นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1054

จักรพรรดิถูกเฟิ่งชิงเฉินทำให้ไม่สบายใจ ยิ่งมองเฟิ่งชิงเฉินเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่เข้าตา เขาไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น “เฟิ่งชิงเฉิน แม้เจ้าจะรู้จักจุดแข็งและจุดอ่อนของตนเอง แต่เจ้าก็ยังโง่เขลายิ่งนัก เจ้าจะคู่ควรกับปิ่นเฟิ่งที่เป็นสมบัติแห่งพระราชมารดาแห่งตงหลิงได้อย่างไร ทหาร นำปิ่นเฟิ่งในมือของเฟิ่งชิงเฉินไปยังไต้เมี่ยว ข้าต้องการนำปิ่นเฟิ่งไปบูชาหน้าหลุมศพของจักรพรรดิและฮองเฮาองค์ก่อน”

“จักรพรรดิ......” ปิ่นเฟิ่งสำหรับเฟิ่งชิงเฉินมันคือสิ่งป้องกันตัว สนมเอกเซี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ถือกับยืนไม่อยู่ รู้สึกผิดอย่างสุดหัวใจ

หากนางไม่เชิญเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาในพระราชวัง เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ทั้งหมดเป็นความผิดของนาง......

จักรพรรดิไม่สนใจสนมเอกเซี่ย และไม่สนความเห็นของเฟิ่งชิงเฉิน สั่งให้คนมานำปิ่นเฟิ่งไปทันที

การกระทำเช่นนี้แสดงให้เห็นว่า จักรพรรดิไม่รักษาเกียรติของตนเองโดยสิ้นเชิง แย่งปิ่นเฟิ่งไปจากมือของเฟิ่งชิงเฉิน แต่แม้จักรพรรดิจะมีเหตุผลที่ดี เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อาจปฏิเสธได้......

ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินนิ่งสงบ ไม่รู้สึกปวดใจที่ปิ่นเฟิ่งถูกชิงไปเลยแม้แต่น้อย ต่อให้จักรพรรดิจะเห็นค่าของมันหรือไม่ จักรพรรดิก็ยังคงรังเกียจเฟิ่งชิงเฉินอยู่ดี

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามีสมบัติล้ำค่าเฉกเช่นปิ่นเฟิ่งอยู่ในมือ เจ้าอาจจะไม่จำเป็นต้องเคารพข้า ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นเด็กและโง่เขลายิ่งนัก ดังนั้นข้าจะไว้ชีวิตเจ้า พ้นโทษประหาร แต่ไม่อาจหลีกเลี่ยงการลงโทษได้......”

คำพูดนี้ของจักรพรรดิแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการลงโทษเฟิ่งชิงเฉิน ฮองเฮาแอบดีใจอยู่เงียบ ๆ วันนี้การเคารพของนางไม่สูญเปล่า แต่หลังจากฮองเฮาดีใจได้ไม่นาน สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น......

ในตอนที่จักรพรรดิกำลังกล่าวโทษเฟิ่งชิงเฉิน เสียงกระแทกพื้นก็ดังขึ้น จู่ ๆ สนมเอกเซี่ยก็ล้มลงพื้น

“อร๊าย......ลูกข้า......ลูกของข้า” สนมเอกเซี่ยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลออกมาจากต้นของนาง ไม่นานเสื้อผ้าของสนมเอกเซี่ยก็เปียกโชกไปด้วยเลือด

เสียงดังกล่าวไม่เพียงแต่ทำให้จักรพรรดิและฮองเฮาตกใจเท่านั้น แต่ยังทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากนางเห็นว่าสนมเอกเซี่ยจงใจล้มลงด้วยตนเอง หรือพูดอีกอย่างก็คือ สนมเอกเซี่ยจงใจล้มลงก็เพื่อที่จะช่วยนาง ทำให้จักรพรรดิหมดโอกาสที่จะกล่าวโทษนาง

คำไหนคำนั้น หากจักรพรรดิกล่าวโทษออกมาแล้ว วันนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางรอดพ้นจากโทษนั้นเป็นอันขาด แต่หากยังไม่พูดออกมา ใครก็ไม่สามารถทำอะไรเฟิ่งชิงเฉินได้ทั้งนั้น

