นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1077

ไม่ว่าพ่อบ้านจะพูดออกมาอย่างไร เฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงไม่ไหวติง บอกว่าไม่ก็คือไม่ ถ้าพ่อบ้านมีเคราคงถูกเฟิ่งชิงเฉินถอนจนโกรธเคือง

พ่อบ้านยกกาน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมากรอกใส่ปากของตัวเอง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมกล่าวว่า “แม่นางเฟิ่ง ท่านต้องการอะไรกันแน่?”

“ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” เฟิ่งชิงเฉินกางมือทั้งสองข้างของนางออกด้วยท่าทางเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก

นี่เป็นเรื่องในจวนอ๋องเก้า มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง หากนางปรากฏตัวออกไปในฐานะตัวแทนของสตรีของจวนอ๋องเก้า ต่อให้เป็นความยินยอมของเสด็จอาเก้า แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง

“ท่านไปสักครั้งมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร” พ่อบ้านเดินไปรอบ ๆ อย่างใจจดใจจ่อ เขาเตรียมทุกอย่างไว้สำหรับเฟิ่งชิงเฉินเรียบร้อยแล้ว และด้านนอกก็เต็มไปด้วยข่าวลือ หากเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินยังปฏิเสธ เช่นนั้นเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เฟิ่งชิงเฉินหาวออกมาหนึ่งครั้ง “ทำไปข้าก็ไม่ได้อะไรเหมือนกัน เหตุใดต้องทำให้เสียเวลาด้วย”

“ท่านจะพูดว่าเสียเวลาได้อย่างไร นี่เป็นการปกป้องอำนาจและสถานะของตัวท่านเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ท่านอ๋องถูกแย่งตัวไป” พ่อบ้านพบว่า คนที่เกี่ยวข้องกับไม่รีบร้อน แต่คนที่ไม่เกี่ยวกับร้อนตัวไปเอง เหมือนกับจักรพรรดิที่ใจเย็นแต่ขันทีกลับร้อนรนดั่งไฟ

ก็ได้ เขาพูดผิดไปแล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นขันที แต่แม่นางเฟิ่งก็ไม่ใช่จักรพรรดิ

“มันก็เป็นแค่เพียงเรื่องน่าเบื่อเท่านั้น อำนาจและสิ่งที่เจ้าพูดถึงทุกอย่างล้วนแต่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าไม่เห็นด้วย ต่อให้ฉู่ฉางฮว๋าพูดอย่างไรก็ไม่สามารถเข้ามาในจวนอ๋องเก้าได้ เสด็จอาเก้าเห็นด้วย ต่อให้ข้าออกไปโวยวายด้านนอก ป่าวประกาศให้ทุกคนได้รู้ หากเสด็จอาเก้าต้องการแต่งงาน ยังไงเขาก็แต่ง ฝนตกลงมาจากท้องฟ้า มนุษย์ต้องมีคู่ครอง พ่อบ้าน เรื่องบางเรื่องไม่ใช่ว่าข้าอยากให้มันเกิดขึ้น แต่ข้าไม่อาจหยุดมันได้ หากเจ้ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เช่นนั้นเจ้าก็ควรไปขอร้องเสด็จอาเก้า ไม่ใช่ข้า ข้าไม่สามารถตัดสินใจกับเรื่องนี้ได้” เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นยืน จากไปด้วยท่าทางเคารพ

เมื่อได้ยินเฟิ่งชิงเฉินพูดเช่นนั้นออกมา พ่อบ้านก็พูดอะไรไม่ออก ถอยกลับไปแต่โดยดี แต่ใจคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

ทุกวันนี้ มีผู้หญิงคนไหนไม่เป็นแบบนี้บ้าง ภายนอกทำตัวเหมือนมีเหตุผล ใจกว้าง ยอมรับให้สามีของตนมีนางสนมคนอื่นนอกจากตัวเองได้ แต่ในใจคิดที่จะสังหารนางสนมที่โปรดปรานเหล่านั้น และนางสนมผู้งดงามเหล่านั้นก็พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเป็นสัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟัง แต่เฟิ่งชิงเฉิน?

“แม่นางเฟิ่งไม่สนใจท่านอ๋องของพวกเราเลยอย่างนั้นหรือ?” พ่อบ้านตั้งคำถามกับตัวเอง จากนั้นก็ส่ายหน้าออกมา

เขาเองก็มองออกว่าเฟิ่งชิงเฉินแคร์เสด็จอาเก้าหรือไม่ คิดว่าน่าจะแคร์อยู่นะ แต่มีข่าวลือมากมายว่าฉู่ฉางฮว๋าจะแต่งงานกับเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย แต่จะบอกว่าไม่สนใจได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นเฟิ่งชิงเฉินจะตามติดเสด็จอาเก้าอยู่ตลอดเวลาเลยงั้นหรือ

ต้องรู้ก่อนว่ามีคนมากมายต้องการแต่งงานกับเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ต้องพูดถึงคุณชายใหญ่ คนของตระกูลหยุนเองก็มาประเคนถึงบ้าน เพียงแค่เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า นางก็สามารถเป็นนายหญิงของตระกูลหยุนได้ทันที ไม่เพียงแค่จะได้รับการคุ้มครองจากเมืองหยุนและตระกูลหยุน แต่ยังได้รับเกียรติจากคนทั้งโลก แต่......

