นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1086

ขณะที่เดิน เฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดเกี่ยวกับวิธีนำคำพูดออกจากปากของซุนซือสิง ต้องรู้ว่าซุนซือสิงเป็นคนที่เติบโตมากับการศึกษาแบบดั้งเดิม อย่าให้ซือสิงสังเกตเห็น มิฉะนั้นซือสิงจะคิดว่า เจ้านายของนางสงสัยในตัวของเขา

คงจะดีถ้าซุนซือสิงตกหลุมรักฉู่ฉางฮว๋าแต่ถ้านางไม่รัก นางจะไม่มีวันยอมให้ฉู่ฉางฮว๋าทำร้ายลูกศิษย์ของนาง ลูกศิษย์ที่ดีของนางไม่สามารถเรียกว่าผู้ชายที่กินอาหารอ่อนได้

แต่เมื่อเขามาถึงสถานที่ที่ซุนซือสิงฝึกฝนการแพทย์ เฟิ่งชิงเฉินไม่เห็นใครเลย หลังจากสอบถามเขาพบว่าต้าซิ่วแห่งเมืองฉู่มาเชิญซุนซือสิงด้วยตนเองโดยบอกว่าโรคชราของเจ้าเมืองฉู่มีอาการกำเริบและซุนซือสิงได้รับเชิญไปพบแพทย์

"โปรดให้ซือสิงไปดูอาการเจ้าเมืองฉู่ได้หรือไม่" เฟิ่งชิงเฉินเกือบจะกระแทกประตูรถเมื่อได้ยินประโยคนี้

การเคลื่อนไหวของฉู่ฉางฮว๋านั้นแย่เกินไป บนท้องถนน มันโอเคที่จะบอกว่าไม่มีหมอดีๆ ในถิ่นทุรกันดาร แต่เมื่อเขามาถึงในเมืองหลวง เขาจะมาถามซือสิงคนที่ไม่รู้คิดว่าตงหลิงปฏิบัติต่อเมืองฉู่อย่างรุนแรง แม้กระทั่งหมอของจักรพรรดิ

“ซิ่ว?” เฉอู๋จิ่วไม่รอคำสั่งและถามเสียงดัง

"หันกลับมา สถานที่ที่เจ้าเมืองฉู่และพรรคพวกอาศัยอยู่ชั่วคราว" ข้าไม่รู้ว่าซือสิงจะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่ใจมาก ถ้าฉู่ฉางฮว๋าทำให้ซุนซือสิงถูกจักรพรรดิลงโทษเพราะนางเอง ความเห็นแก่ตัว นางจะไม่ปล่อยฉู่ฉางฮว๋าไปอย่างแน่นอน

เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่ที่ฉู่ฉางฮว๋าพักอยู่ชั่วคราว เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้บุกเข้าไป แต่ขอให้คนขับรถม้าจอดตรงข้าม

“ถ้านายน้อยซุนออกมา เรียกข้า”

“ขอรับท่านซิ่ว”

ตำแหน่งที่เฟิ่งชิงเฉินหยุดรถนั้นค่อนข้างสะดุดตา และใช้เวลาไม่นานก่อนที่ทหารยามจะมองเห็นมัน ทหารยามกระซิบกันโดยไม่ลังเลว่าจะรายงานนายหรือไม่ และหนึ่งในนั้นพูดว่า "ทำไมไม่ดูให้ดีก่อนว่าเป็นใครถ้าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาร้ายแล้วไปแจ้งความล่ะก็กลัวซิ่วจะไม่พอใจ"

“ขอรับ ขอข้าดูหน่อย” ยามถือปืนยาวรีบไปที่หน้ารถม้า ถามสองสามคำแล้วเดินกลับมา

“นี่คือคนจากจวนเฟิ่ง มาที่นี่เพื่อรอหมอซุน”

เมื่อผู้คุมพูดเช่นนี้ คนอื่นๆ ก็ยิ้มอย่างรู้ทันและขยิบตาให้ทีละคน โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะอาเจียนเป็นเลือดอย่างแน่นอน

ฉู่ฉางฮว๋าทำลายชื่อเสียงลูกศิษย์ของข้าได้อย่างไร คนที่ไม่รู้ คิดว่าซือสิงเป็นหนึ่งในผู้ชายเหล่านั้นที่พยายามประจบประแจงฉู่ฉางฮว๋า

เฟิ่งชิงเฉินรออย่างอดทน แต่เขาไม่คิดว่าการรอจะกินเวลานานถึงสองชั่วโมง เมื่อเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว ซุนซือสิงไม่ได้ตั้งใจที่จะออกมา คนรถคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินยังไม่ได้กินข้าวหรือ ดื่มมาทั้งวัน ถามเสียงเบา “ซิ่ว ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ไม่ต้องรออีกต่อไป ฉู่ฉางฮว๋ายังสามารถรักษานายน้อยซัน* ข้ามคืนได้”

ไม่ต้องพูดถึงเฟิ่งชิงเฉิน เดาถูกจริงๆ คราวนี้ฉู่ฉางฮว๋าวางแผนที่จะอยู่กับซุนซือสิงเพื่อทานอาหารเย็น เมื่อเขาเห็นว่าซุนซือสิงกำลังจะเก็บของและจากไป เขารีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "หมอซุน รบกวนท่านอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายของแม่นางฮว๋าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร และนี่ก็ดึกแล้ว ทำไมหมอซุนไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยล่ะ"

"ขอบคุณ ฉู่ซิ่ว นี่เป็นหน้าที่ของซือสิง และข้าไม่คู่ควรกับคำขอบคุณของฉู่ซิ่ว" ซุนซือสิงรับเงินให้คำปรึกษาที่สาวใช้ส่งมาอย่างใจเย็นและใส่เหรียญเงินลงในกระเป๋าของเขาใต้กระเป๋าของสาวใช้ สายตาเหยียดหยามพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจ

เขาหาเงินด้วยทักษะทางการแพทย์ ไม่ทำผิดกฎหมายหรือละเมิดมโนธรรมของเขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสาวใช้คนนี้ถึงดูถูกนาง แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

"ทำไมเจ้าถึงจ่ายไม่ได้ หมอซุน เจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม พ่อข้า..."

“ไม่จำเป็น” จั่วอันก้าวไปข้างหน้าและขัดจังหวะฉู่ฉางฮว๋า “เจ้านายของเขากำลังรอเขาอยู่ เราจะออกไปก่อน”