นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1078

ระหว่างพวกเรายังมีอะไรต้องปิดยังกัน......

หวังจิ่นหลิงรู้สึกแสบจมูก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ คำพูดนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้ความคิดทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในใจของเขาพรั่งพรูออกมา

จริงอยู่ว่าเขากับเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่มีเรื่องอะไรต้องปิดบังกัน แต่ทั้งหมดเป็นเพราะเขาอยู่ในฐานะเพื่อน ทำให้เขาสามารถพูดคุยได้อย่างปกติ เขากับเฟิ่งชิงเฉินสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ยกเว้นแต่เรื่องของความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกมาได้

เฟิ่งชิงเฉินเห็นเขาเป็นเพื่อนมาตั้งแต่แรก และปฏิเสธเขาอย่างชัดเจนตั้งแต่เริ่ม และตอนแรกเขาเองก็เห็นเฟิ่งชิงเฉินเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง ไม่เคยนึกถึงเรื่องเพศของนางเลย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจากวันนั้นจนถึงวันนี้ จะมีวันที่เขาหันมาชอบผู้หญิงคนนี้

ตอนแรก ในสายตาของเขาเฟิ่งชิงเฉินเป็นเพียงคนที่ควรค่าแก่การเป็นเพื่อน และไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเฟิ่งชิงเฉินนั้นเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงคิดกับเขาและรู้สึกเหมือนกับตอนที่รู้จักกันตอนแรก ปฏิบัติกับเขาในฐานะเพื่อนสนิทที่สามารถพูดคุยได้ทุกอย่าง เป็นเพื่อนเก่าที่ไว้ใจ

นี่ถือเป็นความโชคดีของเขาและเป็นความโศกเศร้าในเวลาเดียวกัน หวังจิ่นหลิงไม่รู้ว่าควรโทษฟ้าหรือโทษตนเองที่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินมาถึงตอนนี้

หวังจิ่นหลิงแอบยิ้มอย่างขมขื่นกับตัวเอง กะพริบตาเบา ๆ ลดศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนความเจ็บปวดในดวงตาของเขา เก็บซ่อนความคิดที่มีอยู่ในใจเพื่อไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินสังเกตเห็นมัน

เฟิ่งชิงเฉินนั่งอยู่ด้านหน้าของหวังจิ่นหลิง แต่นางไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงถามออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า “จิ่นหลิง? มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่มีอะไร” หวังจิ่นหลิงเงยหน้าขึ้น ยิ้มพร้อมส่ายหน้า ดวงตาของเขาอบอุ่นเหมือนเมื่อก่อน สงบนิ่งไม่มีระลอกคลื่น แม้แต่เขาก็สามารถหลอกตัวเองได้ มันแสดงให้เห็นว่าเขาซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเฟิ่งชิงเฉินไว้ลึกเพียงใด

เขาจะจำเอาไว้ คำสัญญาระหว่างเพื่อนของพวกเขา

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้สึกสงสัยถึงมันเลยแม้แต่น้อย นางถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ข้าตกใจแทบแย่ เห็นใจไม่พูดอะไรตั้งนาน ข้าคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเจ้าเสียอีก”

“ตระกูลหวังอยู่ในการควบคุมของข้าแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง มันจะไม่เกิดเรื่องเช่นนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง” จิ่นหานเสียสละเพื่อแลกกับความมั่นคงของตระกูลหวัง หวังจิ่นหลิงไม่ยอมให้ตระกูลหวังเป็นอะไรไปใต้ดูแลของเขา

“ไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว จิ่นหานเป็นอย่างไรบ้าง? อาการดีขึ้นมาหรือยัง?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาอย่างสบายใจ ไม่รู้เลยว่าตนเองถูกหวังจิ่นหลิงชักนำ และลืมเรื่องเกี่ยวกับท่าทางผิดปกติของหวังจิ่นหลิงเมื่อครู่ไปเสียสนิท

“ดีขึ้นมาแล้ว ตอนนี้เขายืนได้แล้ว” หวังจิ่นหลิงพูดเกี่ยวกับเรื่องของจิ่นหานมาพอประมาณ หลังจากพูดที่เกี่ยวกับหวังจิ่นหานเป็นที่เรียบร้อย หวังจิ่นหลิงก็ถามออกมา ถามเกี่ยวกับจุดประสงค์ที่เขามาหาเฟิ่งชิงเฉินในวันนี้ “ชิงเฉิน เจ้าคิดจะอยู่ที่จวนอ๋องเก้าไปอีกนานแค่ไหน?”

“เรื่องนี้......มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินได้ยินเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่

หวังจิ่นหลิงยิ้มออกมาเล็กน้อย กล่าวปลอบโยนออกมาว่า “มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพียงแต่ข่าวลือด้านนอกนั้นไม่ค่อยน่าฟังเสียเท่าไหร่”

เฟิ่งชิงเฉินตะลึงงัน จากนั้นก็พยักหน้าออกมา “ข้าเข้าใจแล้ว”

ส่วนเรื่องที่ข่าวลือนั้นเกี่ยวข้องกับอะไร แน่นอนว่าหวังจิ่นหลิงจะไม่พูดมันออกมา สิ่งเลวร้ายพวกนั้นเขาไม่อาจพูดออกมาได้ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ถามหรือพูดถึงเรื่องพวกนี้ แต่หวังจิ่นหลิงกลับมาหานางและพูดกับนางเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยเฉพาะ นั่นแสดงว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าเกลียดธรรมดาทั่วไป

หวังจิ่นหลิงรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินมีแผนการของตัวเอง เขาจึงไม่พูดอะไรออกมามาก ยืนขึ้นและกล่าวลา “ชิงเฉิน หากมีเรื่องอะไรก็ส่งคนไปหาข้า ช่วงนี้ข้าอยู่ในเมืองจักรพรรดิตลอดเวลา”