นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1053

“หยุด!”

จักรพรรดิรีบก้าวเข้ามา สิ่งแรกที่เขาทำไม่ใช่ให้ทุกคนเลิกทำความเคารพ แต่เป็นการตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ช่างกล้ายิ่งนัก ใครกันที่สั่งโบยพระสนมซู?”

ดวงตาคู่นั้นของจักรพรรดิจ้องมองไปยังสนมเอกเซี่ย เขารู้ว่าพระสนมซูและฮองเฮามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน พระสนมซูเองก็พูดเรื่องดี ๆ เกี่ยวกับฮองเฮาไม่น้อย ฮองเฮาเองก็ดูแลพระสนมซูเป็นอย่างดี จะต้องไม่ใช่ฮองเฮาที่เป็นผู้สั่งโทษเป็นแน่

สนมเอกเซี่ยยิ้มอย่างขมขื่น ก้มหน้าไม่พูดอะไร มือซ้ายลูบท้องแก่ ๆ ของนาง หัวใจเต็มไปด้วยความเยือกเย็น......

คนแรกที่จักรพรรดิสงสัยไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นนาง ในฐานะสนมเอกของจักรพรรดิ นี่มันไม่ใช่ความเศร้าสลดธรรมดาทั่วไป ต้องรู้ก่อนว่าลูกในท้องของนางเองก็เป็นลูกของจักรพรรดิ

ฮองเฮาแอบดีใจแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า แสร้งทำเป็นกล่าวออกมาด้วยความกังวล “กราบทูลฝ่าบาท ข้าเป็นคนรับสั่งเองเพคะ”

“เจ้า?” จักรพรรดิใส่ความสนมเอกเซี่ย แต่เขากลับไม่แสดงความรู้สึกผิดหรือขอโทษเลยแม้แต่น้อย เขาจ้องไปยังฮองเฮาด้วยความโกรธ “พระสนมซูทำอะไรผิด? เหตุใดเจ้าต้องสั่งโบยนาง”

“กราบทูลฝ่าบาท พระสนมซูล่วงเกินเฟิ่งชิงเฉิน ข้าหมดหนทาง จึงทำได้เพียงสั่งโทษพระสนมซู” ใบหน้าของฮองเฮาเต็มไปด้วยการไม่ได้รับความเป็นธรรมก้มหน้าลง ไม่มีใครเห็นว่านางกำลังคิดอะไร

ที่จริงมีผู้หญิงคนไหนบ้างในหวังหลังที่ได้รับความเป็นธรรม จักรพรรดิโปรดปรานในตัวของพระสนมซู ยกย่องนางเหนือใคร นางสนมคนอื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิก็ไม่ต่างอะไรกับดินโคลน ไม่ว่าจะมีเหตุผลหรือไม่ ตราบใดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระสนมซู ผู้เคราะห์ร้ายจะต้องเป็นพระสนมนางอื่น ไม่เช่นนั้นฮองเฮาคงไม่ออกหน้ามาให้ความช่วยเหลือพระสนมซู และสั่งลงโทษนางอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

ด้วยความรักที่จักรพรรดิมีต่อพระสนมซู ไม่นานมันก็รุกรานมาถึงตำแหน่งอันทรงเกียรติของฮองเฮา ฮองเฮาเริ่มจะรับความจริงในจุดนี้ไม่ไหว......

“ล่วงเกินเฟิ่งชิงเฉิน? เฟิ่งชิงเฉินเป็นใคร นางมีค่าอะไรขนาดนั้นเลยหรือ อะไรคือการล่วงเกิน พระสนมที่รักของข้าต้องการชีวิตนาง มันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าแมลงตัวหนึ่ง” คำพูดประโยคนั้นของฮองเฮาถือเป็นการจุดชนวนระเบิด หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าอยู่ห่างจากจักรพรรดิพอสมควร เกรงว่าจักรพรรดิคงถีบนางหงายท้องไปแล้ว

สนมเอกเซี่ยถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งครั้ง เกรงว่าจักรพรรดิจะลงโทษเฟิ่งชิงเฉินอย่างไร้เหตุผล นางรีบก้าวออกมาพร้อมกล่าวว่า “ฝ่าบาท พระสนมซูร่างกายอ่อนแอ ข้าคิดว่าท่านควรจะเชิญหมอหลวงมาดูอาการของพระสนมซูก่อนดีหรือไม่?”