อาจกล่าวได้ว่าเจตนาของสนมเอกเซี่ยนั้นเป็นสิ่งที่ดี

“พระสนมของข้า......” จักรพรรดิไม่สนใจเฟิ่งชิงเฉิน หันไปหาสนมเอกเซี่ยที่อยู่ข้าง ๆ ทันที

ไม่ว่าอย่างไรสนมเอกเซี่ยก็กำลังตั้งครรภ์ทายาทของมังกร จักรพรรดิจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร เขาตั้งความหวังไว้กับเด็กคนนี้สูงมาก

ใบหน้าของฮองเฮาเองก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ยืนอยู่รอบ ๆ ของสนมเอกเซี่ย ในใจสาปแช่งว่าเหตุใดสนมเอกเซี่ยจึงไม่ล้มลงไปตั้งแต่แรก เหตุใดจึงมาล้มลงตอนที่จักรพรรดิกำลังกล่าวโทษเฟิ่งชิงเฉิน ช่างเป็นโชคดีของเฟิ่งชิงเฉินยิ่งนัก

“ฝ่าบาท ข้ารู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก ลูกของข้า......ฝ่าบาท ได้โปรดช่วยลูกของพวกเราด้วย” ร่างกายของสนมเอกเซี่ยเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ชั่วพริบตาก็เหมือนกับน้ำทั้งร่างกายของนางไหลออกมา มือทั้งสองข้างจับแขนของจักรพรรดิไว้แน่น ดูเหมือนกำลังพึ่งพาจักรพรรดิอยู่

“พระสนมของข้าวางใจ มีข้าอยู่ มีข้าอยู่ด้วย เจ้ากับลูกไม่มีทางเป็นอะไรอย่างแน่นอน หมอหลวง รีบไปตามหมอหลวงมาเร็ว......” จักรพรรดิตะโกนออกไปดังลั่น ดูจากท่าทางการแสดงออกของเขาแล้ว เขาให้ความสำคัญกับเด็กในท้องเป็นอย่างมาก

“ฝ่าบาท......ข้ารู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน” สนมเอกเซี่ยจับมือของจักรพรรดิไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมให้จักรพรรดิไปไหน แม้ว่าจะเจ็บปวดและทุกข์ทรมานแค่ไหน สนมเอกเซี่ยก็ไม่ลืมส่งสายตาให้เฟิ่งชิงเฉินเพื่อบอกให้นางใช้โอกาสนี้รีบออกไปจากพระราชวัง

เมื่อออกไปจากพระราชวังก็มีเสด็จอาเก้าคอยปกป้อง จักรพรรดิไม่มีทางทำอะไรเฟิ่งชิงเฉินได้เป็นแน่

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก แอบพยักหน้าเงียบ ๆ แต่นางไม่ได้จากไปไหน เพียงแค่ยืนอยู่ด้านนอกของกลุ่มคนเหล่านั้น

สนมเอกเซี่ยล้มลงไปนั้นเป็นการล้มจริง ๆ แม้ว่าอยู่ในช่วงเวลาใกล้คลอดของสนมเอกเซี่ย แต่การล้มลงเช่นนี้ก็เป็นอันตรายอย่างมาก จริงอยู่ว่าหมอหลวงในพระราชวังนั้นมีความสามารถอันยอดเยี่ยม แต่พวกเขาก็ล้วนแต่เป็นผู้ชาย หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสนมเอกเซี่ยจริง ๆ พวกเขาคงไม่อาจช่วยรักษาได้ นางจึงจำเป็นต้องอยู่ที่นี่

สนมเอกเซี่ยยอมทำเช่นนี้ก็เพราะต้องการช่วยเหลือนาง และนางจะปล่อยสนมเอกเซี่ยไปทั้งแบบนี้ได้อย่างไร

สนมเอกเซี่ยเจ็บปวดจนไม่อาจควบคุมสติอารมณ์ได้ เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินรับรู้ในสิ่งที่นางต้องการแล้ว นางก็ไม่เป็นห่วงเฟิ่งชิงเฉินอีกต่อไป เวลานี้สิ่งที่นางกังวลคือลูกในท้องของนาง แม้ตอนที่นางล้มลง นางตั้งใจที่จะปกป้องท้องของนางเป็นอย่างดี แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น