่น้อย” ฮองเฮากล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง ทำท่าทางตกใจ เมื่อมั่นใจแล้วว่าจักรพรรดิไม่เป็นไร นางก็หันมาพูดกับเฟิ่งชิงเฉินด้วยอารมณ์ “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าช่างกล้าเสียเหลือเกิน ใครใช้ให้เจ้าลุกขึ้นมา จักรพรรดิอยู่เบื้องหน้าของเจ้า เจ้าช่างกำเริบเสียเหลือเกิน”

“ฝ่าบาทได้โปรดยกโทษด้วย ชิงเฉินผิดไปแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินยอมรับความผิดอย่างง่ายดาย แต่นางไม่ได้คุกเข่าลงไป

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเยี่ยมมาก......นำปิ่นเฟิ่งติดตัวเข้ามาในพระราชวัง” จักรพรรดิเกลียดมาก ปิ่นเฟิ่งเป็นสิ่งที่ทิ่มแทงใจจักรพรรดิมาโดยตลอด ปิ่นเฟิ่งไม่เพียงแต่เป็นตัวแทนเสด็จแม่ของเสด็จอาเก้าที่มีความสำคัญเป็นพิเศษในหัวใจของจักรพรรดิองค์ก่อน แต่มันยังบ่งบอกอีกว่าเสด็จอาเก้านั้นแตกต่างจากคนทั่วไป

“สิ่งสำคัญที่จักรพรรดิองค์ก่อนประทานให้มา ชิงเฉินเกรงว่าจะสูญหาย ดังนั้นจึงพกติดตัวไว้ตลอด” เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าคำพูดของจักรพรรดินั้นเป็นการเย้ยหยัน แต่มันเกี่ยวอะไรกับนาง

ความขัดแย้งระหว่างเสด็จอาเก้าและจักรพรรดิเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ นางถูกตราหน้าว่าเป็นคนของเสด็จอาเก้า และไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่อาจลบออก แม้ว่าอีกฝ่ายจะกอดขาของจักรพรรดิไว้แน่นมันก็ไร้ประโยชน์

ตรงกันห้าม หากนางไม่ได้ทำอะไรผิดซึ่งหน้า ต่อให้จักรพรรดิอยากได้ชีวิตนางมากแค่ไหนก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย

“เจ้าช่างมีความตั้งใจ” จักรพรรดิกัดฟัน จ้องมองไปยังปิ่นเฟิ่ง แอบคิดอยู่ในใจว่าจะนำปิ่นเฟิ่งอันนั้นกลับมาอย่างไร

ปิ่นเฟิ่งอันนี้ไม่ว่าจะอยู่ในมือของเฟิ่งชิงเฉินหรือในมือของเสด็จอาเก้า ทั้งหมดล้วนเป็นปัญหา หากเฟิ่งชิงเฉินไม่มีปิ่นเฟิ่งอยู่ในมือ นางก็ต้องสูญเสียความมั่นใจไปบ้าง

ส่วนบัญชีของพระสนมซู วันนี้เกรงว่าคงเอาความผิดจากเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ ใครใช้ให้พระสนมซูไปหาเรื่องอีกฝ่ายก่อน

“ขอบพระคุณสำหรับคำชื่นชมของจักรพรรดิ ชิงเฉินไม่อาจรับไว้” สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินยังคงไม่เปลี่ยนไป หากคนที่ไม่รู้เรื่องราวอาจคิดว่าจักรพรรดิชื่นชมนางจริง ๆ

“ข้าไม่ได้ชื่นชมเจ้า” จักรพรรดิเห็นท่าทางอันเยือกเย็นของเฟิ่งชิงเฉิน เขารู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก ยิ่งดูยิ่งเหมือนเสด็จอาเก้า

“ชิงเฉินโง่เขลา ไม่เข้าใจเจตจำนงอันศักดิ์สิทธิ์ จักรพรรดิได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย” เฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมเสียเปรียบ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน นางไม่มีทางเปิดโอกาสให้จักรพรรดิจับผิดนาง......