เฟิ่งชิงเฉินกลับเลือกเสด็จอาเก้า และทำให้ถูกกล่าวหาและนินทาอยู่มากมาย

“เฮ้อ......เรื่องของเจ้านาย พวกเราในฐานะคนรับใช้ช่างไม่เข้าใจจริง ๆ” พ่อบ้านชราถอนหายใจออกมา โยนบัตรเชิญของฮูหยินแห่งประเทศไปไว้ด้านข้าง

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าใครจะเป็นนายหญิงของจวนอ๋อง สำหรับพวกเขาแล้วมันก็ไม่ได้ต่างอะไรมากมาย ขอแค่ไม่ใช่คนบ้า และเอาใจใส่ท่านอ๋องเป็นอย่างดีใจทุก ๆ วัน พวกเขาก็สามารถรับได้ แน่นอน เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะยอมให้ท่านอ๋องของพวกเขาแต่งออกไปเป็นลูกเขย ต่อให้ตายก็ไม่ยอม ดังนั้นฉู่ฉางฮว๋าจึงไม่มีทางได้แต่งเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องเก้าเป็นแน่

เรื่องของฉู่ฉางฮว๋า เฟิ่งชิงเฉินไม่เอามาเก็บไว้ในใจเลยแม้แต่น้อย ถึงเวลากินก็กิน ถึงเวลานอนก็นอน จะให้มารู้สึกอิจฉา เรื่องพวกนี้มันอยู่ห่างไกลจากความคิดของนาง

หากผู้ชายคนนี้ไม่มีเจ้าอยู่ในใจ ต่อให้เจ้าจะประกาศตัวเองว่าเป็นผู้ชอบธรรม มีสิทธิ์ในการแต่งงานและครอบครองมันก็ไร้ประโยชน์ ตรงกันข้าม หากเจ้าอยู่ในใจของเขา ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรมันก็น่าสนใจไปเสียหมด

เนื่องจากเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ออกไปร่วมงานเลี้ยงฮูหยินสวนดอกไม้ในพระราชวัง เรื่องของเสด็จอาเก้ากับฉู่ฉางฮว๋าร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถึงขั้นที่บอกว่าเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาขออยู่ในจวนอ๋องเก้าเพื่อเป็นไม้กันหมา เนื่องจากกลัวเสด็จอาเก้าจะไปแต่งงานกับฉู่ฉางฮว๋า และต้องการให้เสด็จอาเก้ามอบสถานะบางอย่างให้แก่นาง

พูดไปพูดมามันก็บังเอิญยิ่งนัก หวังจิ่นหลิงไปหาเฟิ่งชิงเฉินที่จวนเฟิ่ง ไปตามเฟิ่งชิงเฉินที่วิหารชมเดือน หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินกลับมา บ้านของหวังจิ่นหลิงก็มีปัญหาเกิดขึ้น เขาจึงจำเป็นต้องกลับบ้านไปก่อน ในตอนที่กลับมายังจวนเฟิ่งอีกครั้งก็พบว่าเฟิ่งชิงเฉินย้ายมาอยู่ที่จวนอ๋องเก้าเสียแล้ว

“เจ้านี่มัน......กับข้ายังต้องพูดเช่นนี้ด้วยหรือ” หวังจิ่นหลิงยิ้มพร้อมส่ายหน้า แสดงท่าทางของสุภาพบุรุษที่สุภาพและอ่อนโยน

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างซุกซน “ข้ารู้แล้วว่าคำพูดเช่นนี้คุณชายอย่างเจ้าได้ยินมามากพอแล้ว แต่ข้ายังต้องพูดออกมา ใครใช้ให้เจ้าสง่างามมากกว่าคนทั่วไป ช่างวิเศษและเป็นที่น่าพอใจยิ่งนัก”

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เป็นสิ่งที่เกินกว่าความจริงเลยแม้แต่น้อย ความสง่างามและรูปลักษณ์ของหวังจิ่นหลิงนั้นเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหลงใหล ขอแต่ได้อยู่ร่วมกับเขา อาจจะทำให้เสียสติโดยไม่รู้ตัว

“เช่นนั้นข้าจะรับไว้โดยไม่เกรงใจแล้วกัน” หวังจิ่นหลิงยิ้มออกมาและตอบรับคำชื่นชมของเฟิ่งชิงเฉิน

เขาได้ยินคำชื่นชมมามากพอแล้ว แต่เมื่อได้ยินจากปากของเฟิ่งชิงเฉิน มันก็ดูแปลกไปเล็กน้อย

หลังจากที่ทั้งสองหัวเราะอย่างสุขใจ พูดคุยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ คุยกันเหมือนเพื่อน ย้อนอดีตและปัจจุบัน เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายสบายดี ทั้งสองฝ่ายก็สบายใจ

หลังจากที่แต่ละคนพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเป็นอันเรียบร้อย หวังจิ่นหลิงก็ยกชาขึ้นมาจิบ ควันสีเขียวยังคงอยู่ด้านหน้าของหวังจิ่นหลิง ปกปิดความเศร้าในดวงตาของเขา

ความเงียบเข้ามาปกคลุมในห้องอยู่ครู่หนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินหรี่ตาลง วางถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะ ยิ้มและหันไปมองหวังจิ่นหลิง “จิ่นหลิง เจ้ามีอะไรก็พูดออกมาตามตรง ระหว่างพวกเรายังมีเรื่องอะไรต้องปิดบังกันอีกอย่างนั้นหรือ?”