ด้วยการแจ้งเตือนของสนมเอกเซี่ย จักรพรรดิถึงนึกได้ว่าพระสนมซูยังนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น รีบถ่ายทอดคำสั่งออกไปทันที “ยังมัวงงอะไรกันอยู่ ยังไม่รีบพาพระสนมซูไปส่ง เรียกหมอหลวงเข้ามา ให้สำนักหมอหลวงหมอหลวงดูแลอาการของนางอย่างใกล้ชิด หากเกิดอะไรขึ้นกับพระสนมซู ข้าจะฝังพวกเจ้าทั้งหมด”

เห็นเลือดที่ไหลบนร่างกายของพระสนมซู ความโกรธของจักรพรรดิคลายหายไป หัวใจของจักรพรรดิเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เนื่องจากสาวน้อยต่างถิ่นจากทางตะวันตกผู้นี้ ทำให้จักรพรรดิหลงใหลจนงมหัวไม่ขึ้น และด้วยระยะเวลาอันยาวนาน จักรพรรดิไม่มองผู้หญิงคนไหนในวังหลัง และไม่ยอมรับความงามใด ๆ

ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีวันนี้ กว่าจะได้เจอกับคนที่ถูกใจ และคนที่เข้าใจเขาอย่างพระสนมซู จักรพรรดิกลัวเสียสิ่งที่หวงแหน กลัวว่ามันจะหลุดมือเขาไป ปกติแล้วแค่พระสนมซูขมวดคิ้วจักรพรรดิก็ต้องเกลี้ยกล่อมเป็นเวลานาน จึงไม่ต้องพูดถึงเมื่อนางถูกลงโทษด้วยการเฆี่ยนตี

คำเตือนของสนมเอกเซี่ย ไม่เพียงแต่ไม่อาจทำให้จักรพรรดิสงบสติอารมณ์ได้เท่านั้น แต่ยังให้ความโกรธของจักรพรรดิเพิ่มสูงขึ้น จักรพรรดิก้าวเข้ามายืนอยู่ด้านหน้าเฟิ่งชิงเฉิน ยกเท้าขึ้นเตรียมที่จะถีบออกไป......

“จักรพรรดิอย่าทรงโกรธ” เฟิ่งชิงเฉินเตรียมตัวรับมือกับจักรพรรดิมาตั้งแต่แรก ในตอนที่จักรพรรดิเดินเข้ามา นางจึงลุกขึ้นยืน ทำให้จักรพรรดิถีบนางไม่โดน หากไม่ใช่ว่าขันทีรู้สึกตัวเร็ว เข้าไปพยุงจักรพรรดิ เกรงว่าจักรพรรดิก็คงล้มลงพื้นและอับอายขายหน้า

“ฝ่าบาท......” ฮองเฮากล่าวออกมาด้วยความตกใจ รีบเข้าไปพยุงองค์จักรพรรดิ จักรพรรดิเห็นว่าฮองเฮาเป็นห่วงเขา จึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน “ฮองเฮาไม่ต้องกังวล ข้าไม่เป็นไร”

“ฝ่าบาท ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่มันก็ทำให้ข้ารู้สึกตกใจไม่น้อย” ฮองเฮากล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง ทำท่าทางตกใจ เมื่อมั่นใจแล้วว่าจักรพรรดิไม่เป็นไร นางก็หันมาพูดกับเฟิ่งชิงเฉินด้วยอารมณ์ “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าช่างกล้าเสียเหลือเกิน ใครใช้ให้เจ้าลุกขึ้นมา จักรพรรดิอยู่เบื้องหน้าของเจ้า เจ้าช่างกำเริบเสียเหลือเกิน”

“ฝ่าบาทได้โปรดยกโทษด้วย ชิงเฉินผิดไปแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินยอมรับความผิดอย่างง่ายดาย แต่นางไม่ได้คุกเข่าลงไป